Gelukkig is ze zwart.

.

Eind november hadden we geen van beiden tijd voor haar en werd Ceres een etmaal door onze oudste dochter meegenomen. Deze dochter bezocht haar schoonmoeder, ze wilden nog even wat boodschappen doen, dochter liet Ceres ter plekke achter in de woonkamer. Toen ze terugkwamen bleek dat Ceres een mand met versnaperingen gevonden had. Ze koos de crackers dus er lag een bende aan snippers verpakking materiaal. Gelukkig kon schoonmoeder er om lachen. 

Schoonfamilie vroeg om een demonstratie van een kunstje. Dochter vroeg om het zitten met 2 voorpootjes van de grond wat ze feilloos toonde. Ceres was verder niet erg knuffelbaar en snauwde grijpgrage handen van zich af. Wij waren erg blij met deze oppas oplossing.

Ceres ligt 's avonds graag op mijn schoot. Ik lag dan een flanellen laken op mijn schoot om mijn kleding te beschermen. Na 3 maanden is de lap grauw en ruikt te veel naar hond. 

Recentelijk lag de lap op de andere bank in plaats van naast mij.  Tot mijn plezier kon ik haar naar de andere bank sturen en haar vragen om de "schootlap" die daar lag van de bank te trekken en naar mij te slepen. Ze begreep het, ze deed het en daarna kon ze slapen op de schootlap op mijn schoot. 

We gingen diverse huisraad verhuizen met deze enorme bus. 

Ze paste met mand en al op de bodem van de achterbank. 

Tussen de stoelen door kon ik haar zien.

Onderstaande sticker was op het dashboard geplakt.

Was ik blij dat ik geen witte herder had, die mogen niet in deze bus!

Op naar haar 9e verjaardag in 2019.

.

Eind van 2018, nog wat foto's.

.

Eind van het jaar: tijd voor een fotoalbum en daardoor kom ik nog ongebruikte foto's tegen.

2 foto's van onze 4 nachten kamperen in Ouddorp. 

Ceres blijft prettig betrouwbaar achter de gele lijn.

Er wordt een taart gebakken, wie weet valt er iets. 

Haar eigenaar vindt dat OK. 

Haar trainer-eigenaar-blogger zou dit verfoeien en onmiddellijk expres over haar struikelen.

Ceres vraagt om aandacht als er een foto van een sieraad gemaakt wordt.

Ik geef het toe, we doen weinig spannende dingen. Ons behendigheid maatje mag deze sport niet meer doen en ik vind het saai met alleen Ceres. In 2 jaar ben ik nog nooit iemand tegen gekomen die ook spelletjes met zijn/haar hond wilde doen.

.

December 2018

Het leventje van Ceres rommelt rustig voort. Haar eigenaar volgt een cursus geweldloze communicatie, Ceres ligt in de drie straatjes "waarneming, gevoel, behoefte, verzoek" op een staafje te kauwen.




Van de week kwamen we thuis in de miezer regen. We hadden gefietst, ik maakte haar los van de springer en zag achter haar nog een knijper liggen. Eerst vroeg ik haar om achteruit te lopen, waar ze niet helemaal wilde doen maar het was ver genoeg om daarna te vragen: rechts, knijper apport. Ze deed het prompt en gaf de knijper aan mij. Top hond!
Een enkele keer poept ze op een plek waar ik moet rapen, deze keer was het onverwacht, 30 meter achter me. Ik deed heel erg mijn best om de plek met mijn ogen vast te houden, kwam daar aan, stond in de beukenbladeren: niets te vinden. Uiteindelijk riep ik haar bij me en deze keer, tot mijn vreugde, snuffelde ze nog even aan haar drol: kassa! Dit was de eerste keer dat dit lukte.
Mijn eerste hondje Susie [Soesie] leerde op achtjarige leeftijd tijdens het eten van een appel om op het bovenstaande vloerkleed te rollen. Met Ceres ben ik al jaren af en toe bezig om dit te leren. Deze week deed ik 2x een nieuwe poging. De aandacht en de clicker, daar wordt ze enthousiast van, ze haalt alle kunstjes uit de kast: bedoel je dit?  nee, zo dan?  maar rollen? tot nu toe niet. Zou haar krulstaart toch een rol spelen? Ze ligt wel af en toe op haar rug te slapen, heel stabiel in de vrije ruimte, dat zag ik vorige honden niet doen; die steunden dan tegen een rand van de mand, een muur of een bank.

Kat

We gingen op bezoek bij een oud klasgenoot en zijn vrouw. Dit was een hernieuwd contact, de eerste keer.  Ze hebben een grote tuin en 2 katten, ik begreep Somali Abessijn. Ik nam geen foto's maar op internet vond ik deze:

De gastheer vertelde dat deze prachtige kat recentelijk een Ridgeback uit huis had gejaagd. Hm, dat deed me denken aan 15 jaar geleden toen ik met mijn vorige hond op bezoek was bij een mevrouw. Haar hond was zeer ongastvrij en liet mijn hond alle hoeken van de kamer zien. Ik heb toen besloten dat me dat geen tweede keer zou overkomen. Maar ik vond het moeilijk om uit te leggen dat ik maatregelen verwacht als het huisdier niet gastvrij is.
Ik koos om Ceres in de auto te laten.
Mijn partner bracht haar wat water, voor mij was het goed zo. Nog zo'n beestje:

Een poosje later controleerde mijn partner of de auto nog in de schaduw stond en ontdekte een kat op de motorkap. Ik ben er niet bij geweest maar dit kan stressvol geweest zijn voor Ceres.
Hij kwam aanlopen met een aangelijnde Ceres, verder heb ik geen herinneringen meer. Na een poosje lijnde hij Ceres af, ze scharrelde wat, ze kwam in de buurt van het huis, de Abessijn stormde op haar af, een kluwen hond-kat, een korte grauw en snauw waarna de kat vluchtte en Ceres er achteraan ging. Ik riep haar en wow, ze stopte en kwam bij mij. We knuffelden en ik plukte een kattennagel van haar kop. Ik zag geen bloed en ze had 2 ongeschonden ogen. Ik speelde wat ren-spelletjes met haar om de spanning kwijt te raken.
De kat verschanste zich binnen, voor de rest van de gesprekken liet ik Ceres bij ons liggen. Dat was toch moeilijk voor haar dus na 4 correcties besloot ik haar weer aan te lijnen; "voet op de lijn, rust in de tent".
Een dag later ontdekte ik nog wel een roofje op haar kop en realiseerde dat ik een prachtig, bescheiden doch weerbare hond heb.

Er is een luchtballon, dat verontrust haar.

Blaffen

Mijn schoonmoeder overleed, Ceres ging twee dagen naar het pension. Bij aankomst vroeg de pensionhoudster A of er nog bijzonderheden waren. Ik antwoordde:  "nee maar ik erger me met toenemende mate aan het geblaf van Ceres, het lijk wel of het steeds erger wordt". A brak een lans voor een blafband. Op de terugweg cirkelden mijn gedachten hier omheen, eenmaal thuis had ik  andere zaken aan mijn hoofd.
Na de afgesproken 2 nachten haalde ik Ceres op, A en ik hebben hetzelfde type lijn, ze stelde voor om Ceres op te halen met mijn lijn. Zij vertrok, ik bleef achter in het kantoortje. Door het raampje kon ik zien dat Ceres aan de lijn trok terwijl ze samen naar het kantoortje liepen.
A kwam met haar binnen, ik begroette een uitzinnig enthousiaste hond.
A vertelde wat haar was overkomen. Ceres zat met 2 andere honden in een hok, dat verliep prima. Na het aanlijnen viel Ceres uit naar de andere twee. Ik zei dat ik dat herkende, loslopend gaat Ceres gemoedelijk om met anderen, aangelijnd blaft ze heel hard en of  ze valt uit. Precies mijn probleem, een onzekere hond suggereerde ik. Daar was A het mee eens. Ze vertelde me dat ik vroeger heel strikt was tijdens het aangelijnd lopen, geen spanning op de lijn. Bij binnenkomst had A gezien dat ik die spanning nu wel toeliet. Volgens haar is dat onduidelijk voor Ceres juist omdat ze zo gewend is aan een degelijke training en leiderschap. Zonder leiding neemt ze eigen initiatief door hard keffen, mijn gestreste reactie maakt het mogelijk alleen maar erger.

Sindsdien ben ik weer heel rechtlijnig en sta ik op mijn strepen, het is een wonder hoeveel effect dit heeft op Ceres. Ze is een stuk kalmer als er een  andere hond in de buurt is.  Vandaag liepen we redelijk ontspannen een andere aangelijnde hond tegemoet op een smal pad. Het passeren verliep vlekkeloos. Overigens was dit ook duidelijk de wens van de andere eigenaar. Ik ben benieuwd of dit stand houdt en of ik fietsend ook meer leiding kan nemen.

brokje onder de schoen

Af en toe doen we een spelletje met de brokjes van het ontbijt. Deze keer gooide ik brokjes naar haar zodat zij ze kon vangen. De helft van de tijd gaat dit mis, meestal omdat ik niet gelijkmatig aangooi. Er rolde er een onder de schoenen. Ik genoot van het vervolg en herhaalde dit  een week later nog een keer om het te fotograferen.

Op weg naar het brokje.

Ze kan het niet pakken. Eerst vroeg ik haar om de schoen weg te duwen, 

ze verstond het niet en bleef met een poot maaien. 

Daarna vroeg ik haar om om te lopen, wat ze wel deed en bood haar een veter aan: "trek".

Ze begreep snel wat ik wilde en trok de schoen naar zich toe.

Het brokje slierde met de schoen mee en lag vervolgens vrij (dat stipje links onder) om op te eten.

Dit alles doet me denken aan een boek waarin de auteur het volgende beschrijft. Zijn Jack Russell blafte hard voor het aanrecht, laag bij de plint onder de kastjes. De schrijver ging op zijn knieën liggen om "iets" onder de plint vandaan te halen. (ja, dat doe ik ook wel eens met een breinaald voor Ceres). 

Echter, Jack Russell sprong op de rug van zijn baas, en sprong vandaar op het aanrecht en greep de worst die er lag. 

8 jaar!

Ceres was jarig in het pension. Helaas was de medewerker vergeten haar te fotograferen.
Na drie dagen was ze aardig gezeglijk , maar de laatste paar dagen hoort ze me niet, rolde in mensenpoep, vrat van alles, en schetterde onophoudelijk tegen een meneer onderweg. Toen hij weer doorliep ging ze even drijven, met haar kop tegen zijn kuit, daar was hij niet van gediend.
Zucht. grauw weer vermindert mijn motivatie en zij doet niet erg haar best om uit te stralen "baas, ik ben echt heel erg leuk!!!"

Eind december in de Soesterduinen

Op het ijs in onze vijver. Ik verbaas me steeds dan dieren daar voor kiezen. 

Het winterkoninkje doet het ook. Die loopt / hipt over het ijs op zoek naar voedsel in randjes en hoekjes. Dat zag ik ook in de vijver van de wijk.

Hoog water in de IJssel

Van de week was ik weer eens blij met de regel: Ceres overnacht in een bench. Ze had gespuugd in een hoekje van de bench,  het te grote kussensloop had alles keurig opgevangen en kon zo de wasmachine in.

Onderweg kwamen we langs een weitje met een varken. Beiden waren in elkaar geïnteresseerd. 

We wandelden langs de IJssel en genoten van de uitgestrekte watervlakten. Voor de hond waren al die auto's met 'hoogwater toeristen' lastig.

Kijk! Ik kwam haar naam weer een keer tegen, in de NRC deze keer!

de laatste foto's van 2017

.

Het groene konijn speelde een rol in mijn NL les aan buitenlandse vrouwen die heel weinig NL spreken. Eigenlijk was het konijn niet zo schoon, dus ik waste het. Dat bracht me op het idee om een foto serie te maken. Zo zagen de vrouwen dat het konijn van mijn hond in de wasmachine zat, aan de lijn hing, bij de theepot stond en nog veel meer huiselijke zaken.

Hier een foto van een wild camera, het stond 3 weken in onze tuin.

Aan de overkant van het paadje stond een paaltje in de tuin waar de onderzoeker een blikje tonijn met een gaatje erin had vast gesnoerd. Vossen nemen het hele paaltje mee, maar stadsdieren doen dit niet.

Voor Ceres was de tonijn wel heel aantrekkelijk.

Muizen kwamen er ook op af, bovenstaande steenmarter vindt de camera interessanter.

Ceres in de Soesterduinen met haar eigenaren.