Daaronder zal ik iets schrijven over onze knipperlicht relatie.
Ik hou er van om haar los te laten lopen, we zwerven de door hele wijk, over het platte land en door de bossen. Maarrrr, mijn zorgvuldig getrainde hond was helemaal gewend geraakt dat ik bleef roepen terwijl zij haar gang (dit is vreten) bleef gaan. En ik was gewend geraakt dat ze niet meer direct kwam en ik een heleboel lawaai maakte om haar genoegens te storen. Enfin. 3 dagen geleden was ik moe en we kwamen op een historisch dieptepunt. Ik dreigde met doodslag en droomde er ook nog een keer over.
Ik besloot dat ze voortaan in de stad in tuig aan een flexlijn met me meegaat. En dat ik mijn leiderschap meer ging uitstralen door naast het "voor eten" ook wat oefeningen te doen. En non-verbaal: "leading the dance", de schrijfster van mijn methode doet dit: aan elkaar vast leven.
Dat deed ik als eerste toen ik thuis kwam: haar aanlijnen in huis en de lijn met mij verbonden aan mijn broekriem; verder straal negeren. Het hele huishouden met een hond die mij eens een keer in de gaten moest houden. Mijn partner vond het zielig, ik had er geen enkele moeite mee. Ceres ook niet, hoewel ze wel even probeerde of haar mand bereikbaar was toen ik emailde, nee dus. De dag erop zorgde mijn partner voor haar, de dag daarna liep ik in het bos gedeeltelijk los en gedeeltelijk aan de flexlijn en het tuig steeds aan. Het bos was op 5 zwijntjes na uitgestorven, toch vond Ceres er nog een boterham. Daar ga ik niet moeilijk over doen. Die wandeling was een prettig samenzijn: ze was bereid om allerlei spelletjes te doen en de bal te apporteren. Ik had weer een hond.
Vandaag ging ik goed gemutst naar een klompenpad. Daar ging ze wel een aantal keren van het pad af, de laatste keer omdat ze de kans greep omdat ik het achterblijven niet direct aanpakte. Enfin, ik voelde me geïrriteerd, dus Ceres maar weer aan de flexlijn. Daar ging het om paardenvijgen eten, maar eigenaren willen geen honden in hun weilanden, ik geef ze gelijk.
De stad is een te grote verleiding voor haar. Ik wil haar niet steeds in de gaten houden en zij neemt met haar neus de lekkere zaken vanaf 200 meter waar. Ik kan dat niet zien en niet voorkomen. Alleen de stapel van 40 boterhammen, die zag ik als eerste en kon haar tijdig aanlijnen. Overigens had ze die nog wel geapporteerd denk ik, het probleem is vooral dat de afstand tussen ons te vaak te groot is.
Zo, op naar 2018, als ik klaar ben met mijn 2017 foto's in een album te stoppen, zal ik de niet gepubliceerde foto's uit het najaar nog een keer op de blog zetten.
