foto's uit 2011

Al maanden heb ik mezelf beloofd om de foto's van de fotograaf nog eens te laten zien. Het kostte moeite ze te vinden. Via mijn paspoort en slimme partner kwam ik uit op zomer 2011, de vierde maand die ik opende was raak!
Daaronder zal ik iets schrijven over onze knipperlicht relatie.

Wat een schatje om te zien maar niet om mee te wandelen op de manier die ik prettig vind.
Ik hou er van om haar los te laten lopen, we zwerven de door hele wijk, over het platte land en door de bossen. Maarrrr, mijn zorgvuldig getrainde hond was helemaal gewend geraakt dat ik bleef roepen terwijl zij haar gang (dit is vreten) bleef gaan. En ik was gewend geraakt dat ze niet meer direct kwam en ik een heleboel lawaai maakte om haar genoegens te storen. Enfin. 3 dagen geleden was ik moe en we kwamen op een historisch dieptepunt. Ik dreigde met doodslag en droomde er ook nog een keer over.
Ik besloot dat ze voortaan in de stad in tuig aan een flexlijn met me meegaat. En dat ik mijn leiderschap meer ging uitstralen door naast het "voor eten" ook wat oefeningen te doen. En non-verbaal: "leading the dance",  de schrijfster van mijn methode doet dit: aan elkaar vast leven.
Dat deed ik als eerste toen ik thuis kwam: haar aanlijnen in huis en de lijn met mij verbonden aan mijn broekriem; verder straal negeren. Het hele huishouden met een hond die mij eens een keer in de gaten moest houden. Mijn partner vond het zielig, ik had er geen enkele moeite mee. Ceres ook niet, hoewel ze wel even probeerde of haar mand bereikbaar was toen ik emailde, nee dus. De dag erop zorgde mijn partner voor haar, de dag daarna liep ik in het bos gedeeltelijk los en gedeeltelijk aan de flexlijn en het tuig steeds aan. Het bos was op 5 zwijntjes na uitgestorven, toch vond Ceres er nog een boterham. Daar ga ik niet moeilijk over doen. Die wandeling was een prettig samenzijn: ze was bereid om allerlei spelletjes te doen en de bal te apporteren. Ik had weer een hond.
Vandaag ging ik goed gemutst naar een klompenpad. Daar ging ze wel een aantal keren van het pad af, de laatste keer omdat ze de kans greep omdat ik het achterblijven niet direct aanpakte. Enfin, ik voelde me geïrriteerd, dus Ceres maar weer aan de flexlijn. Daar ging het om paardenvijgen eten, maar eigenaren willen geen honden in hun weilanden, ik geef ze gelijk.
De stad is een te grote verleiding voor haar. Ik wil haar niet steeds in de gaten houden en zij neemt met haar neus de lekkere zaken vanaf 200 meter waar. Ik kan dat niet zien en niet voorkomen. Alleen de stapel van 40 boterhammen, die zag ik als eerste en kon haar tijdig aanlijnen. Overigens had ze die nog wel geapporteerd denk ik, het probleem is vooral dat de afstand tussen ons te vaak te groot is.

Zo, op naar 2018, als ik klaar ben met mijn 2017 foto's in een album te stoppen, zal ik de niet gepubliceerde foto's uit het najaar nog een keer op de blog zetten.

camera

O, had ik mijn camera maar bij me!

Er was een boomspiegel van 2 vierkante meter waar dit bordje instond.

Ik fiets er langs, Ceres loopt ietwat achter me. Ik kijk om: rond ruggetje!

Een poepje precies achter het bordje. Een hond met humor.

O, had ik  mijn camera maar bij me!

Ceres staat langdurig, op een plekje bij een boom en een heg, te snuffelen.

Ik zie een jonge, pikzwarte kat uit de heg langs de boom, behoedzaam naar Ceres lopen.  Ceres staat met haar rug naar de kat. Dan draait ze. al snuffelend 180 graden om. Ondertussen sta ik te wachten op het moment dat Ceres de kat ziet. Ik zie reactie, de kat staat met een maximaal gekromde rug, Ceres tongelt, draait behoedzaam van de kat af en loopt weg.

Diepe zucht van mij, vol dankbaarheid dat mijn hond niet achter deze kat aan printte.

Oh, oh, die poten.

Dit jaar wilden we een vakantie zonder Ceres erbij. Ze kwam wat hinkend uit het pension, "verstapt" was de diagnose.
Nee, er was een ontsteking tussen de tenen van de rechter voorpoot.
Dit genas niet snel met het over-datum cortisonen zalfje dat ik nog had; 2 dagen later kreupelde ze ook links voor. Daar ontdekte ik een gaatje, waar ik een stukje hout en wat zandkorrels uithaalde. Het was pijnlijk, ik durfde niet verder in het wondje te peuteren met het scalpel mes. Ze liet het ook niet toe. Ik koos voor een soda bad.

We deden ons best om haar niet al te veel te belasten, dus op de rug als we een langere wandeling wilden maken.

Het duurde mij te lang, we gingen naar de dierenarts: zalf afgekeurd, antibiotica en een pijnstiller.
Rechter poot herstelde, links niet. Weer een consult waarin afgesproken werd om te opereren. Er kwam een steentje uit.

De poot werd verpakt, ik was er heel gelukkig mee, dit bleef goed zitten. Het verband mocht er 's avonds af, de wond was gelijmd, heling aan de lucht zou het beste zijn.

Na een week was de wond niet dicht: consult. "Het was een flink diepe snee, niet laten zwemmen". In de dierenwinkel een schoentje geprobeerd: ze schopt het zo uit.
14 dagen na de operatie zie het er mooi uit, maar ik zie dat er nog vocht uit een heel klein gaatje komt. Telefonisch consult: drooghouden, pootkussentjes helen langzaam.
Dan gaat het mis: een door de regen een heel nat ochtendrondje, de wond is verweekt, open. Ik ben niet argwanend, ik laat haar een paar uur alleen en ontdek bij thuiskomst dat ze likt.
Dan heb ik de keuze om haar bij een dierenarts in te leveren "regel deze zorg zelf" of naar een andere dierenwinkel. We gaan voor het laatste. Ook daar verliest ze na 5 stappen de "schoen" die verder een waardeloze pasvorm heeft. Ik verbouwde er een, dat gaf hoop.

Links al aangepast, rechts nog intact. dat is geen laarsje,
dat is nog een buis, die, als ze haar poot buigt, dichtknijpt.

 Ik knip materiaal weg en naai het dan aan elkaar.

 Ceres is wel argwanend, ze houdt mij op haar post maximaal in de gaten,

 maar haar ogen vallen af en toe dicht.

De achtjes zijn om het laarsje met elastiek vast te zetten aan haar tuig,

zodat het laarsje niet spontaan uitgaat en ik wat ontspannender kan wandelen.

tuig met laarsje en elastiek er tussen.

Dat ziet er dan zo uit:

Buiten valt het totaal niet op dat ze een laarsje draagt, het tuig is opvallender.

 Per fiets gaan we naar een uitlaatplekje, waar we maximaal een kwartier zijn.  De laars is puur om te zorgen dat de wond droog blijft, dat lukt. Als ik haar thuis alleen laat doe ik de kap om, nu is de wond droog, dan taalt ze er niet naar. Hopelijk zijn we eindelijk op weg naar genezing, en ondertussen blijft een stemmetje in mij vragen "hoe weet je dat er nu geen rommel in de wond is?"

"kamer luchten kier"

Gisteravond las ik eerst de krant buiten en toen het te donker werd, een boek binnen. Ceres was bij me in de kamer, drentelde naar de serre, weer terug en weer heen, ik was in mijn boek verdiept, ze kwam niet op schoot. Het werd bedtijd, ik roep "Ceres, bench", doe de serre deur, die op een "kamer luchten kier " staat, dicht en merk dat ze niet reageert. O, ze ligt niet in de mand. Ik ga naar kantoor, daar ligt ze niet op haar kussen, ik ga terug naar de kamer en kijk onder de kleine bank: geen hond. Dan gaat er een licht op en denk "dat zal toch niet waar zijn?!?". Ik doe de serre deur open en roep "Ceres, bij mij!" promt hoor ik haar nagels op het pad, ik zie haar in de duisternis en vraag haar binnen te komen. Mijn ontstemming over het weglopen uit de serre bedrukte mijn blijdschap dat ze meteen kwam. Want ja, ondertussen had ik al kunnen verzinnen dat ze ook een straat verder naar een tuin, waar een BBQ was geweest, had kunnen gaan.
Bij die BBQ ben ik, aan het begin van de avond, even met haar langs gelopen om te praten over het harde geluid van de versterker wat in mijn tuin zo hoorbaar was dat ik besloot binnen te eten, op deze warme avond. De vleesgeuren maakten haar ontoerekeningsvatbaar, het was een en al trekken aan de lijn wat normaal niet gebeurt. Dat maakt een gesprek lastig.
Zucht. Ze is soms lastig. Op dit moment van schrijven ook: ze heeft haar ontbijt laten staan, haar buik knort, straks wordt het gal spugen. Tja, dat niet eten van een ontbijt omdat ......is iets wat mij stoort. Ik wil graag dat een hond gretig e

Vorige week werd ik wel heel blij verrast door haar. Ik was bezig in het schuurtje in de tuin, ik hoorde haar zacht blaffen en begreep dat ze bij de keukendeur naar binnen wilde. Ik liet haar binnen, ze liep vastberaden naar kantoor naar haar kussen, ze had het mij goed duidelijk gemaakt. Dat is de wisselwerking waar ik energie van krijg. Dan is een hond een fijn huisdier.

De opening is klein, maar haar kopje kan er door, dus de rest ook.

Ze heeft ontzag genoeg voor een klein stukje gaas, en dat het schuin naar binnen staat is juist doeltreffender, alsdus een boek dat ik ooit las: maak de omheining niet hoger maar zet hem schuin naar binnen.

lofzang

.
Nadat ik de vorige blog had geschreven vroeg ik mezelf af:
 "wat is er wel leuk aan Ceres?"

Er zijn antwoorden zoals:
1e ik beweeg, want ik ga op stap met haar!
2e ik kom op plaatsen waar ik zonder haar niet zou komen.
als ik denk aan wandelingen in de afgelopen 4 maanden:
3e ik zag de zon schijnen door gele narcissen op een route.
4e ik zag veldsalies in een middenberm.
5e ik hoor vaak karrekieten, rietzangers en puttertjes en soms is het ijsvogeltjes seizoen.
6e ik vond recentelijk een vliegend hert op het pad waar ik liep.
7e en ook een hazelworm
8e ik wandel met vriendinnen
9e ik glimlach als ik haar verstopt vind in een kuil onder de klimop, ik zie alleen 2 neusgaatjes en 1 bruin oog.
10e ze heeft de perfecte maat, perfecte gewicht en is het perfecte model wat ik me kan wensen.
11e soms heb ik een plaatsje in haar heel grote, eigen, agenda.

zwemmen tussen stukjes brood

We hadden weer een poosje een "ontbijt kwestie". Dan eet ze 's ochtends niet tenzij we extra aandacht geven, wat moeilijk is want ik ben uitgetraind. Ik heb niet meer die drang om haar van alles te leren, en ik weet ook niet wat ik haar nog zou kunnen leren wat we beiden leuk vinden. Enfin, bij het jaarlijkse bezoek aan de dierenarts kwam dit ter sprake. Zijn Border terriër had altijd een volle bak. Nou ik hou daar niet van en ging terug naar de Canadese methode: maaltijden halveren. Na een dag at ze weer gretig. De allerlaatste keer dat dit ontbijt negeren aan de orde was liet ik haar een ontbijt brokje apporteren met een trainerbrokje als beloning. Dat doet me wel weer denken aan een trainer die vertelde dat het dier de beloning bepaalt.
De ontbijt kwestie heeft ook een andere kant. Soms staat ze op en dan knort haar buik. Dan is ze bedrukt.  Dan wil ze onderweg gras eten, dat wordt soms uitgespuugd, soms rijgen de grasvezels keutels aan elkaar en is het gras wel uit de anus, maar de keutel niet. Dat voelt niet goed en help ik haar door de sprieten eruit te trekken. Inmiddels heb ik de ervaring dat het de minste problemen geeft als ik het graseten niet toe sta en haar thuis met een extra lekker brokje verleid om toch te gaan eten. Is ze eenmaal over een imaginaire drempel, dan eet ze verder alles op.
We hebben min of meer opgemerkt dat Ceres ook braakt na het eten van melkproducten.

Typisch Ceres: Ik kom op een losloopgebied een fietser tegen die haar herkent als een Schipperke. We maken een praatje en tot mijn vreugde hangt Ceres wat bij ons rond. Na een poosje nemen we afscheid en gaan ieder onze eigen weg. Ceres vliegt blaffend achter hem aan, kop tegen een kuit. Dit is dus typisch Ceres' gedrag waar ik erg bedroefd over word. Onvoorspelbaar gedrag en onwenselijk gedrag. Om het te voorkomen zou ik haar niet meer los kunnen laten lopen. Voor mij is een losse hond de leukste hond.....

 Ze ging mee kamperen tijdens het Hemelvaart weekend:

 Ze dook een mini watertje in.

 Ze wandelde er weer uit.

 Ze schudde zichzelf droog, zie de lijn vibreert mee, links in beeld.

 Hier staat ze vast aan een boom terwijl wij op een orchideeën helling lopen en de diverse bloemen bewonderen. Ze vond het niet zo leuk, maar gelukkig werd ze door andere mensen met rust gelaten.

 De eerste dag lag ze steeds aangelijnd, daarna werden we er makkelijker in, ze bleef bij ons. Wel was ze de eerste 24 uur erg onrustig.

Het was een warme dag, we gingen naar het kanaal. Bij de eerste plek liet ik haar zwemmen, door een gat in de beschoeiing, helaas lukte het niet om haar door dit gat terug te loodsen. Ze worstelde zich over de schoeiing en vertrouwde mij niet meer. De tweede plaats kon niet gebruikt worden want het was te hoog water. Dus we gingen door naar de laatste plek, naast een steiger. Er was een vissend gezin met heel kleine kinderen. De jongste (3 jaar?) liep met een boterham. In eerste instantie negeerde Ceres het jongetje, dus geen Labrador "gedrag", die eten onmiddellijk de boterham met hand en al. Maar alras vertelde haar neus waar die boterham geur vandaan kwam waarna ik veel moeite moest doen om haar bij me te houden. Bovendien kwam het jongetje steeds naar ons toe. Ik hield Ceres een keer vast en ontdekte dat ze in een dooie vis gerold had. Thuis moest ik nog 3x mijn handen met zeep wassen om de stank kwijt te raken. Paulus was zo lief om Ceres te wassen met Jean Peau shampoo. 

Enfin, terug naar het verhaal, ik nodigde haar uit om daar toch het water in te gaan. Ik negeerde de drijvende boterham maar besloot om het apport niet te gooien. Het was te druk en rommelig met zoveel mensen naast ons. Ze zwom heel gelukkig een paar kleine rondjes, rook de boterham, ik moedigde aan, ja, ze ging en klapte gretig met haar kaken om de geweekte boterham. Ze draaide om, op weg naar de kant, realiseerde zich dat de rest van de boterham achterbleef en zwom er weer naar toe. Dus ik zag m'n hond zwemmen tussen de stukjes boterham! Na nog een paar happen gaf ze het op en kwam naar de kant. 

Misschien ga ik zelf ook maar eens een boterham in het water gooien. En dan het apporteren belonen met een stukje pens...... Nou, ik denk dat ze de boterham zelf opeet.

biologisch moment

Ik hou van vogels waarnemen, vooral met m'n oren. Tijdens een ochtendrondje kwam ik bij een park en hoorde 4x de roep van een groene specht. Daar was ik heel blij mee. Ik liep het park in en na een poosje hoorde ik de specht achter me. Ik bleef staan, hij riep nog 3x,  ik zag hem!!! Zonder kijker! Nog 3 x die karakteristieke kreet, daarna vloog hij  naar een volgende boom, ook daar kon ik hem goed zien en horen. Ik heb hem wel 15x gehoord tot ik te ver weg was.
Zonder hond had ik dit niet beleefd! En gelukkig blijft Ceres in mijn buurt als ik vogels waarneem, meestal voer ik iets, dan heb ik meer succes.
Het blijft wel een irritant waaks hondje, tijdens een andere vogel expeditie stond er een man in camouflage pak met een grote toeter te fotograferen: Ceres in alle staten!
Eerst manen we haar tot stilte, wat niet helpt, dan zit er niets anders op dan haar gelijmd aan lekkere brokjes langs de man te loodsen.

Tijdens de meeste vogel expedities zit Ceres in tuig aan de flexlijn die met een riem om mijn middel vast zit. Dan heb ik beide handen vrij. Hier poseert ze voor mij bij de pinksterbloemen pracht. Dit is in een park waar ik geniet van kieviten, blauwborst, dodaars, kneu, rietgors, fitis, tjiftjaf, winterkoning, enzovoorts. 

niet saai

26 april, half acht 's avonds, vrij koud, een geheel verlaten wijk. Ceres loopt los en slaat linksaf. Ik ken een vrouw die haar hond laat kiezen en besluit dat ook eens te doen. Ik volg Ceres, zij volgt het trottoir. Dat gaat naar links, en ook de volgende links sta ik toe, tot bij de eerste dikke boom, dan nodig ik haar uit om samen over te steken en bepaal dat we weer rechts gaan. Ze neemt de leiding over, ik gniffel en bedenk dat het kynologisch niet in orde is. Bij een boom blijft ze achter, plassen, daarna haalt ze mij weer in. Dan stapt ze bij de volgende kruising opeens het trottoir af en wil zelfs schuin oversteken, dat sta ik niet toe. 100 meter die straat in maan ik haar om over te steken naar het park. Tot mijn vreugde blijft ze in het park op het asfalt voor me uit lopen en negeert alle geurtjes. Ik geniet van mijn parmantig, stoere hondje van 8,2 kilo. (ze is die dag gewogen voor ze alle jaarlijkse entingen kreeg)
 Na de brug gaat zij links, ik rechts, spoedig haalt ze mij weer in. We zien een meerkoeten kwestie. Om de gestreste vogel te sparen steken we over naar het andere trottoir. Ik ben trots op haar dat ze de vogels wel bekijkt maar er niet naar toe gaat. Dus ik zing lof over haar, ondertussen treuzelt ze wat, ik werp een seconde later een blik naar achteren: Help! ze steekt over! en er komt net een auto aan! Ik vertrouw op de automobilist en roep haar terug. "wat is dit nu weer voor een onzin, ik was juist zo tevreden met jou!" Saai wordt het met deze hond nooit.

Ik heb een boek gelezen over honden in een Amerikaanse, ruim opgezette, stad. De schrijver observeerde dat loslopende honden steeds naast de weg liepen en als ze wilde oversteken dat nooit bij een kruispunt deden. Ze lopen met de bocht mee de volgende straat in, dan bij de eerst volgende "fire hydrant" = waterpunt voor de brandweer even snuffelen, eventueel vlaggen en dan dààr de straat oversteken. Zover ben ik nog niet met haar.

Soms verbaas ik mensen als ik vertel dat Ceres makkelijk 12 uur binnen kan zijn, 's nachts. Tussen 8 en 9 uur wandelt ze haar eerste rondje, rond 13.30 gaan we op stap, per fiets of auto om buiten de stad te wandelen en tussen 19 en 20 uur loopt ze een rondje in de wijk met een van ons.
Dat ritme heb ik van mijn vorige hond geleerd. Die kwam uit een asiel, die plaste overal, ik dacht dat ze incontinent was. Later zag ik in het asiel hoe klein zo'n verblijf is, dus dat deze hond niet begreep dat al die kamers ook bij ons huis hoorden was mogelijk wel logisch. Enfin, na een maand of 3 was het geplas in huis over en was er een ritme van 4x per dag eruit. Na nog eens 2 maanden was het november, koud en guur, om half elf 's avonds keken hond en ik elkaar aan: is een wandeling eigenlijk wel wenselijk?" Beiden vonden van niet, ik gokte erop en ja, hoera, geen plas in huis. Tja, daarna nooit meer een laat avondrondje. En Ceres, die slaapt in een bench, dus daar geen schade. Heel nuttig, laatst had ze een beetje gespuugd, bij het deurtje op het blik van de bench, ik kon het zo opvegen, haar kussen was niet vuil geworden. Precies de reden voor mij om haar 's nachts altijd in een bench te laten slapen.

7 jaar en zeer energiek.

Ik veeg wat aantekeningen bij elkaar.
In november zag ik dat iets haar stoorde tijdens de wandeling. Het zat in haar vacht. Ik zocht naar het probleem, het bleek een wesp te zijn  die ik niet gemakkelijk kon verwijderen, die haar stak wat pijnlijk was, wesp er toch uitgekregen, daarna vluchtte ze terwijl er een auto aankwam, op de zandweg. Soms zit het niet mee.
In december vond ik een volgezogen teek in de keuken, een week na het toedienen van het maandelijkse anti beestjes middel.
In september zat ze met haar kop vast in een vormvaste plastic zak. Ook hier een auto, maar deze dame gaf ons wel de tijd en de ruimte om de kwestie te regelen.
In maart verloor ik het tuig waarmee ze in de krat op mijn fiets zit. Bij thuiskomst ontdekte ik dit, er zat niets anders op dan de route nog een keer te fietsen, nu zonder Ceres. Halverwege zag ik in de verte iets zwarts liggen op de weg. Dat bleek inderdaad het tuig te zijn, dus ik was blij dat ik was gaan zoeken. Helaas, het bleek dat er een auto overgereden was: alle gespen stuk.
Laatst hoorde ik voor het eerst, en voorlopig ook voor het laatst, een zucht. Ze lag op schoot, na lang bedelen, en was kennelijk tevreden. Mijn eerste hond zuchtte heel vaak.
2 weken geleden gingen we per trein opstap. Het eerste half uur werd ze 4x wakker, heel onrustig. In Amersfoort bond ik haar vast aan een buis, waardoor ik even rustig kon bellen, (er was een trein uitgevallen). Ceres vond uit dat ze de lengte van de buis bij me vandaan kon gaan en ontdekte aan de andere kant van het glas een meneer die een eierkoek at en heel veel morste. Ze was zeer gefrustreerd dat ze daar niet bij kon komen. Vervolgens in de Sprinter viel ze steeds in slaap net voor het volgende station waarna ze bij het remmen al weer wakker werd. Pfff   plus een conducteur die niet wilde geloven dat hij deze hond geen vriendschap af kon dwingen. Pfffff  Voor mij en Ceres allemaal heel stressvol.
Enfin, deze week was de treinreis ietsje makkelijker.
Tijdens de dagelijkse uitjes ging ze steeds verder bij me vandaan. Nu heb ik me voorgenomen dat ik haar aanlijn als ik in gesprek raak. Dan hoef ik niet op haar te letten. En verder heb ik nu gedroogde stukjes runderhart bij me, daar wil ze wel wat vlotter voor terugkomen. Met een omgeving met overal brood, koeken, chips kan ik moeilijk concurreren. Recentelijk nam ze het bot, een rib, mee naar mij, waarna ik het ruilde voor een stukje hart.

Naast mijn fiets, waar alles op en aan zit.

Op de fiets met nieuw tuig.

Aan de flexlijn tussen de Pinksterbloemen. Hier liepen 2 weken geleden 4 hazen, 

ik wil niet dat ze daar achteraan gaat.

Training / boeken / sites

Hieronder een kopie van een blog uit 2010.
Ik heb me zeer geamuseerd om de blogjes over pup Ceres te herlezen. Ik weet dat ik veel tijd in de "opvoeding" heb gestopt.
Ik gun het andere honden, op deze manier zijn de signalen van mensen wat sneller te begrijpen.
Ik gun het andere hondenbezitters: het is zo leuk om met de hond bezig te zijn, met zijn / haar voer als inzet, echt veel leuker dan die bak in een hoek zetten en het is al op nog voor het op de grond staat. Ceres wacht tot iemand zegt "smullen".
De zelfbeheersing die Sue traint gun ik elke hond, weg met strakke lijnen, tegen mensen opspringen en ander onbehouwen aangeleerd gedrag.

De gebruikte methode is de vertaling van de Canadese methode geschreven door Sue Ailsby.

Zie http://www.sue-eh.ca/  Daar is ook een blog te vinden met het verslag van 2 jaar trainen tot ze een Portugese waterhond als hulphond heeft opgeleid.

De vertaling is te vinden door lid te worden van de Nederlandse Clickerlijst op Yahoo

http://www.shirleychong.com/keepers/retrieve.html  is de site met de training van het apporteren in 29 stappen. Voor Ceres was deze methode belangrijk want ze was zeer bezitterig. Voor haar geboorte heb ik een oude Labrador kruising met deze methode weer geleerd dat apporteren bij mij wel gewenst gedrag is. De vertaling staat vast ook op de Nederlandse Clickerlijst.

Veel informatie geeft de site van Sandra Hurkmans: www.doghouserock.nl met training tips en ook een uitgebreid verslag van de opvoeding van Ronja

Op www.youtube.com zijn er zo'n 60 filmpjes te vinden bij kikopup dog training. Emily laat zien met haar honden Kiko en Splash hoe je clickerend de hond van alles kunt leren.

Boeken:

De vrouw die naar honden luistert, Jan Fennell

De waarheid over honden, Stephen Buddiansky

Denken als een hond, John Fisher

De psychologie van de hond, Stanley Coren

Kalmerende signalen,   Turid Rugaas

Clickertraining, de 4 geheimen van supertraining Morton Egtvedt en Cecilie Koste

Clickertraining met kippen, workshop http://www.youtube.com/watch?v=-YSDtzIL6k0&feature=related

zie hondenschool Alert http://www.alerthondentraining.nl/

7 jaar inmiddels

 Dit is een situatie die ik lang niet gezien heb. Ceres is bij ons gaan liggen terwijl er overlegd wordt over het maken van een groeps foto. OK, dit was in de Soesterduinen, waar ze zelden komt. Thuis gaat ze tot mijn verdriet wel tot een halve kilometer bij mij vandaan. Dan ben ik jaloers op alle eigenaren van honden die geen 10 meter van hun baas wijken.

 Met Ceres kom ik nog eens ergens. In november was het de sport om een IJsvogel te zien en te fotograferen. Half december was het uit met de pret, ik zag ze niet meer.

 Het enige moment dat Ceres papier mag scheuren: tijdens de Sinterklaas viering.

Extreem lage staart 

 Detail van de lage staart.

 Een wandeling terwijl er rijp aan de bomen zat: oogstrelend.

Inmiddels is het 2017, hier heeft ze een plekje in de zon gevonden. Ze soezelt met haar ogen dicht. 

 Nu is ze weer alert, de schaduw zit haar op haar hielen.

Voor het eerst in 7 jaar is ze langer dan 3 nachten naar het pension gegaan: 10 deze keer.

Ze kwam enthousiast en niet vermoeid terug, ik dacht dat ze was aangekomen. Ik haalde echter veel haar uit de vacht. Nu ziet ze er weer slank uit. Ze had wel TOMELOOS veel energie de eerste 3 dagen weer thuis. Bij een wandeling heb ik me behoorlijk geërgerd: ze was steeds oeverloos ver weg en totaal niet aanspreekbaar als ik riep. Gelukkig heb ik het meeste geduld en zijn we weer samen thuis gekomen; het is verleidelijk om te denken "zoek een andere baas". Enfin, fietstochten brachten de structuur weer terug.