water

Ceres vervult soms een reddende engel functie. We werden door een hoosbui overvallen, Ceres vond het niet echt leuk. Toch zag ze een bijna verdronken postduif op het trottoir in onze straat. Ik waarschuwde de buurman, die ontfermde zich over de duif.

Ceres gedroeg zich vreemd bij de vijver, ik ging kijken. Er spartelde een vis hulpeloos in een laagje water op een waterlelie blad. Ik keerde het blad om, de vis zwom weg.

Ceres houdt van apporteren uit het water. We wonen een halve kilometer van een vijver. Het is fijn als niet in het water springt, dat is gevaarlijk, want dan kan ze niet uit. Gelukkig springt ze nooit. Ze durft wel met twee pootjes op een enorme boomstronk in het water te staan. Ook gaat ze drinken via eenden trapjes:

Maar ze zwemt niet weg, na een poosje keert ze om op de glibberige schuine plank.

Hier heeft ze het apport van de rand opgepakt en heeft nog niet besloten of ze het naar mij zal brengen.

Het apport zit aan een koordje, dan raakt ik het niet kwijt.

Soms stapt ze bij het omdraaien naast de plank, dat is onprettig. Ik help haar terug op de plank.

Direct daarna gaat ze toch het water in om het apport te halen.

.

Ze wacht op haar beloning.

Hier zie je dat ze achteruit het water uitkomt.

Achteruit het water uit lopen is moeilijk. Ik zou zo graag willen dat ze van de plank af gaat, zwemt, omkeert en recht het water uitloopt. Een paar dagen later heeft Martha in het water gestaan om haar meer vertrouwen te geven. Het lukte niet. Ook heeft Martha haar 3x een stukje de vijver in gedragen en 4 meter terug laten zwemmen. Ceres nam onderweg ook het apport mee, maar zelfstandig de plank verlaten: nee. Martha liep zwemmersjeuk op dus we herhalen dit niet meer.

Hier is ze afgeleid, en kennelijk vind ik het grappig.

De reden om haar hier te laten apporteren is dat er wel eens een bal in het water valt. Ik gooi niet betrouwbaar en Ceres is ook wel eens afgeleid. Zo liet ze een keer een bal in de vijver vallen omdat het erg lekker rook op de rand. Ik holde naar mijn fiets om de ballenwerper te halen, om een langere arm te hebben. Helaas, de wind blies de bal buiten mijn bereik, maar de bal kwam nooit aan de overkant. Na 4 dagen was de bal weer meer aan de kant, hij lag vast in rommel waaronder een heel lange tak. Die kon ik pakken en met wat gepruts kon ik de bal weer binnen halen. Het is maar waar je lol in hebt!

Met dank aan de Roemeense jonge vrouw die de foto's voor mij nam.

model

De foto's hieronder zijn in maart genomen. Ik volgde dit jaar een cursus boetseren en kreeg de opdracht een sluitsteen te maken. Daarin verwerk je iets persoonlijks, mijn hondenliefde!

Ceres, mijn model, op de tuintafel, onderzoekt of ze eraf zal springen.

En dan ziet ze de duif en staat prachtig stil, niet geheel de tentoonstellings stand, maar het is goed genoeg.

Die foto monteerde met de gespiegelde foto en ging met klei aan de slag:

Daarna daagde mijn lerares mij uit om kleur te gebruiken.

De reden om lang te wachten met publiceren is dat ik de tegel ook wil glazuren, dan komen de kleuren beter naar voren, maar de cursus eindigde, nu moet ik wachten tot september.

Ik heb erg hard gewerkt om de deurbel te devalueren. Er zit een touw aan zodat ik vanuit de gang kan rinkelen. Het frequent rinkelen dooft haar geschetter wel.

Als ik meer vrije tijd had zou ik een weblogje kunnen maken met de naam Ceres die ik af en toe tegen kom zoals hier op een verpakking:

Half juni waren we 2 dagen in het vakantiehuis in de Achterhoek. Dat erf is niet omheind, dus Ceres stond vaak aan de grondpen. Daar heeft ze geen bezwaar tegen. Een van de keren dat ze los was lette ik letterlijk 3 seconden niet op: weg! Roepen gaf geen resultaat, na een poosje ging ik zoeken in de tuinen van de buren. Ik kwam haar op het spoor, ze had nog geen tijd voor mij. Ik volgde haar tot ze achter een schuurtje klem liep. Tegen die tijd was ik enorm boos, teleurgesteld en verdrietig, greep haar in haar nekvel met 2 handen en droeg haar naar huis.

Haar voor me uit naar binnen jagen bleek onmogelijk, voor de verandering wilde ze volgen of wegkruipen onder de auto. Volgen dan maar. Moet ik nu altijd zo nijdig worden om haar in een volgende rol te dwingen? Nou ja, dit akkefietje is al weer lang geleden, er zijn genoeg goede momenten, het zijn helaas de vervelende zaken die in het hoofd blijven hangen. Samenscholende kraaien is een garantie voor iets lekkers, dus stormde Ceres laatst een straat over om dit even te verifiëren. Levensgevaarlijk natuurlijk.

Laatst noemde ik haar Soesie, de naam van mijn eerste hondje. Ceres begint haar plekje te vinden en in te nemen. We knuffelen wat vaker, dat heeft ze als pup nooit echt fijn gevonden, ze "ondergaat" het . Ach, ze vindt dit soort aandacht nu wel OK.

De wekelijkse dagen oefenen we nog altijd 2 keer per dag. Deze week stapten we op de bus. Ze neemt de energie van de gehaaste reiziger over. Daar moet ik rustig de tijd voor nemen, dan wordt ze weer stabiel.