Dit jaar wilden we een vakantie zonder Ceres erbij. Ze kwam wat hinkend uit het pension, "verstapt" was de diagnose.
Nee, er was een ontsteking tussen de tenen van de rechter voorpoot.
Dit genas niet snel met het over-datum cortisonen zalfje dat ik nog had; 2 dagen later kreupelde ze ook links voor. Daar ontdekte ik een gaatje, waar ik een stukje hout en wat zandkorrels uithaalde. Het was pijnlijk, ik durfde niet verder in het wondje te peuteren met het scalpel mes. Ze liet het ook niet toe. Ik koos voor een soda bad.
We deden ons best om haar niet al te veel te belasten, dus op de rug als we een langere wandeling wilden maken.
Het duurde mij te lang, we gingen naar de dierenarts: zalf afgekeurd, antibiotica en een pijnstiller.
Rechter poot herstelde, links niet. Weer een consult waarin afgesproken werd om te opereren. Er kwam een steentje uit.
De poot werd verpakt, ik was er heel gelukkig mee, dit bleef goed zitten. Het verband mocht er 's avonds af, de wond was gelijmd, heling aan de lucht zou het beste zijn.
Na een week was de wond niet dicht: consult. "Het was een flink diepe snee, niet laten zwemmen". In de dierenwinkel een schoentje geprobeerd: ze schopt het zo uit.
14 dagen na de operatie zie het er mooi uit, maar ik zie dat er nog vocht uit een heel klein gaatje komt. Telefonisch consult: drooghouden, pootkussentjes helen langzaam.
Dan gaat het mis: een door de regen een heel nat ochtendrondje, de wond is verweekt, open. Ik ben niet argwanend, ik laat haar een paar uur alleen en ontdek bij thuiskomst dat ze likt.
Dan heb ik de keuze om haar bij een dierenarts in te leveren "regel deze zorg zelf" of naar een andere dierenwinkel. We gaan voor het laatste. Ook daar verliest ze na 5 stappen de "schoen" die verder een waardeloze pasvorm heeft. Ik verbouwde er een, dat gaf hoop.
Links al aangepast, rechts nog intact. dat is geen laarsje,
dat is nog een buis, die, als ze haar poot buigt, dichtknijpt.
Ik knip materiaal weg en naai het dan aan elkaar.
Ceres is wel argwanend, ze houdt mij op haar post maximaal in de gaten,
maar haar ogen vallen af en toe dicht.
De achtjes zijn om het laarsje met elastiek vast te zetten aan haar tuig,
zodat het laarsje niet spontaan uitgaat en ik wat ontspannender kan wandelen.
tuig met laarsje en elastiek er tussen.
Dat ziet er dan zo uit:
Buiten valt het totaal niet op dat ze een laarsje draagt, het tuig is opvallender.
Per fiets gaan we naar een uitlaatplekje, waar we maximaal een kwartier zijn. De laars is puur om te zorgen dat de wond droog blijft, dat lukt. Als ik haar thuis alleen laat doe ik de kap om, nu is de wond droog, dan taalt ze er niet naar. Hopelijk zijn we eindelijk op weg naar genezing, en ondertussen blijft een stemmetje in mij vragen "hoe weet je dat er nu geen rommel in de wond is?"
