Dit soort dingen oefen ik helaas te weinig, maar als ik het doe dan kies ik altijd voor pols hoge sprongetjes, het gaat niet om het springen, het gaat om het contact op afstand.
Meestal kan ik zeggen dat Ceres springen leuk vindt. Toch doet ze het niet altijd. Ze liep vooruit, er lag een stammetje van 10 cm hoog dwars op onze route, ze liep aan op het midden, maar toch koos ze om her omheen te lopen. Geen zin in springen? de route er omheen rook lekkerder? de omwegroute wordt door alle voorgaande honden genomen? Ik kan het niet weten.
Al meer dan twee jaar meet ik het voer af in de kelder. Een maand gelden hoor ik de deur 3x tegen het kozijn tikken. De eerste twee keren dacht ik "Paulus". De derde keer realiseer ik me "Ceres krabt aan de deur". Woedend storm ik de kelder uit, raas door de keuken vragend hoe ze dit in haar hoofd haalt en tier tegen haar dat ze die NOOIT meer mag doen. Vervolgens ga ik in alle rust opnieuw voer afmeten. Later inspecteer ik de deur, ja hoor, dikke krassen!
Overigens is ze al ruim een maand te mager. Er is een combinatie gaande van dalende temperatuur buiten, verharen en het voer dat met de nieuwe zak iets van kleur veranderd is, en misschien ook wat minder energie heeft. Het is niet af te leiden uit de informatie.
Recentelijk wandelden we op een recreatiegebied waar ze een waterski baan hebben. Ceres vindt dat stressvol. Ze wantrouwt het, ze houdt het in de gaten, het leidt haar af, ze is er met haar hoofd niet bij als we apporteren uit het water. Maar ja, dit is nu precies waarvoor ik op deze plek ben, ze kan er echt zwemmen. Er waait een harde wind, ik moet zorgen dat ik mijn drijvende gele kluif niet verspeel.
Na 3/4 van de wandeling is er een rustig plekje, waar de goede voorwaarden zijn voor een succesvol apport. Helaas komt er een erg traag wandelende familie voorbij met twee intimiderende honden. We wachten onze tijd af en beginnen nog een keer. Steeds iets verder, en dan gooi ik te ver, ze gaat, ik moedig aan, ze gaat niet, ze aarzelt, ze komt terug. Ze gaat was anders doen. Ik vraag haar bij mij te komen, beloon dit met een lekkere brok, ze staat nu iets hoger op de kant, kan de kluif zien, ik vraag haar nog een keer om het te apporteren, ze gaat, ze aarzelt, ik moedig voorzichtig aan, ze gaat, en ja ze gaat door, ze zwemt naar de kluif, ze neemt niet de tijd hem goed te pakken bij het middenstuk, maar ze brengt de kluif bij mij! Wat een overwinning voor ons beiden. Ik ben enorm blij en spring meteen op de kant om weg te gaan. Dan bedenk ik me, het lijkt me beter om af te sluiten met nog een keer een simpel apport op korte afstand. Ceres doet dit natuurlijk prima en daarna wandelen we verder. Ze schudt veel water uit haar vacht. Ze gaat lekker racen uit pure vreugde, we trekken samen aan de flos. We hebben ons samen door een heel moeilijk moment geslagen, dit was een bijzondere ervaring!
Ceres ligt graag op de stalen van het marmoleum,
straks ligt de hele keuken bedekt met dit heerlijk materiaal.
