Ceres is bijna 11 jaar, ik zie aankomen dat ik op die dag zelf geen tijd heb om te schrijven. Ik doe het nu in een gestolen kwartiertje. We zijn druk met een verhuizing voor te bereiden. Ceres heeft er weinig last van maar krijgt niet alle dagen de wandeling waar ze aan gewend is. We lopen wat vaker een tuigjes wandeling, dat betekent dat ik op weg naar huis aan de rand van de stad uitstap en het laatste stuk met haar wandel. Ja, dat is minder spectaculair dan dwalen door de bossen en velden rond Apeldoorn.
Recentelijk verraste Ceres mij omdat ik haar een vier zinnen verhaaltje vertelde. Ik ging er vanuit dat dit voor haar acacadabra zou zijn, maar bij de naam Anneke werd ze direct heel enthousiast. Ah, mijn talige hondje!
Het lukt af en toe om haar uit het water te houden, ze begrijpt en respecteert mijn "nee"! Maar ze was haar andere baas te snel af, dus die zag haar als een ijsbreker door een slootje waden.
Ze is nog reuze speels, en helaas wil ze nog steeds eindigen met het stuk knagen van het speeltje. Het spelen houdt in dat ze er in bijt, de banaan schudt en er met haar kop en hals overheen wrijft. Als ze daarna rustig gaat liggen knagen, ruil ik het voor een lap om even woest te trekken of overheen te springen als ik de lap tussen mijn handen span.
