Skateboard

 Vandaag fietsten we naar de stad, voor het eerst in lange tijd. Baas was ziek, hond was ziek, nu deden we een simpele boodschap, dacht ik. In Pre-Corona tijd stalde ik mijn 'Kameel' (de naam voor mijn fiets die alles voor de hond erop en eraan heeft, en dus breed is) voor de winkel. Nu moest dat in een stalling die praktisch onbereikbaar was vanwege een wegopbreking. Dat maakte dat die straat heel rustig was. En toen vroeg ik aan een jongen, die mij vriendelijk groette, of ik zijn skateboard mocht gebruiken. 

JA, Ceres wist nog hoe het moest, ik niet helemaal. Het laatste kunstje zag er zo uit:

De plank stond op de straat. We namen een aanloop. Ceres sprong op het bord, wat dan begon te rollen. Na stilstand sprong Ceres eraf, dan gaat de plank terug rollen, dan keerden we razendsnel om, haalden het bord in, Ceres sprong er weer op . . . en toen sprong ze eraf toen ze bij de paaltjes van de afsluiting kwam. Helaas had ze niet het inzicht dat ze er wel tussendoor zou rollen. Enfin, ik genoot van de ervaring, het samen iets speels ondernemen en zij genoot van de brokjes.

de tijd vliegt

 Ceres maakt het uitstekend, haar mensen hebben het wel druk, dus het schrijven komt er niet erg van. Sinds de vorige blog hebben we wel van alles beleefd maar niet geschreven. De tijd vliegt, en nu kies ik even voor de blog. 

Van de week ging ik met de auto naar een bedrijf op een bedrijven terrein. Ceres hoorde de sleutel en wilde mee. Ze ging mee naar binnen, een heerlijk schone hal, veel ruimte, we moesten wachten dus ik deed wat oefeningen voor het type snoepje dat ze lekker vindt. Ogen op steeltjes, fonkelend zwarte pupillen, een en al gretigheid om te doen wat ik vroeg. Eigenlijk was ze wilder dan wild. Komen we weer buiten, denk ik: "even los op het grasveldje voor dit kantoor, dan kan ze een vlag zetten": helemaal geen vlag, als een speer rende ze van me af en na roepen met een cirkelbeweging over de parkeerplaats weer terug. Gelukkig geen rijdende auto. Toen schoot ze door naar de achterkant van het kantoor, geen goed plan, daar kon ik haar niet zien. Gelukkig kwam ze toen ik riep. Ik besloot om nog even te gaan spelen op het grote grasveld langs de Europaweg. Ze vond het ook een goed plan, racete weg en weer terug, rond een boom, rond de andere boom, echt Speedy Gonzales. Ongelooflijk zoveel energie ze had. Enfin, we waren beiden heel gelukkig en gingen daarna met de auto naar huis. 

Ik zie af en toe haar achterpoten trillen na milde inspanning en soms ook weer niet na een langere tocht. En soms staat ze lang stil om  . . kennelijk weet ze dan niet wat ze wil. Andere keren zie ik haar wel resoluut ergens op af gaan. Eten buiten de deur is nog altijd belangrijk en zorgt voor ergernis bij mij. Als dat brood onderweg, botjes, troep in plastic zakken, en vorige week had ze chocola gevonden. Het is goed afgelopen, en ik vind het nog altijd fijner om met een losse hond rond te zwerven dan haar in tuig aan flexlijn mee te nemen. 

O ja, en dat blaffen, ik werd er gek van. Dus ergens op een zomeravond kwamen we een kalme Labrador tegen met begripvolle eigenaar. Ik kon geen gesprek voeren, opeens, zonder nadenken val ik uit en leg Ceres op de grond. En heb net zolang gewacht tot ze ontspannen was. Dat heb ik nog een paar keer gedaan en sindsdien is het geblaf weer een stuk minder en het heeft meer effect dan mijn "genoeg" of "HEE" of "ophouden". Alleen moet ik soms wel lang gebogen staan, dan komt er na de eerste hond nog een volgende langs.

Een "teentje" zit boven de voet aan de binnenkant van haar voorpoten, dat slijt niet, en dat kan echt zo vlijmscherp puntig worden, van de week prikte ze tijdens een spelletje met een flos, in mijn ringvinger. Pijnlijk, en reden om iets vaker te knippen en bijvijlen. Die twee hoge nagels, links en rechts, hebben een raar groei systeem. De nieuwe nagel verschijnt onder de oude, en de oude valt er op den duur af. Voor het zover is haakt die oude losse nagel wel eens in kleding, en dat is heel pijnlijk voor haar. 

In een laat zonnetje.