Hm, hoe te beginnen met het schrijven over mijn relatie met mijn hond. Chronologisch dan maar.
We kozen voor 2 weken vakantie zonder haar, en in onze nieuwe woonplaats is het vorige pension niet bereikbaar. Ik had al flink lang rondgekeken en gevraagd, er bleef niets over dan het grote pension waar ik niet blij van word. Ze is er 10 dagen geweest, 10 dagen zonder lijn, anderhalf uur buiten op een ingehekt stuk gras, 7 van dit soort veldjes naast elkaar, daar kan dan gepoept worden, 2x per dag. en het rondhangen daar heet dan spelen. Mijn dochter haalde haar op, zodat ze er niet de volle 16 zou moeten zitten. Dochter vond haar doof, ik wilde bij thuiskomst dit eerst zelf onderzoeken. Nou ja, ik zorgde voor maximaal heldere woorden en stond er op dat alles direct werd uitgevoerd. Misschien wordt ze eerder doof dan blind, ik ben nog niet overtuigd. Wat wel irritant is, is dat ze loslopend weer heel ver bij me vandaan gaat, heel trouw aan zichzelf. Daar kreeg ik het gisteren nog even benauwd van, ze zou los achter mij en de fiets lopen, langs een drukke weg, slechts gescheiden door magere rozenstruikjes de eerste 10 meter. En toen keek ik of ze er nog was, of ik niet over haar heen keek, nee, ze was er niet, ik durfde niet te roepen, stel dat ze toch aan de overkant was en zou terugkomen en geschept worden door een auto. Dus ik liep terug en had geluk: ze was beneden in de rietkraag iets aan het eten. Dus ik slik mijn frustratie in en vraag haar om bij mij te komen en weet zeker dat ik nooit meer een hond wil hebben.
Lang leve internet! daar leerde ik dat de kauwgom tussen de zooltjes van haar rechter voorpoot te verwijderen was met pindakaas!
Ik was veel alleen thuis, er was teveel eten over dat al dagen ervoor gekookt was, ik vond het zonder om weg te gooien en gaf het aan Ceres. Ze at met smaak, en verwijderde tomaat en champignons. Alles wat kool heet vindt ze heerlijk, met name de stronken, met blaadjes en bloempjes (broccoli) heeft ze niets.
