Gelukkig is ze zwart.

.

Eind november hadden we geen van beiden tijd voor haar en werd Ceres een etmaal door onze oudste dochter meegenomen. Deze dochter bezocht haar schoonmoeder, ze wilden nog even wat boodschappen doen, dochter liet Ceres ter plekke achter in de woonkamer. Toen ze terugkwamen bleek dat Ceres een mand met versnaperingen gevonden had. Ze koos de crackers dus er lag een bende aan snippers verpakking materiaal. Gelukkig kon schoonmoeder er om lachen. 

Schoonfamilie vroeg om een demonstratie van een kunstje. Dochter vroeg om het zitten met 2 voorpootjes van de grond wat ze feilloos toonde. Ceres was verder niet erg knuffelbaar en snauwde grijpgrage handen van zich af. Wij waren erg blij met deze oppas oplossing.

Ceres ligt 's avonds graag op mijn schoot. Ik lag dan een flanellen laken op mijn schoot om mijn kleding te beschermen. Na 3 maanden is de lap grauw en ruikt te veel naar hond. 

Recentelijk lag de lap op de andere bank in plaats van naast mij.  Tot mijn plezier kon ik haar naar de andere bank sturen en haar vragen om de "schootlap" die daar lag van de bank te trekken en naar mij te slepen. Ze begreep het, ze deed het en daarna kon ze slapen op de schootlap op mijn schoot. 

We gingen diverse huisraad verhuizen met deze enorme bus. 

Ze paste met mand en al op de bodem van de achterbank. 

Tussen de stoelen door kon ik haar zien.

Onderstaande sticker was op het dashboard geplakt.

Was ik blij dat ik geen witte herder had, die mogen niet in deze bus!

Op naar haar 9e verjaardag in 2019.

.

Eind van 2018, nog wat foto's.

.

Eind van het jaar: tijd voor een fotoalbum en daardoor kom ik nog ongebruikte foto's tegen.

2 foto's van onze 4 nachten kamperen in Ouddorp. 

Ceres blijft prettig betrouwbaar achter de gele lijn.

Er wordt een taart gebakken, wie weet valt er iets. 

Haar eigenaar vindt dat OK. 

Haar trainer-eigenaar-blogger zou dit verfoeien en onmiddellijk expres over haar struikelen.

Ceres vraagt om aandacht als er een foto van een sieraad gemaakt wordt.

Ik geef het toe, we doen weinig spannende dingen. Ons behendigheid maatje mag deze sport niet meer doen en ik vind het saai met alleen Ceres. In 2 jaar ben ik nog nooit iemand tegen gekomen die ook spelletjes met zijn/haar hond wilde doen.

.

December 2018

Het leventje van Ceres rommelt rustig voort. Haar eigenaar volgt een cursus geweldloze communicatie, Ceres ligt in de drie straatjes "waarneming, gevoel, behoefte, verzoek" op een staafje te kauwen.




Van de week kwamen we thuis in de miezer regen. We hadden gefietst, ik maakte haar los van de springer en zag achter haar nog een knijper liggen. Eerst vroeg ik haar om achteruit te lopen, waar ze niet helemaal wilde doen maar het was ver genoeg om daarna te vragen: rechts, knijper apport. Ze deed het prompt en gaf de knijper aan mij. Top hond!
Een enkele keer poept ze op een plek waar ik moet rapen, deze keer was het onverwacht, 30 meter achter me. Ik deed heel erg mijn best om de plek met mijn ogen vast te houden, kwam daar aan, stond in de beukenbladeren: niets te vinden. Uiteindelijk riep ik haar bij me en deze keer, tot mijn vreugde, snuffelde ze nog even aan haar drol: kassa! Dit was de eerste keer dat dit lukte.
Mijn eerste hondje Susie [Soesie] leerde op achtjarige leeftijd tijdens het eten van een appel om op het bovenstaande vloerkleed te rollen. Met Ceres ben ik al jaren af en toe bezig om dit te leren. Deze week deed ik 2x een nieuwe poging. De aandacht en de clicker, daar wordt ze enthousiast van, ze haalt alle kunstjes uit de kast: bedoel je dit?  nee, zo dan?  maar rollen? tot nu toe niet. Zou haar krulstaart toch een rol spelen? Ze ligt wel af en toe op haar rug te slapen, heel stabiel in de vrije ruimte, dat zag ik vorige honden niet doen; die steunden dan tegen een rand van de mand, een muur of een bank.