treinkaartje

Met een OV chipkaart kan ik zonder nadenken de trein instappen. Om te voorkomen dat ik vergeet een kaartje voor Ceres te kopen had ik 3 jaar geleden een kaartje gekocht dat alleen maar gestempeld moest worden. Dit zat permanent in mijn broekzak. Gisteren had ik het nodig, wat bleek: het is thermisch papier, alle informatie was verdwenen!

De reis is natuurlijk wel gemaakt en het was fijn om te constateren dat Ceres geen enkele moeite heeft om met het openbaar vervoer te reizen.

drinkbak in de bench

Ceres is in alle staten, er hangt een vreemd object aan het schuurtje! De meeste mensen denken dat ik een dooie rat heb opgehangen. Het is echter een knoflook zakje met hondenhaar voor de vogels.

Behendigheid doen we nu eens in de 14 dagen. We worden er allemaal veel beter in. We lopen mooie lijnen en hebben heel wat sprongetjes. Het blijft wel uitkijken geblazen, Roef werd laatst lastig gevallen door een Labrador die natuurlijk de liefste hond ter wereld was volgens zijn nurkse baas. We zouden een stalknoop moeten gaan gebruiken, dan kan de hond sneller losgemaakt worden. 

Hier speelt ze met een beer van tante Vanna, tot ze een oor stuk knaagt ziet het er leuk uit. Niet leuk is dat ze Escargo slakkenkorrels op eet, waardoor ik slakkenvraat niet kan voorkomen zonder de tuin af te gazen. Bovendien krabde ze laatst een erg klein, zeldzaam plantje kapot omdat ze de laatste slakkenkorrel ook wilde eten. En ze groef een Pinsterbloem uit die ik net geplant had.
Overigens was ze bij de wandeling over de hei, na het beren knuffelen, knap zwerverig. Op de heenweg lette ze niet op en zag ik haar uiteindelijk, ver achter me, terug naar de auto draven. Bij het vertrek naar huis was ze hem ook al weer gesmeerd, dus ik reed weg zonder haar. Even later ging ze wel achter de auto aan, maar ze gaf het ook snel op. Eenmaal gestopt en de achterklep open verwachtte ik dat ze er zo zou inspringen, maar nee, ze wachtte beleefd tot ik haar uitnodigde. Het consequent zijn door honden en mensen is duidelijk verschillend.

Ze krijgt vaak een kauwstaafje als wij thee drinken, zo rond 20.00 uur. Daarna heeft ze dorst, wat ze toont door ons uit te dagen. In het begin was dit voor ons onbegrijpelijk. Daarna moesten we ons iedere keer van de bank opstaan om haar nog een keer, in de keuken, te laten drinken. Op een dag was ik dit beu en zette haar drinkbak in de bench. Na het kauwen zag ik haar onrust, ik zei:  "bench", Ceres keek me aan met een blik "dat meen je toch niet!". Ik keek terug en zag er op toe dat ze deed wat ik zei, ze komt bij de ingang, ziet het water, ze valt even stil, ik zeg "drinken", ze doet het en daarna komt ze weer de kamer in. Alle avonden erna liep ze direct na het kauwen naar de bench om te kijken of er water was. Heerlijk als zo iets zo snel beklijft.