Tijdens een andere wandeling stoof ze toch (ik had ingeschat dat ze dit niet zou doen) keffend op een man af. Nou ja, hij keek naar haar en dat is meestal het startsein. Het bleek dat hij naar haar keek omdat hij dacht dat Ceres het hondje van de klokkenmaker was. Nee, dat is haar broer. Volgens de man keft haar broer enorm als hij de winkel instapt.
Zie de kraag op de foto, in mijn herinnering was het een dikke plak mensenpoep. Verschrikkelijk. Ik wilde haar niet aanlijnen, dan zat mijn lijn er ook onder. Dus onaangelijnd de straat over naar de auto na de losloop wandeling.
Enfin, eerst grondig met een geknepen tuinslang de smurrie verdund, toen toch maar met mijn hand door de haren om klonten weg te masseren. Daarna 2x met shampoo ingesmeerd. Dat ruikt lekker, maar na een paar dagen rook ik nog een overblijfsel van de shampoo waar ik minder gelukkig van werd. Gelukkig begrijpt ze tegenwoordig het wachtwoord "schud".
We wandelden een paar dagen erna bij Gorssel in de velden, ze mocht zwemmen in het wiel dat in open verbinding staat met de IJssel. Deze keer was het flink modderig, dus de geur werd er niet beter op. Aan het eind van die dag wandelde ik nog even door het bos bij een vriendin. Ceres sloeg de smerige modderpoelen keurig over. Bij de vriendin in de tuin was de vijver afgezet met een hek, geen probleem, de dame nam in bad in de vogel drinkbak. Het zag er komisch uit.
De dag daarna besloot ik om haar te laten zwemmen in het kanaal. Onderweg bleef ze lang achter, ze vrat wat, ik er naar toe: boterham met chocolade pasta in een plastic zakje. Ik kon haar nog net overhalen om het los te laten terwijl ik alles uit de bek trok, en gaf haar een stukje brood terug. Chocolade pasta, potentieel niet goed, inmiddels leg ik me daar maar bij neer.
Op naar de zwemplek. Er is maar een plek waar ze het water in kan lopen. Ze was niet zo gemotiveerd, dat zag ik wel. Meestal komt dat na een keer zwemmen wel. Nu niet erg, maar ik kon haar toch overhalen om een paar keer te apporteren en lekker te zwemmen. Op de kant was ze steeds aan het snuffelen, ze likte zelfs iets van fietspad, ik begreep er niets van. Na de zoveelste keer ging ik toch naar haar toe om te kijken wat ze nou weer uit de grond wroette: pinda's!!! Dus de kruimels op het pad waren stuk gereden pinda's!
Hier word ik een tikkeltje moedeloos van. Ik hou van een losse hond, ik kan haar redelijk betrouwbaar door de wijk loodsen, maar als er overal eten ligt......
