7 1/2 maand oud

Ik las het boek "Het land van de dochters" door Namu, Yang Erche. Zij schrijft over haar jeugd als kind van een bergvolk in China, de Moso, tegen Tibet aan.

Moso is een interessant matriarchaal volk. Er is een verhaal dat in het begin van de tijd de goden de levende wezens een levensduur geven. De mens let niet goed op en krijgt 13 jaar. Dat probeert de mens te ruilen, en uiteindelijk is het de hond die daar in toestemt. Zo komt de mens aan 60 jaar. "Daarom krijgen honden bij ons op oudejaarsavond een geheel verzorgd mensenmaal, als herinnering aan het offer van de Hond".

Namu verlaat haar dorp Zuosuo en leert in de stad een WC kennen. "In Zuosuo hadden we geen wc’s. Maar hier in de stad kon je niet in het veld gaan zitten en er liepen geen honden en varkens rond die de boel achter je schoonmaakten."

Nu begrijp ik weer iets meer van honden gedrag dat wij vies vinden.

Ceres ligt te slapen in Utrecht, het kussen is te warm. Eigenlijk was de bedoeling van de foto om te laten zien wat een mooie plint het laminaat afwerkt.

Ik had gezegd dat het mijn kussen was, ik gaf haar het voordeel van de twijfel en liet haar alleen achter en dan is dit het gevolg.

Tja, het kussen was te verleidelijk.

Afgelopen weekend hoorde ik tijdens het tandenpoetsen wel iets in de gang maar ik was niet alert: Ceres was begonnen met knagen aan de ananas die klaarstond voor mijn zusje. Daarna zette ik de ananas op de kast en vergat ik hem mee te nemen.

Open monumenten dag bij Radio Kootwijk. Ceres geniet enorm van de vrijheid om hard te rennen. Ze gaat niet heel ver bij ons vandaan.

Ik las "Be the pack leader" van Ceasar Millan, the Dogwhisperer te zien op National Geografic.

Hij pleit ervoor dat de hond de mens volgt. Mijn idee, Ceres hoort niet voorbij mijn schouders te lopen. Ceres' idee was dat ze juist wel voorop wilde lopen. Dat gaf ernstige conflicten waarbij mijn vriendin Inge me te hulp schoot. Ze is wat strenger, ook wat harder, binnen 7 minuten had ze Ceres op de gewenste plek. Daarna kon ik het ook. De eerste paar keren wandelen zonder Inge moest ik nog hard werken, maar nu is het toch wel geregeld. Dit geeft een stuk meer plezier, want niets is zo vervelend als een hond die in de touwen hangt. Maar ook als ze niet trekt, als Ceres een voetlengte voor me loopt en ik sla linksaf dan struikel ik over haar.

Deze modder kwam niet in huis, maar mijn fietsmand was smerig, mijn oranje poloshirt zat onder de zwarte vegen, mijn handen stonken nog uren naar modder. Ik was bepaald niet blij met dit modderbad naast de HUP. Ik had ook niet moeten staan praten.....

Kleddernat na het bad en het gebruik van de tuinslang voerde ik buiten.

Op een ochtend rinkelde er een bel in mijn brein. Bob Bailey: "what takes you so long?". Dit slaat op het oefenen om een laatje dicht te duwen met de neus. Ik ben er voor gaan zitten, maakte een strak training plan en voerde het uit. Het likken en gebruik van een poot kon ik goed negeren en na een poosje lukte het ook zonder hulpmiddelen (stip op de la). Het geluid van de dichtvallende la fungeert nu als click. Zoiets geeft mij enorm veel voldoening.

Hier zijn we op Bussloo. Zij mag rennen en snuffelen, en ik wil graag dat ze af en toe een balletje apporteert. Op een nieuwe plaats begin ik met haar aan de lange lijn. Voor een Schipperke is 10 meter koord van de stoffenkraam op de markt prima. Een kleine musketonhaak eraan is prettig. Op de foto ligt de lange lijn nog zichtbaar. Na drie keer apporteren met steeds een grotere afstand kan het zonder lijn.

Na deze mooie dag buiten op Bussloo en op een botknagend in de tuin werd ze steeds slaperiger, lustelozer, at niet of slecht, ze had steeds haar ogen dicht, maar er waren geen briebels, dus geen ontsteking, verhoging, 38,9. Een etmaal een slome hond met een hangende staart. De temperatuur zakte naar 38,7 en ze at weer wat. In een tweede gesprek met de assistent van de dierenarts kwamen we tot de conclusie dat ze geen consult nodig had, waarschijnlijk wordt ze loops.

Heide wandeling

De camera heeft nieuwe batterijen, Martha maakt 70 foto's. Ceres rent hier om ons heen. Ze daagt Dobby uit op een mij bekende manier. Thuis stap ik bijvoorbeeld 10 seconden naar buiten om te constateren dat het nog steeds regent, als ik dan weer de gang instap: dezelfde "aanvalletjes" tegen mijn benen en kabaal, gegrom dus. Totaal anders dan de vorige honden.

Ceres zit op mijn verzoek, maar de honden die ons naderen trekken haar aandacht.

Niet handig, maar Ceres is een liefhebber van plassen.

En hier lach ik heel hard omdat de poging haar door de plas naar de camera te laten rennen totaal mislukt. Over het land kan ze sneller naar Martha rennen. "Prrrr puppy!" werkt nog steeds.

Nog een water foto, we liepen toch echt over de hei voor 95% van de tijd. Bij plassen staat ze ten minste nog eens stil.

Nu nog even mijn hart luchten. Er zijn nog steeds momenten waarop we elkaar totaal geen plezier doen. Ze kan hardnekkig voorbij mijn schouderlijn willen lopen. En ze kan hardnekkig een "zit" weigeren voor ik haar zou willen aflijnen. Van de week gunde ik haar nog wat beweging en koos voor een apport spelletje: ze ging liever op de bal knagen. Deze laatste teleurstelling maakte ze 10 minuten later goed door binnen wel het blok te apporteren. Vrij vlot daarna apporteerde ze ook het busje en daarna toch de bal. Vandaag apporteerde ze de bal, met wat haperingen, in de tuin ook. Het er achteraan rennen is geen probleem. Het lukte mij om op tijd te stoppen (kwestie van weinig beloningen mee nemen). Een zelfbelonend gedrag is apporteren zeker niet.

Hoewel ze in de fietsmand nogal wiebelt tel ik mijn zegeningen met een hond die achterop mee kan. Ik liep op de geluidswal en realiseerde me opeens dat ik de bestelde suikermais moest ophalen. Na de wandeling kon ik met haar een ommetje rijden en de mais kopen. Een hond naast de fiets had ik eerst naar huis moeten brengen en dan de mais halen. Of de mais halen met hond maar geen geluidswal wandeling. Enfin, zo had ik me dat voorgesteld voor ik aan Ceres begon, het is fijn dat dit dan ook werkelijkheid wordt.

We liepen langs een opgewonden buurhondje, Ceres gaf een harde kef en het hondje schoot weg. Ik weet niet helemaal zeker of ik hier blij mee moet zijn. Paulus constateerde dat ze zich, van de andere 2 buurhondjes die heel hard kunnen keffen, weinig aantrekt. Dat is wel erg prettig, ik was altijd op mijn hoede bij dat huis en dat is eigenlijk de verkeerde uitstraling. Dus daar kan ik nu mee stoppen.

We zijn per trein naar Utrecht gereisd. Deze rit was te kort om rustig in slaap te vallen. Wat misschien tegenwerkte was dat ik in gesprek was met Atie die ik op zoek naar een plekje tegenkwam. In Utrecht begint het zo vertrouwd te raken dat ze in huis ook rustig gaat slapen. Buitenshuis had ik een pleintje gevonden waar ik wat oefeningen en spelletjes deed. Dat werd helaas verstoord door een brommer met 2 personen die stopte in mijn zone. Hij had een soort tas om zijn nek hangen met een blaffende Chihuahua er in, zij zat achterop en had 3 Chihuahua's in een tas en onder de arm. Het duurde erg lang voor ze verdwenen richting de winkels. Twee dagen later waren we nogmaals in Utrecht, deze keer probeerde ik met Ceres te spelen in een "voetbalkooi". Daarin kon ze los en had ik alle vrijheid. Maar helaas, ze kon de aandacht er niet bij houden. Een dame die telefonerend langs liep was veel interessanter. Zo ook de dame die achter een rollator liep. Tja, en dan ben ik uitgerangeerd, ze moet eerst nog veel meer meemaken.

Vorige week liep ik erg te twijfelen of ik er goed aan deed NIET naar een jonge hondenklas te gaan. Ceres bemoeit zich zo vaak met andere, aangelijnde honden. Ik had een paar slechte ontmoetingen achter de rug toen ik mijn buurvrouw met haar 2 Labradors tegenkwam. We stonden te praten, Ceres kalmeerde aardig snel, we liepen samen op, dat was iets lastiger, mijn buurvrouw had alle tijd, het verliep steeds beter, mijn dag kon niet meer stuk. Later liep er Hartzer Fuchs op 3 meter langs ons, daarbij gedroeg ze zich ook rustig. Kortom het hangt er vanaf of de honden die we tegenkomen haar negeren of niet. Morgen gaan we weer oefenen met de Labradors, deze keer op een rustig pleintje.