niet saai

26 april, half acht 's avonds, vrij koud, een geheel verlaten wijk. Ceres loopt los en slaat linksaf. Ik ken een vrouw die haar hond laat kiezen en besluit dat ook eens te doen. Ik volg Ceres, zij volgt het trottoir. Dat gaat naar links, en ook de volgende links sta ik toe, tot bij de eerste dikke boom, dan nodig ik haar uit om samen over te steken en bepaal dat we weer rechts gaan. Ze neemt de leiding over, ik gniffel en bedenk dat het kynologisch niet in orde is. Bij een boom blijft ze achter, plassen, daarna haalt ze mij weer in. Dan stapt ze bij de volgende kruising opeens het trottoir af en wil zelfs schuin oversteken, dat sta ik niet toe. 100 meter die straat in maan ik haar om over te steken naar het park. Tot mijn vreugde blijft ze in het park op het asfalt voor me uit lopen en negeert alle geurtjes. Ik geniet van mijn parmantig, stoere hondje van 8,2 kilo. (ze is die dag gewogen voor ze alle jaarlijkse entingen kreeg)
 Na de brug gaat zij links, ik rechts, spoedig haalt ze mij weer in. We zien een meerkoeten kwestie. Om de gestreste vogel te sparen steken we over naar het andere trottoir. Ik ben trots op haar dat ze de vogels wel bekijkt maar er niet naar toe gaat. Dus ik zing lof over haar, ondertussen treuzelt ze wat, ik werp een seconde later een blik naar achteren: Help! ze steekt over! en er komt net een auto aan! Ik vertrouw op de automobilist en roep haar terug. "wat is dit nu weer voor een onzin, ik was juist zo tevreden met jou!" Saai wordt het met deze hond nooit.

Ik heb een boek gelezen over honden in een Amerikaanse, ruim opgezette, stad. De schrijver observeerde dat loslopende honden steeds naast de weg liepen en als ze wilde oversteken dat nooit bij een kruispunt deden. Ze lopen met de bocht mee de volgende straat in, dan bij de eerst volgende "fire hydrant" = waterpunt voor de brandweer even snuffelen, eventueel vlaggen en dan dààr de straat oversteken. Zover ben ik nog niet met haar.

Soms verbaas ik mensen als ik vertel dat Ceres makkelijk 12 uur binnen kan zijn, 's nachts. Tussen 8 en 9 uur wandelt ze haar eerste rondje, rond 13.30 gaan we op stap, per fiets of auto om buiten de stad te wandelen en tussen 19 en 20 uur loopt ze een rondje in de wijk met een van ons.
Dat ritme heb ik van mijn vorige hond geleerd. Die kwam uit een asiel, die plaste overal, ik dacht dat ze incontinent was. Later zag ik in het asiel hoe klein zo'n verblijf is, dus dat deze hond niet begreep dat al die kamers ook bij ons huis hoorden was mogelijk wel logisch. Enfin, na een maand of 3 was het geplas in huis over en was er een ritme van 4x per dag eruit. Na nog eens 2 maanden was het november, koud en guur, om half elf 's avonds keken hond en ik elkaar aan: is een wandeling eigenlijk wel wenselijk?" Beiden vonden van niet, ik gokte erop en ja, hoera, geen plas in huis. Tja, daarna nooit meer een laat avondrondje. En Ceres, die slaapt in een bench, dus daar geen schade. Heel nuttig, laatst had ze een beetje gespuugd, bij het deurtje op het blik van de bench, ik kon het zo opvegen, haar kussen was niet vuil geworden. Precies de reden voor mij om haar 's nachts altijd in een bench te laten slapen.

7 jaar en zeer energiek.

Ik veeg wat aantekeningen bij elkaar.
In november zag ik dat iets haar stoorde tijdens de wandeling. Het zat in haar vacht. Ik zocht naar het probleem, het bleek een wesp te zijn  die ik niet gemakkelijk kon verwijderen, die haar stak wat pijnlijk was, wesp er toch uitgekregen, daarna vluchtte ze terwijl er een auto aankwam, op de zandweg. Soms zit het niet mee.
In december vond ik een volgezogen teek in de keuken, een week na het toedienen van het maandelijkse anti beestjes middel.
In september zat ze met haar kop vast in een vormvaste plastic zak. Ook hier een auto, maar deze dame gaf ons wel de tijd en de ruimte om de kwestie te regelen.
In maart verloor ik het tuig waarmee ze in de krat op mijn fiets zit. Bij thuiskomst ontdekte ik dit, er zat niets anders op dan de route nog een keer te fietsen, nu zonder Ceres. Halverwege zag ik in de verte iets zwarts liggen op de weg. Dat bleek inderdaad het tuig te zijn, dus ik was blij dat ik was gaan zoeken. Helaas, het bleek dat er een auto overgereden was: alle gespen stuk.
Laatst hoorde ik voor het eerst, en voorlopig ook voor het laatst, een zucht. Ze lag op schoot, na lang bedelen, en was kennelijk tevreden. Mijn eerste hond zuchtte heel vaak.
2 weken geleden gingen we per trein opstap. Het eerste half uur werd ze 4x wakker, heel onrustig. In Amersfoort bond ik haar vast aan een buis, waardoor ik even rustig kon bellen, (er was een trein uitgevallen). Ceres vond uit dat ze de lengte van de buis bij me vandaan kon gaan en ontdekte aan de andere kant van het glas een meneer die een eierkoek at en heel veel morste. Ze was zeer gefrustreerd dat ze daar niet bij kon komen. Vervolgens in de Sprinter viel ze steeds in slaap net voor het volgende station waarna ze bij het remmen al weer wakker werd. Pfff   plus een conducteur die niet wilde geloven dat hij deze hond geen vriendschap af kon dwingen. Pfffff  Voor mij en Ceres allemaal heel stressvol.
Enfin, deze week was de treinreis ietsje makkelijker.
Tijdens de dagelijkse uitjes ging ze steeds verder bij me vandaan. Nu heb ik me voorgenomen dat ik haar aanlijn als ik in gesprek raak. Dan hoef ik niet op haar te letten. En verder heb ik nu gedroogde stukjes runderhart bij me, daar wil ze wel wat vlotter voor terugkomen. Met een omgeving met overal brood, koeken, chips kan ik moeilijk concurreren. Recentelijk nam ze het bot, een rib, mee naar mij, waarna ik het ruilde voor een stukje hart.

Naast mijn fiets, waar alles op en aan zit.

Op de fiets met nieuw tuig.

Aan de flexlijn tussen de Pinksterbloemen. Hier liepen 2 weken geleden 4 hazen, 

ik wil niet dat ze daar achteraan gaat.