Winterjasmijn

Het is nog steeds niet gelukt om een foto te maken waar Ceres èn de vliegenzwam mooi opstaan.

Dit is nog eens aandacht voor de baas!

Er was een moment dat ik zag dat Ceres ging spugen. Ik loods haar snel naar buiten: geel maagsap en iets onduidelijks. Zoals gewoonlijk eten honden gespuugde maaltijden weer op. Als dat brokken zijn laat ik het toe maar in dit geval zeg ik "geef". Ze is braaf en geeft me een stukje oranje textiel van 4 x 4 cm.  De reden waartoe ze eigenlijk geen stoffen speeltjes hoort te hebben, maar ik hoop nog altijd op verbetering. In ruil hiervoor geef ik haar brokken, die ze weigert. Dan doe ik iets heel vies: ik kneed een hand vol brokken met het in maagsap gedrenkte stof en geef dan de brokken in een schaaltje. Ze eet ze direct op. En ook de brokken die ik haar vervolgens geef. En zo heb ik de hond weer in het normale voer ritme.
Dat voer ritme zijn we een week kwijt geweest. De ochtend en middag na drijfbal training at ze niet. Bij die training zag ik haar iets eten dat ik haar niet gegeven had. Daardoor maakte ik me zorgen over het niet eten. De dierenarts vond geen oorzaak en ik was chagerijnig dat ik €25 voor een consult met een gezonde hond betaalde. Dat niet eten sudderde nog zo'n 4 dagen door. Ik bood haar op de normale tijden voer aan, op den duur de helft van de helft, langzaam aan kwamen we weer terug, nu eet ze weer normaal. Het onhandige is, een hond die niet eet is niet te trainen. Een heleboel spelletjes vielen weg, het werden saaie rondjes in de wijk.


 De volgende 3 foto's laten een poging zien om Ceres te laten spelen en niet te laten knagen op speeltjes.
Ze mag af en toe met 5 pluchen schotels spelen, er zitten geen uitsteeksels aan waarop ze zou kunnen beginnen met het geknaag. Zelf moet ik erg goed opletten. Op de tweede foto is het oranje textiel te zien, hier nog 4 cm langer.

De enorme schurk!   Van de zomer plantte ik een winterjasmijn. Er groeide 3 dunne takken van een meter omhoog, ik verheugde mij op de gele bloemetjes. Op een ochtend zie ik opeens dat Ceres bezig is een van die drie takken door te knagen!!!  Er is meer dan genoeg rommel om hondentanden in te zetten, en dan kiest zij om dat in mijn winterjasmijn te doen. Ik kon haar wel wurgen.

Daar staat dan tegenover dat ze in de laatste recreanten les zich heel goed gedroeg. De groep was blafferig tegen een onbekende hond waarvan de baas een poosje bij ons rond hing. Ik kon Ceres' aandacht goed bij me houden en het blaffen voorkomen.
Er was een opdracht om de hond een rol WC papier te laten afrollen. Altijd handig als ik niet meteen aan de beurt ben, dan heb ik tijd om na te denken over het plan van aanpak. Eerst dacht ik aan "trek", maar hoe maak ik haar duidelijk dat ze dat papier moet pakken. Daarna heb ik verzonnen  "apport", voor het pakken en dan weglopen en haar aanmoedigen om mee te lopen. Het ging perfect. Het papier was niet lang genoeg om over het halve veld te trekken.

Soms is dit Ceres' manier om in de mand te liggen.

PS.  Ik loop en fiets nog steeds met de plantenspuit op zak, Het is een probaat middel om te zorgen dat Ceres niet in een opgewonden toestand, waarin ze doof wordt, terecht komt. Soms beloon ik haar voor het rustig naar een hond kijken, soms vraag ik haar naar mij te kijken waarna ik haar beloon. Nog een half jaar en dan hoop ik dit middel niet meer nodig te hebben.

leve de plantenspuit

Na de vorige blog, waarin ik melde dat het gekef uit haar tenen  mij buitengewoon ergert, heb ik toch een maatregel genomen: de plantenspuit. Gekef: spriets!  Heel efficient! Nu zit er een plantenspuit in de zak van mijn hondenjas, het kopje steekt over de rand, direct klaar om in te grijpen. Het werkt!

In principe wil ik dat Ceres zonder correcties langs een andere hond gaat. Dus daar moeten we dan  beiden klaar voor zijn.  Word ik overvallen door een situatie dan keer ik eerst om, fiets een stuk terug, en dan gaan we met hand in de aanslag langs de andere hond. Op het hondenveld wordt er niet meer gekeft naar een wandelaar met hond, 100m van ons af. Heerlijk. Bij passerende mensen kan ik nog niet geheel voorspellen of ze gaat blaffen of niet, ik kan het in ieder geval wel stoppen.
Een man die ons inhaalde per fiets lokte een blafje uit, ik weet niet wat hij deed, voor mij was hij nogal onverstaanbaar, hij had iets te vieren. Het was een blije man, dus daar hoef je niet tegen te blaffen als je achterop zit, maar achter mijn rug kan ik niet corrigeren.

Een theorie is dat je als baas een andere hond wegjaagt. Het blijkt dat ik daar alleen maar goed in ben met een dikke stok in mijn handen. De plantenspuit is te subtiel voor honden zonder zelfbeheersing die ver bij hun baas weggaan om bij ons te storen. Dit moest ik al doende leren met een witte Herder in het bos. Inmiddels heb ik nu een stevig vooroordeel over witte Herders. 3 stuks zijn de oorzaak. De eerste sleurt z'n baas over en langs het veld waar ik behendigheid doe. De tweede wandelt met een telefonerende baas, beiden weten niet van ophouden. Vandaag kwam ik langs een derde. Ik nam me stevig voor door te fietsen en niets te zeggen. Ceres was op dat moment ruim achter mij. Ik observeerde Herder klierend met een Teckel die zich er niet al te veel van aantrok. Daarna kwam Ceres langs, Herder achter Ceres aan, een heel eind tot hij een volgende hond ging lastig vallen. Schouderklopje voor mij: ik heb niets gezegd, niet gebruld, de confrontatie was redelijk snel achter de rug. Voorlopig ga ik toch nog niet als een kermis atractie met 3 soorten brokjes, een plantenspuit èn een stok op stap.