ontmoeting

 Voor de komende verbouwing had ik informatie nodig over inbouwkasten. Ik fietste naar de dichtstbijzijnde winkel en nam Ceres mee. Ik was in gesprek met een medewerker toen ik merkte dat Ceres naar een klant liep, aan het eind van haar lijn. Ik zag schoenen, blote benen, een man dus, ik voorzag gekef, ik zag zelfs een hand naar haar kop gaan, een rood Tshirt en een bos krullen, ze kefte niet. Verbazing; de man ging weer rechtop staan, ik zag een mondkapje en daarboven de ogen van mijn schoonzoon! Vandaar dat Ceres niet kefte en kijfde. Voor mij een vreugdevolle ervaring, ik kom mijn familie tegen in mijn eigen woonplaats, wel een van de redenen om te verhuizen.

Verhuisd

 Op 25 maart verhuisde het gezin naar een kleinere plaats, 45 km van de stad waar Ceres 11 jaar woonde. Ze heeft nu een kleiner huis, geen kantoor om 's ochtends in te slapen, wel kamerbreed tapijt om op te rennen en te spelen met haar eigenaren. Ze heeft een grasveld gekregen, ze maakt er uitbundig gebruik van, ze kiest voor zon of schaduw, laag gras/mos- of een witte klaver tapijt. Ze kan zelfs in galop naar ons toe komen. Ze plast in eigen tuin, dat is nieuw voor mij. 

We missen de ruimte van de vorige woonplaats met al zijn parken en brede trottoirs waar we haar overal los lieten lopen, en we missen de variatie in de plaats en er buiten. Hier is hier geen eindeloze afwisseling met de klompenpaden en de kleine landwegen. Veel wandelpaden en de twee parken hier zijn verboden voor honden. Met alle trottoir wandelingen komt er veel minder vuil binnen, dat is een voordeel.

Vanochtend wandelden we een stuk langs een rivier. Ik was iets verbaasd dat ze een grote dode vis met rode vinnen voorbij liep, kennelijk was het voedsel zoeken onder een picknick tafel belangrijker. We liepen verder, na een poosje stonden we stil om iets te bekijken en misten haar, geen idee of ze voor of achter ons was. Hij riep haar, we wachtten, ze kwam blij terug, ruim ingesmeerd met witte dooie vis smurrie, inclusief een paar maden. Hij sprong uit zijn vel.  Tja, voor mij is het dan een feit, ik kan daar niet boos om worden. We hadden geluk, 50 m verder kon ze in de rivier stappen, ze zwom er een paar rondjes, ik zag witte wolken in het water. Ze kan zelf in de auto springen en thuis op straat waren de tegels bij de auto rechts net iets hoger dus ze kon er ook zelf uitspringen. Daarna kon ik haar op het grasveld uitbundig wassen met de shampoo van Doebas..

Vanmiddag vond ik nog wat samen gekleefde haren in haar oor, dat stonk nog. Honden zijn viezerikken, dat is een titel van een hoofdstuk in een boek over honden (De waarheid over honden), welnu, dat is weer ruimschoots bewezen. 

En verder gaan we hier onze gang. Ze gaat wel eens mee boodschappen doen, ze maakt heel veel drukte rond de kleinkinderen, ze weet in dit huis waar de doos met mijn speeltjes is, dus ze kan bedelen om een spelletje. O ja, en ons vertrouwde merk hondenvoer is hier niet te koop, net zo als mijn wasmiddel.

In januari  speelde ze even met mijn banaan. Tegenwoordig maakt ze hem niet verder stuk.  

In februari lag ze bij de krokussen, in maart waren we zo veel bezig met de verhuizing, er werden geen foto's gemaakt van haar.