Een uurtje geleden observeerde ik Ceres die buiten scharrelde. Ze at gras en wilde daarna naar binnen. Ik was aan het dweilen en negeerde haar. Dan zie ik haar buiten spugen, geel vocht en gras. Dus ik bleek ontsnapt te zijn aan gespuug op mijn schone vloer. Ik keek het aan en dacht "ik begrijp jou echt niet." Dat heb ik ook wel eens, oog in oog met mijn eerste hond, gedacht. Nou ja, acceptatie !
Gisteren at ik later dan normaal een broodje in de tuin. Ceres kwam er bij staan, dat herinnerde me er aan dat ik haar nog niet haar lunch had gegeven. Ik strooide de brokjes op het terras zodat we beiden buiten waren. Ceres at ze niet, waarna ik me herinnerde dat ik niet alle tijd had om met haar buiten te zijn. Ik had telefoondienst en zou binnen 7 minuten weer naar binnen gaan. Dan gaat zij mee, want ik wil geen geblaf als ik in gesprek ben. De laatste keer dat zij binnen was en het voer nog buiten, toen was het 2 uur later verdwenen, ik dacht aan de Kauwen. Dit gebeurde allemaal niet, Ceres zocht een plekje in de schaduw, er wandelde een Ekster over de muur, tussen de tuinen, in onze richting. Ik veronderstelde dat de vogel een kijkje zou nemen bij de Mezen nestkast. Maar nee, hij vloog weg naar de andere kant van de tuin en kwam daarna rustig wandelend richting terras. Ik weet hoe schuw ze zijn, zat heel stil, en . . . de dichts bij zijnde brok werd opgepakt. Tegelijkertijd stoof Ceres uit haar hoekje en joeg de vogel de boom in. Die kraakte daar de brok, dat kon ik horen, en zij at alle brokje rustig op. Voernijd is toch soms wel handig.
