sneeuw

Inmiddels is er veel meer sneeuw gevallen en zien de foto's van Ceres in de achtertuin er zo uit:

Die ronde ring is een deel van een soort waterval. Het water begon te stromen toen ik een keer een verkeerde schakelaar omzette, op zoek naar het licht in de schuur.

Hier loopt ze alleen omdat ik een brok gegooid heb. Als ze zelf haar gang gaat is ze steeds bij de schutting. Er is daar iets dat haar heel erg bezig houdt. Ze groef er maar dat is nu niet meer mogelijk. Toch een voordeel die vorst. Straks zal ik misschien wel een gaasje moeten zetten.

Zodra ze een keel opzet roep ik haar naar binnen. Ze kan ontzettend keffen tegen onbekende stemmen. Ik deed een boodschap op de meubelboulevard, liet haar uit de auto en meteen ging ze tekeer, er stonden een paar mensen te praten. Mannen willen haar nog wel eens uitdagen, dat levert een felle reactie. Volgens een van mijn trainers heeft dat ook te maken dat Ceres door een fokster is opgevoed.

In het vorige huis reageerde ze nog af en toe op de bel. Bij het inpakken maakte een kristallen schaal hetzelfde geluid, ze reageerde prompt.

Soms staat ze zichzelf naar het leven. Ze apporteerde een speld en een stuk glas. Als het eetbaar is zal ze het niet met wachtwoord "geef" aan mij afstaan.

Aan het begin van de koude periode had ze opeens nog een teek. Ze moest wel wennen aan de sneeuw. Ze vond het een raar goedje op haar neus. We wandelden nog een keer naar de dierenarts: 7,8 kilo. Wat een prachtig gewicht. In januari zal ik eens naar het filiaal van de dierenartspraktijk hier in de buurt wandelen. Daar worden ook de operaties uitgevoerd. Dat is in ons geval februari voor de sterilisatie. Ik was ontzettend blij toen ze niet meer loops was. Eens en niet weer.

Popcornconcurentie.

Ceres kon niet vangen, ik informeerde bij een forum wanneer honden dit gaan leren. Dat leverde geen duidelijk antwoord op maar wel kreeg ik de raad om met popcorn te beginnen. Dat is groot, licht en goed zichtbaar. En een tweede hond erbij maakt dat honden beter hun best doen.

Ik kocht de popcorn en was niet onder de indruk van de vooruitgang. Ik stelde Paulus voor om voor tweede hond te spelen. Hij gooit een popcorn naar Ceres en een naar mij. "Wat doe je nu?" "Je bent toch tweede hond!?" "ja, maar mijn functie is om de popcorn die Ceres niet vangt en op de grond valt voor haar neus weg te grissen". "Ah ha".

En aldus pakte ik steeds de gevallen popcorn van de grond waarna Ceres een stuk gretiger werd en ook steeds beter ging vangen! Helaas vangt ze haar eigen brokjes nog niet feilloos.

Vuurwerk les

We gingen naar 2 lessen "vuurwerk cursus". In de eerste les was Ceres niet op haar gemak vanwege alle honden, mensen en geurtjes. Bij de tweede les lag er 10cm sneeuw waardoor er minder geurtjes, honden en mensen waren. Ze was meer op haar gemak, ze liet zich verleiden tot ons trekspelletje. Ook ving ze popcorn terwijl we aan weerskanten van een tunnel (ronde, stoffen buis waar honden doorheen lopen bij diverse spelletjes) stonden. Aan het eind van de les had ik een cirkel pylonen geïnstalleerd en liep Ceres steeds rond een pylon van mijn keuze terwijl aan alle kanten om ons heen vuurwerk werd afgestoken.

Nu is het zaak om het bij te houden en af en toe een ballon te laten knappen.

Tien

Vandaag dacht ik: "10 december, Ceres 10 maanden oud". Maar nu begin ik te twijfelen, is ze op de 11e geboren? Waar is haar paspoort terecht gekomen? Na een verhuizing komen de minst nuttige zaken het eerst te voorschijn en ik zoek al 24 uur, af en toe, naar deel II van ons dekbed. Paulus heeft het nu ook koud! OK zo gaat niet meer over Ceres dus terug naar het hondje.

Graag had ik haar gefotografeerd terwijl ze over het ijs van het vijvertje in de achtertuin loopt. Maar de camera is nog niet boven water.

In plaats van boswandelingen moet ze nu mee boodschappen doen. Een en al training momenten. Goed voor ons allebei.

Voor het betreden van de nieuwe woning hoor je volgens Ceasar Millan een flinke wandeling te maken. Het was echter onbegaanbaar door de bevroren sneeuwhobbels dus dat heb ik niet gedaan. Wel probeer ik enorm op m'n strepen te staan, de dame denkt voortdurend dat ze de leiding moet nemen.

Verder is ze hier veel sneller op haar gemak dan van de zomer in het huisje.

Tijdens het begin van de verhuizing gedroeg ze zich prima, de deur stond vaak open maar ze bleef braaf binnen. Na een paar uur bracht ik haar naar Dorith die me na 24 uur aanbood Ceres nog een nachtje te houden. HEERLIJK want uitpakken is een vermoeiende bezigheid.

Dorith vertelde me dat Ceres een keer in de bench was gaan liggen slapen. Vervolgens werd ze wakker en wilde er weer uit. Ze stond te wiebelen "ik wil er uit!" maar ze ging niet totdat Dorith zei dat ze eruit mocht. Wat een zelfbeheersing.

Vanmiddag nam ik een half uurtje om te gaan "ballen" in een van de vele parken hier. Na een poosje stonden er 50 eenden uit de vijver vlak bij ons. Ik vertrouwde Ceres niet geheel en deed voor de veiligheid de vlecht waar mee we speelden om haar halsband, de lijn lag twee bomen bij ons vandaan. Ik leidde haar nog een keer af met een snoepje en opeens gingen alle eenden op de wieken. Een geweldig kabaal. Verder trok ik de conclusie dat ik op deze manier niet eens een tuin met lengte nodig heb. Maar voor het oefenen van andere dingen is een ingehekte tuin natuurlijk wel heel makkelijk.

PS. Ik zag in mijn agenda dat ze toch echt op 11 februari geboren is.

de stok en de la

De grotere afstanden gaat Ceres mee op de fiets. Mijn hand houdt de mand recht op de bagagedrager, want hij hangt hinderlijk scheef als Ceres zich tegen de zijkant nestelt. De stok reist tegenwoordig standaard mee. Dat geeft mij meer innerlijke kracht bij het leiding geven. En nu ze loops is zwiep ik ferm met de stok om mijn woorden "naar je baas" kracht bij te zetten. Zaterdag kwamen we een Stabij reu tegen, zijn baas deed wel haar best om hem te vangen, maar dat lukte natuurlijk niet. Tja, dan moet ik het zelf oplossen. Daarvoor was ik een New Foundlander tegen gekomen die te dichtbij kwam, wiens baas het allemaal niet kon schelen, dus had ik mezelf voorgenomen maar eens wat feller te zijn. Dat kwam me goed van pas. Stabij respecteerde onze ruimte en liet ons snel met rust.

Een lade dichtduwen blijkt heel moeilijk te fotograferen te zijn.

Het openen daar en tegen fotografeert heel makkelijk. Ceres kon al laden opentrekken als ik er een touwtje aanklikte, maar daar had ik genoeg van. Mijn training methode moedigt aan om iets van metaal te apporteren dus vond ik dat ze ook wel iets van metaal kon trekken.

OK, het heeft me een week trainen gekost, voor dit laatje.

Dit laatje was vandaag nieuw, het zit onder het eerste laatje. Tja, honden generaliseren niet dus dit kostte weer wat tijd voor het kwartje viel.

In mijn hand is de blauwe clicker nog net zichtbaar. Ik heb de clicker ook heel vaak onder mijn schoen, dan heb ik 2 handen om iets mee te doen. Een hand om mee aan te wijzen, of iets aan te pakken en de andere voor de beloning.

Hieronder een filmpje!

Muurtje

Op een ochtend liet ik Ceres op een muurtje van een brug lopen. Ze nam 10 minuten om te besluiten dat ze toch over een "gat" kon stappen. Dat vertrouwen werd 's middags in praktijk gebracht toen we met de trein reisden. Ze stapte zonder moeite in en uit de trein.

Dit is dat lastige gat!

De eendjes en de meerkoet zijn erg afleidend.

Nog meer gaten.

En nu nog op een heel smal muurtje!

Thuis in kikker houding genieten van een lekker botje.

eind oktober

Ha, weer een blogje. Ceres is nu acht en een halve maand oud. Eigenlijk is het steeds hetzelfde verhaal. Soms ben ik wanhopig omdat Ceres een tomeloze energie heeft en ik niet. En soms gaat opeens het licht aan: dan is ze heel pruimbaar. We zijn zo druk met onze huiselijke omstandigheden dat er weinig foto's genomen worden.

We gingen naar de stad, afwisselend in de fietsmand, loslopend en aangelijnd lopend. Alleen bij C&A was het zo krap qua plaats en zo druk met mensen dat ik haar niet makkelijk kon laten liggen terwijl ik een broek zocht. Mijn maat was er niet in mijn kleur, verder was het een geslaagde expeditie. Ik schepte wat water uit de Grift om haar te laten drinken.

Ze past nog net in de auto bench. Ze is een lekker groot Schipperke geworden. Ze weegt nu 7,6 kilo, een prachtig gewicht voor een grote, kleine, gezelschaps hond. We waren deze week bij de dierenarts, puur en alleen om te oefenen. Dat was nodig ook, de wachtkamer in was niet echt een probleem, maar ze was wel zeer nerveus toen ze de stem van de dierenarts hoorde. Een fijne man, maar hij is voor een hond iets te lawaaiig. We konden lang genoeg wachten zodat ze wat meer op haar gemak was. Wegen ging prima, maar op de tafel staan was zo eng dat ze er de brokjes niet wilde eten. We zullen over twee weken nog een keer gaan.

De streep onder de bench is mijn stokje, een stukje electriciteits buis. Een soort wandelstok, om mezelf te verbreden. En om aan te geven, dit is mijn schouderlijn, blijf er achter. Bij het loslopen heb ik ingesteld dat ze achter me moet blijven. Dit ligt niet geheel in haar aard, ik moet opletten, maar het brengt wel meer rust in de wandeling. Zij moet mij in de gaten houden als ze achter blijft, dat is haar probleem. En ik kom als eerste bij de uitdagingen. Dus van de week kon ik haar weghouden bij twee aangelijnde honden. In een andere wandeling kwam ik als eerste bij de modderplas en kon ik zeggen dat ze uit moest blijven. Mij bevalt het wel. En vorige week stuitten we in een straat op een loslopende jonge New Foundlander die ik niet voorbij mijn stok liet komen. Heel intens denken "Vort jij, naar je baas!" helpt echt. De bazin kwamen we een halve straat verder tegen, de hond was ontsnapt.

Helaas veranderde Ceres van houding toen ik de foto nam. Het fraaie was dat ze lag te kijken met haar kop tussen de pootjes, precies in de lijn van de schaduw van de paal.

Ik voer nog steeds 3x per dag, soms in een bakje, vaak uit de hand. Ze kan nu prima een laatje dichtduwen met haar neus. Het werd tijd om ook eens een lager laatje te proberen. Dat ging net zo gemakkelijk. Daarna koos ik een hoger laatje. Ze gebruikte een poot. "nee", 2x herhaling van zetten. Ja slimme meid, het eindresultaat is hetzelfde, maar ik wil toch een neus. Toen ging ze op haar achterpoten staan en duwde heel voorzichtig met haar neus het laatje dicht. Bravo!

Het waakse in haar wil ik echt niet laten ontwikkelen. De extra deurbel schakelaar in de gang voldeed niet meer. Nu heb ik de draden weer verlengd en kan ik op de bank zittend de bel laten gaan. (wel vervelend voor Paulus die soms denkt dat hij moet openen). Ceres reageert met "roef, roef", en dit soms 15 keer. Eigenlijk niet te stoppen door mij, negeren is eenvoudiger en doeltreffender. Afleiden wil ook wel. Na 3 keer een deurbel dooft haar "roef roef" aanzienlijk. Is iemand eenmaal binnen dat begroet ze prima, meestal alleen maar snuffelend en vrij snel klaar. Af en toe moet ik opspringen corrigeren. En gelukkig zelden dat geschetter waar ik een grote hekel aan heb. Het is ook een kwestie van heel veel blootstellen aan veel verschillende situaties. Én het meeste bezoek is zo vriendelijk om haar volstrekt te negeren, niet naar haar kijken, niet tegen haar praten en niet aaien, de beste manier om ergens binnen te komen.

Op Bussloo vermaken we ons wel. Ik probeerde haar door het schuim te laten lopen terwijl Paulus de foto nam. Ze apporteert daar redelijk goed en ik hoop dat dit steeds gretiger zal gaan. Om te zorgen dat ik de bal weer terug krijg (na te ver gooien) zoek ik wel altijd een aanlandige wind strand uit.

Om haar graafneigingen een beetje te sturen begraaf ik wel eens een pensstaafje in het strand van Bussloo. Dan laat ik een stokje in het zand staan tot op de pens. Als ik Ceres uitnodig tot zoeken, trek ik het stokje eruit en kan ze het stukje pens ruiken. En dan graven. Het zand zou ik daarna wel willen afspoelen, maar dat vertrouwt Ceres toch niet. Ze eet het liever direct op, een beetje afgezonderd van mij.

Hoewel ik niet puur systematisch train, ik heb wel een vast uur, een maal per week, met de buurvrouw afgesproken. Zij neemt 2 honden mee, we trainen op een auto luw pleintje. Vandaag ging dit erg goed met Ceres. Ze was eerst door Paulus uitgelaten, daarna draafde ze woest hard naast mijn fiets, tot 11 km/u. 9 km/u is normaal voor haar. Uitgeraasd kwamen we op het pleintje aan.

Ik liet haar zitten, liggen, staan, rond een pylon lopen, hier komen (langs een bakje met voer "non") voorpootjes gekruist, zitten met de voorpootjes van de grond en "luid" voor een blafje. Zitten en liggen terwijl ik over haar heen stap,een paar apportjes en "apport lijn". Op afstand van staan naar zit, of van zit naar liggen gaat goed, maar andersom is nog erg moeilijk. Tussendoor was ik zo goed op dreef, het voelde als thuis, dat ik "vrij" zei en de brok wegkeilde, helemaal vergetend hoeveel vrijheid dat betekende. Maar ze maakte er geen groot misbruik van. Wat een super hond in wording.

oogziekte

5 dagen na het telefoontje met de assistent van de dierenarts vond ik toch dat Ceres niet normaal uit haar ogen keek. Vrijdagmiddag half zes waren we aan de beurt en eigenlijk kon ik niet goed aangeven waarvoor ik kwam. Ik woog haar(7,3 kg), ze moest stil zitten, ze keek naar mij, op dat moment zag ik weer die toegeknepen ogen, net een Chineesje. Dus ik zeg: "kijk, daarvoor kom ik". Ze werd nogal snel onderzocht, ze was niet op haar gemak en de uitslag was "Uveïtis". Dit is een aandoening IN het oog, modderbaden en andere uitspattingen hadden er niets mee te maken, het is pure pech. Twee injecties (antibiotica), een pillenkuur (2x daags 2 pillen) en 3 keer daags de ogen met CAF behandelen. Dit is een soort gel dat je op de oogbol druppelt en dat direct uitvloeit. Het is fijn spul maar Ceres denkt daar anders over. Ze moet er niets van hebben, ze zet onmiddellijk haar hakken in het zand. Voor mij is het gemakkelijkst als ik haar op het aanrecht zet. Daartoe probeerde ik haar op haar gemak te stellen met een mat met voer.

Tamelijk eng, en waarom moet ik OP een kleed staan?

Om minder uit te glijden, sufferd.

Is dat voer??? Ja!!!

Ze eet liever uit de hand, maar dan kan ik geen foto's nemen.

De pillen vindt ze lekker, dat is makkelijk.

Vertrouwen groeit langzaam en eigenlijk vertrouwt ze mij helemaal niet meer. Zelfs de keuken wordt argwanend betreden. Zij kan niet weten dat die druppels maar drie keer per dag nodig zijn. Elke keer dat ik haar in de keuken roep is een strijd.

In het begin liet ik haar bijna alles eerst eten en dan de druppels. Vervolgens deed ik de druppels midden in de voersessie maar langzamerhand heb ik weinig geduld om eerst weer brok voor brok te beginnen. Als ze de druppels vreest is er weinig met haar te beginnen; nu geef ik de druppels als eerste, dan zijn we er maar vanaf.

Hier de laatste brokjes die ik op het richeltje legde.

Ziek of niet ziek, we namen haar mee om een paar stadse boodschappen te doen. Dat ging vrij goed. In het hondenlosbos wilde ze niet gaan zitten voor het loslaten. Nu heeft Paulus ook een keer ervaren, een hond die iets weigert. Irritant. Nou ja, dan maar niet los.

Ze ging mee naar een kazerne met ateliers voor kunstenaars. Gebrek aan duidelijke leiding door ons: een plas op de vloerbedekking. In het Deelerwoud, althans op de hei, rende ze van plas tot plas om uitgebreid te genieten van de modder. Het lijkt erop dat ik een varkentje gekocht heb.

Ze ging mee naar de maandagochtend markt: ze loopt teveel te snuffelen: tijd om te gaan speuren. Donderdag zal ik er eens mee starten.

Vandaag ging ze met me mee met Dorith en de honden naar Bussloo. Twee vrouwen, 3 honden in de auto. Ongelooflijk zoveel als ze daar rond rent. We wandelden eerst ver van het strand, om haar droog te houden, tot ze een modderbad nam, dus toen wandelden we maar dichter bij het meer, zodat ze weer schoon kon worden.

Vorige week nam ik haar mee naar Academie de Poll. Ik liet haar los in het gebouw. Na een uur en drie kwartier scharrelen ging ze eindelijk bij mij liggen. Deze hond heeft ERG veel energie.

7 1/2 maand oud

Ik las het boek "Het land van de dochters" door Namu, Yang Erche. Zij schrijft over haar jeugd als kind van een bergvolk in China, de Moso, tegen Tibet aan.

Moso is een interessant matriarchaal volk. Er is een verhaal dat in het begin van de tijd de goden de levende wezens een levensduur geven. De mens let niet goed op en krijgt 13 jaar. Dat probeert de mens te ruilen, en uiteindelijk is het de hond die daar in toestemt. Zo komt de mens aan 60 jaar. "Daarom krijgen honden bij ons op oudejaarsavond een geheel verzorgd mensenmaal, als herinnering aan het offer van de Hond".

Namu verlaat haar dorp Zuosuo en leert in de stad een WC kennen. "In Zuosuo hadden we geen wc’s. Maar hier in de stad kon je niet in het veld gaan zitten en er liepen geen honden en varkens rond die de boel achter je schoonmaakten."

Nu begrijp ik weer iets meer van honden gedrag dat wij vies vinden.

Ceres ligt te slapen in Utrecht, het kussen is te warm. Eigenlijk was de bedoeling van de foto om te laten zien wat een mooie plint het laminaat afwerkt.

Ik had gezegd dat het mijn kussen was, ik gaf haar het voordeel van de twijfel en liet haar alleen achter en dan is dit het gevolg.

Tja, het kussen was te verleidelijk.

Afgelopen weekend hoorde ik tijdens het tandenpoetsen wel iets in de gang maar ik was niet alert: Ceres was begonnen met knagen aan de ananas die klaarstond voor mijn zusje. Daarna zette ik de ananas op de kast en vergat ik hem mee te nemen.

Open monumenten dag bij Radio Kootwijk. Ceres geniet enorm van de vrijheid om hard te rennen. Ze gaat niet heel ver bij ons vandaan.

Ik las "Be the pack leader" van Ceasar Millan, the Dogwhisperer te zien op National Geografic.

Hij pleit ervoor dat de hond de mens volgt. Mijn idee, Ceres hoort niet voorbij mijn schouders te lopen. Ceres' idee was dat ze juist wel voorop wilde lopen. Dat gaf ernstige conflicten waarbij mijn vriendin Inge me te hulp schoot. Ze is wat strenger, ook wat harder, binnen 7 minuten had ze Ceres op de gewenste plek. Daarna kon ik het ook. De eerste paar keren wandelen zonder Inge moest ik nog hard werken, maar nu is het toch wel geregeld. Dit geeft een stuk meer plezier, want niets is zo vervelend als een hond die in de touwen hangt. Maar ook als ze niet trekt, als Ceres een voetlengte voor me loopt en ik sla linksaf dan struikel ik over haar.

Deze modder kwam niet in huis, maar mijn fietsmand was smerig, mijn oranje poloshirt zat onder de zwarte vegen, mijn handen stonken nog uren naar modder. Ik was bepaald niet blij met dit modderbad naast de HUP. Ik had ook niet moeten staan praten.....

Kleddernat na het bad en het gebruik van de tuinslang voerde ik buiten.

Op een ochtend rinkelde er een bel in mijn brein. Bob Bailey: "what takes you so long?". Dit slaat op het oefenen om een laatje dicht te duwen met de neus. Ik ben er voor gaan zitten, maakte een strak training plan en voerde het uit. Het likken en gebruik van een poot kon ik goed negeren en na een poosje lukte het ook zonder hulpmiddelen (stip op de la). Het geluid van de dichtvallende la fungeert nu als click. Zoiets geeft mij enorm veel voldoening.

Hier zijn we op Bussloo. Zij mag rennen en snuffelen, en ik wil graag dat ze af en toe een balletje apporteert. Op een nieuwe plaats begin ik met haar aan de lange lijn. Voor een Schipperke is 10 meter koord van de stoffenkraam op de markt prima. Een kleine musketonhaak eraan is prettig. Op de foto ligt de lange lijn nog zichtbaar. Na drie keer apporteren met steeds een grotere afstand kan het zonder lijn.

Na deze mooie dag buiten op Bussloo en op een botknagend in de tuin werd ze steeds slaperiger, lustelozer, at niet of slecht, ze had steeds haar ogen dicht, maar er waren geen briebels, dus geen ontsteking, verhoging, 38,9. Een etmaal een slome hond met een hangende staart. De temperatuur zakte naar 38,7 en ze at weer wat. In een tweede gesprek met de assistent van de dierenarts kwamen we tot de conclusie dat ze geen consult nodig had, waarschijnlijk wordt ze loops.

Heide wandeling

De camera heeft nieuwe batterijen, Martha maakt 70 foto's. Ceres rent hier om ons heen. Ze daagt Dobby uit op een mij bekende manier. Thuis stap ik bijvoorbeeld 10 seconden naar buiten om te constateren dat het nog steeds regent, als ik dan weer de gang instap: dezelfde "aanvalletjes" tegen mijn benen en kabaal, gegrom dus. Totaal anders dan de vorige honden.

Ceres zit op mijn verzoek, maar de honden die ons naderen trekken haar aandacht.

Niet handig, maar Ceres is een liefhebber van plassen.

En hier lach ik heel hard omdat de poging haar door de plas naar de camera te laten rennen totaal mislukt. Over het land kan ze sneller naar Martha rennen. "Prrrr puppy!" werkt nog steeds.

Nog een water foto, we liepen toch echt over de hei voor 95% van de tijd. Bij plassen staat ze ten minste nog eens stil.

Nu nog even mijn hart luchten. Er zijn nog steeds momenten waarop we elkaar totaal geen plezier doen. Ze kan hardnekkig voorbij mijn schouderlijn willen lopen. En ze kan hardnekkig een "zit" weigeren voor ik haar zou willen aflijnen. Van de week gunde ik haar nog wat beweging en koos voor een apport spelletje: ze ging liever op de bal knagen. Deze laatste teleurstelling maakte ze 10 minuten later goed door binnen wel het blok te apporteren. Vrij vlot daarna apporteerde ze ook het busje en daarna toch de bal. Vandaag apporteerde ze de bal, met wat haperingen, in de tuin ook. Het er achteraan rennen is geen probleem. Het lukte mij om op tijd te stoppen (kwestie van weinig beloningen mee nemen). Een zelfbelonend gedrag is apporteren zeker niet.

Hoewel ze in de fietsmand nogal wiebelt tel ik mijn zegeningen met een hond die achterop mee kan. Ik liep op de geluidswal en realiseerde me opeens dat ik de bestelde suikermais moest ophalen. Na de wandeling kon ik met haar een ommetje rijden en de mais kopen. Een hond naast de fiets had ik eerst naar huis moeten brengen en dan de mais halen. Of de mais halen met hond maar geen geluidswal wandeling. Enfin, zo had ik me dat voorgesteld voor ik aan Ceres begon, het is fijn dat dit dan ook werkelijkheid wordt.

We liepen langs een opgewonden buurhondje, Ceres gaf een harde kef en het hondje schoot weg. Ik weet niet helemaal zeker of ik hier blij mee moet zijn. Paulus constateerde dat ze zich, van de andere 2 buurhondjes die heel hard kunnen keffen, weinig aantrekt. Dat is wel erg prettig, ik was altijd op mijn hoede bij dat huis en dat is eigenlijk de verkeerde uitstraling. Dus daar kan ik nu mee stoppen.

We zijn per trein naar Utrecht gereisd. Deze rit was te kort om rustig in slaap te vallen. Wat misschien tegenwerkte was dat ik in gesprek was met Atie die ik op zoek naar een plekje tegenkwam. In Utrecht begint het zo vertrouwd te raken dat ze in huis ook rustig gaat slapen. Buitenshuis had ik een pleintje gevonden waar ik wat oefeningen en spelletjes deed. Dat werd helaas verstoord door een brommer met 2 personen die stopte in mijn zone. Hij had een soort tas om zijn nek hangen met een blaffende Chihuahua er in, zij zat achterop en had 3 Chihuahua's in een tas en onder de arm. Het duurde erg lang voor ze verdwenen richting de winkels. Twee dagen later waren we nogmaals in Utrecht, deze keer probeerde ik met Ceres te spelen in een "voetbalkooi". Daarin kon ze los en had ik alle vrijheid. Maar helaas, ze kon de aandacht er niet bij houden. Een dame die telefonerend langs liep was veel interessanter. Zo ook de dame die achter een rollator liep. Tja, en dan ben ik uitgerangeerd, ze moet eerst nog veel meer meemaken.

Vorige week liep ik erg te twijfelen of ik er goed aan deed NIET naar een jonge hondenklas te gaan. Ceres bemoeit zich zo vaak met andere, aangelijnde honden. Ik had een paar slechte ontmoetingen achter de rug toen ik mijn buurvrouw met haar 2 Labradors tegenkwam. We stonden te praten, Ceres kalmeerde aardig snel, we liepen samen op, dat was iets lastiger, mijn buurvrouw had alle tijd, het verliep steeds beter, mijn dag kon niet meer stuk. Later liep er Hartzer Fuchs op 3 meter langs ons, daarbij gedroeg ze zich ook rustig. Kortom het hangt er vanaf of de honden die we tegenkomen haar negeren of niet. Morgen gaan we weer oefenen met de Labradors, deze keer op een rustig pleintje.

Ruim 6 maanden

Eerst een paar foto's en dan een paar terugblikken.

Voor €0,20 cent kocht ik een handpop die een aap kan voorstellen. Ceres is er helemaal gek mee. Tot nu toe kauwt ze de "extremiteiten" er niet af.

Normaal reageert ze niet op de televisie, ook niet op de Ceasars met blaffende honden. Maar een DVD met Texelse vogels vond ze zeer intrigerend.

In bad, ze geeft een prachtige "check-look" (oogwit) naar Paulus

die achter haar staat met de gieter.

En hier is ze op haar gemak.

Een wandeling op de Renderklippen, de heide bloeit prachtig maar de camera stopte er mee na deze foto. In de volgende blog komen de foto's van een tweede wandeling op de hei.

Nu verwerk ik de aantekeningen die ik afgelopen 3 weken maakte. Begin augustus is ze 6 maanden. Ik heb het gevoel dat het heel goed gaat en toch ook weer niet. Ze blaft vaak zachtjes, "roef, roef" als ze iets spannend vindt. Ze is snel van slag als het net even anders is dan normaal. "Roef, roef" tegen de stapel boodschappentassen die over de rand van het aanrecht steken.

"Roef, roef" tegen een wandelaar in de wijk.

Haar zelfbeheersing tijdens mijn ochtend gymnastiek is goed. De bench deur staat open, zij blijft erin, ook als ik even wegloop. Maar haar zelfbeheersing bij het konijnen voeren (bij de buurvrouw) is veel minder en vraagt om enorm goed opletten door mij. Het verbaast me dat de konijnen nooit ontsnapten omdat het deurtje nog openstond terwijl ik Ceres weer achter de lijn dirigeerde.

De zelfbeheersing als ze een andere hond ziet wandelen is ver te zoeken.

Niet trekken aan de lijn gaat OK, maar niet voorbij de as door mijn schouders gaan is knudde. En als ik click voor de goede positie, schiet ze na de beloning meteen 40 cm naar voren wat contra productief werkt. Wandelen zonder trekken aan een slappe lijn met de musketonhaak naar beneden hangend is misschien wel clickerend te verkrijgen, maar een lijncorrectie door achteruit te lopen is erg inefficiënt.

Wat wel redelijk helpt is af en toe een cirkel linksom te lopen, daarbij wordt ze door mijn benen achter mijn schouder as gedwongen. En verder loop ik vaak vlak langs muurtjes, paaltjes, fietsen en andere obstakels.

Dan dat plas gedoe. Het heeft HEEL veel tijd gekost voordat ze naast een trottoir band in struikjes plaste. Maar goed, recentelijk leverde het me wel voldoening dat ze tussen de hoosbuien toch even naast de auto op zo'n plek plaste, en recentelijk in de stad Utrecht kon ik het ook voor elkaar krijgen haar te laten plassen op de plek die ik wilde. Ontlasting wil ik niet meer in de terrastuin, maar af en toe wordt het me te veel en ga ik niet nog een derde maal met haar aangelijnd naar een andere plaats om het daar te laten doen.

Af en toe rommel ik ik met voer en beloningen. Het is onvoorspelbaar wanneer ze voor welke beloning wil presteren. Soms week ik haar eigen brokjes in een leverpapje, soms week ik Frolic ringen die ik eerst in achten snij. Soms vindt ze trainer botjes in drieën geknipt lekker en meestal vindt ze trainer stripjes lekker. Soms werkt het, soms niet, meestal afhankelijk van de prikkels uit de omgeving.

Het weken voorkomt het kauwen dat het tempo uit de oefeningen haalt.

Ze sloopt bijna niet, ze is veel minder in de bench, maar dat motiveert niet echt om iets te doen dat ik graag wil, dan is ze niet vooruit te branden. Op andere momenten heb ik er helemaal genoeg van en dan rent zij als een gek door huis en tuin. Dit was twee weken geleden, ik ben iets minder gaan voeren, nu "werkt" ze weer beter.

Kortom: ik weet welk honden gedrag ik graag wil verkrijgen, maar ik ben niet altijd even zeker over der route er naartoe.

De kauwstaafjes slingerden afgekloven, onaangeroerd, in huis, nu zaag ik ze door en zijn ze sneller verdwenen.

Als het 12 uur regent heb ik op den duur genoeg van het gegoochel met een paraplu. Dan laat ik haar rennen met de zeemleren lap aan een touw en een rijzweep. Het liefst zou ik haar laten inlopen en dan rennen. Maar het wordt altijd meteen galop. Ik sleep het ding niet meer, dat haalt alle felheid in haar naar boven. Ik geef de zeem, dan holt ze weg, de zweep met het touw eraan en ik maken er cirkels van. Een poosje links om en een poosje rechts om. Het is net longeren. Een strakke draf lukt wel naast de fiets, daar ben ik mee begonnen. Niet lang en niet ver, ze doet het heel goed, bijna altijd met een slappe lijn. En net als alle vorige pups: graag snel weg van huis en rustig terug. Ik hoor van anderen dat de meeste honden dit omgekeerd doen.

Frustrerend is het terugblikken op incidenten waarbij ik me realiseer wat ik beter had kunnen doen. Altijd die keuzes: een spelletje om haar bij de les te houden, een voet op de lijn zodat ze een constante ruimte heeft, doorlopen of stilstaan, voer voor de neus of niet?

Een week geleden was ze heel vervelend in Intratuin. Bij de kassa krijg ik de bon aangereikt, ik stop het in mijn tas, zie mijn fleece vlecht en realiseer me dat ik het vervelende gedrag had kunnen doorbreken door haar met de vlecht te laten spelen. We vertrekken spelend bij de kassa, 5 minuten later realiseer ik me dat de boodschap nog bij de kassa staat. Terug gelopen: boodschap is verdwenen met de volgende klant. Ik meld dit bij de receptie en ga gedesillusioneerd, €15 armer, naar huis.

5 dagen later fiets ik er nog een keer naar toe in de hoop de dat klant eerlijk is geweest. Het is duidelijk dat Ceres een drol moet draaien, maar ze doet het nergens buiten. Uiteindelijk wandel ik naar binnen, nog voor ik de receptie, 5 meter van de deur, bereik voel ik spanning op de lijn: Ceres poept. Dit is even te veel voor me. Ik neem haar acuut mee naar buiten, bind haar aan een paal, ruim de drol op, en ga eerst maar eens in alle rust naar de receptie voor ik weer verder ga met haar. Thuis doet ze aangelijnd een plas bij de frambozen (Bravo) dan laat ik haar los. Na een poosje roep ik haar met een super beloning in mijn handen. Op hetzelfde moment zie ik dat ik haar stoor bij het doen van deel II van de grote boodschap tussen mijn Fuchsia's. Ja Ceres, beide planten beginnen met een F, heel goed.