Kaasstengel

We liepen (maanden geleden) een avondrondje langs een straat met een grasveldje. Ik stelde voor dat we een balspelletje zouden doen. Een aantal keren apporteerde Ceres prima, tot het moment dat ze iets onweerstaanbaar lekkers met de neus waarnam. Mens, wat kostte het mij een moeite om haar met bal bij mij te krijgen. Nou ja, ik gooide nog een keer de andere kant op en daarna vervolgden we onze route LANGS de kaasstengel. Ik vertelde haar dat ze er niet naar toe mocht gaan. Ze treuzelde, ze bleef wat achter, ik zou kunnen zeggen dat haar hele snoet uitstraalde "maar baas, dit zo lekker, hier moet ik naar toe". Ik heb haar nog een keer aangemoedigd om met mij mee te gaan, wat ze met tegenzin toch deed. Kassa, een koekje van mij ter troost.

Ook lang geleden liepen we in een bosje met een spreng. Er lag een boomstam overheen. Ik daagde haar uit om via de stam naar de overkant te gaan: ze deed het!!! erg spijtig dat ik daar geen foto van heb.

We zagen in de stad 2 jongens met skate-borden. Ik heb gevraagd of ik Ceres erop mocht laten stappen. Ze wist nog hoe het moest, het bord was veel sneller dan ons geleende bord, en toch, het is niet haar ding! Ze is beslist niet zo gedreven als de Engelse Buldog in de Youtube filmpjes https://www.youtube.com/watch?v=CQzUsTFqtW0.

Om haar te vragen naar mijn ogen te kijken zeg ik "tuur", dat hebben we zeer veel geoefend, ze kan het tot een minuut lang. Om haar langs andere honden te loodsen zou het handig zijn als ze naar mij kijkt. Kennelijk gebruik ik dat op de fiets te weinig op de saaie momenten. Dus laatst zei ik "tuur" en ze schoot meteen met een blafje in de stress modus. En eigenlijk gebeurt hetzelfde bij het gebruik van mijn fietsbel. Wat dat betreft moet ik blijven werken.

We lunchten bij een vriendin met 2 Cavia's in kooien op de grond. Ik wilde niet dat Ceres een uur rond die kooi zou loeren. Dus ik heb haar in de auto gelaten om eerst mijn vriendin te begroeten en de hondenmand binnen te leggen. Daarna heb ik Ceres aangelijnd meegenomen en door het huis geleid en haar clickerend (voor haar lunch) duidelijk gemaakt dat ze bij de Cavia's weg moest blijven. Uitstekend resultaat!  Later vrat ze bij de wei stukjes hoef, wat ze er daarna weer uitspuugde.

We hadden straatdiner, Ceres bleef in huis. We liepen af en toe in en uit, het was halfdonker, ik liep weer naar de straat, ik zag voor me, bijna bij het trottoir een zwarte kat, tot ik me realiseerde dat het mijn eigen hond was. Hoe die daar was gekomen?

In de vakantie heeft ze zichzelf een hotspot gebeten. Dat heb ik kaalgeknipt, cortisonenzalf en een kraag hielpen probaat. Maar die kale plek bleef nog zeker 10 weken zichtbaar als een "gat" in de vacht. De volgende hotspot heb ik sneller waargenomen en niet meer geknipt, maar ik heb haar wel een paar nachten met een klamboe over de bench laten slapen. Reden om de bench nog niet af te schaffen.

Kijk, hier is een plekje in het kanaal waar Ceres erin kan lopen.  

En er weer uit kan springen.

Ze haalt het apport op, hier is te zien hoe ver ze zwemt.

Op een middag gooide ik te ver, tot in het midden van het kanaal, en tegelijkertijd gaf ik een kreet van ontzetting. Kennelijk raakte Ceres hierdoor van slag, want ze was niet meer te bewegen er in te gaan en het apport op te halen. Uiteindelijk wandelden we via de brug naar de overkant. Daar zag ze het apport wel maar ze durfde niet over de balk te stappen het water in. (dat wist ik ook wel, maar toch) Enfin, ik nam mijn verlies, we liepen terug. Ceres ging weer naar beneden, naar het water. Ik nam me voor heel voorzichtig te zijn. Ik moedigde iets aan, ze ging het water in, ik moedigde nog iets aan en ja, daar ging ze, tot midden in het kanaal en kwam terug met het apport! O fantastische hond. Nog een kleine worp erachter aan, en de spanning kon ontladen. Nog even lekker rennen achter de bal aan en weer naar huis.

Zomervakantie '14

Hier ligt Ceres op een groot veld met onze tent op de achtergrond. 

We waren de enige die hier in Hazerswoude kampeerden.

Vuurtoren en kanon in Hellevoetsluis waar ik in de hengelsport winkel een visserskrukje kocht.

Nu kamperen we in Ouddorp op Goeree, iedereen geniet van het leven.

op het strand tussen de mesheften.

Ze ligt hier zo laag, bijna onzichtbaar.

Tijdens de wandeling kijken we vogels.

Bezoek aan Goedereede.

Wandeling in een waterwingebied. 

Ha, ik heb weer plezier in het uitzetten van een spoortje.

Helaas komt het er in het dagelijks leven niet van.

Het kost mij veel tijd om een spoor uit te zetten en Ceres werkt het spoor in 10 minuten uit.

Dat zou haar veel voldoening moeten geven, maar zij wordt liever wat langer bezig gehouden. 

Een strandochtend, ik kreeg er geen genoeg van.

Martha, dank je voor de mooie serie foto's!

ladder lopen

Al in 2011 wilde ik haar leren op een ladder te lopen. Ik zag lang geleden een  filmpje van een Spaniël die achter zijn baas (een dakdekker) een ladder opliep. Ik vroeg me af hoe die hond weer beneden kwam: zelfstandig, kop eerst. Verbijsterend, want honden van mijn vader gingen maar een keer in hun leven in de schuur naar boven, de droogzolder op, dan droeg hij ze naar beneden en daarna kwam dat niet meer voor. Enfin, ik heb van alles geprobeerd met makkelijke trapjes van de aannemer, ik kreeg het niet voor elkaar. Ceres is natuurlijk wel iets kleiner dan een Spaniël.

Afgelopen voorjaar bouwden we een laddertje, ze ging niet op de sporten staan maar er tussen. 

Daarna hebben we de plankjes verbreed.

 Daarna heb ik de ladder versmald met een tussenmaat plankjes.

Terwijl ik de foto ga nemen gaat Ceres dit even onderzoeken.

Ongemotiveerd?

Kijk, ik heb vandaag uitgevonden dat foto's ook veel groter gepubliceerd kunnen worden.

Nu hebben we dit al maanden niet meer gedaan, 

maar het wordt toch eens tijd om de foto's uit mei te publiceren.

trots

Vandaag, zaterdagochtend had ik verzonnen dat we in plaats van een ochtendrondje zwerven door de wijk, zouden gaan fietsen om 2 boodschappen te kunnen doen. Dus ik reed op de fiets, Ceres aan de springer, in een ruk naar een parkje waar ze even los een plas mocht doen. Plassen gaat tegenwoordig in meerdere keren, helaas. We reden aangelijnd een straat verder, daar is een grasveldje bij een flat. Ik verzocht haar een drol te draaien, wat ze tot mijn vreugde deed. De drol liet ik achter in een vuilnisbak, Ceres bond ik aan een lantaarnpaal en kocht 2 kilo geleisuiker. Bij de kapper maakte ik haar buik droog zodat ze geen modder zou achterlaten op de smetteloos witte vloer. Na een half uurtje knippen gingen we een balletje gooien op een andere locatie. Eerst voerde ze een toneelstukje op: "baas, snuffelen is leuker". Daar dacht ik anders over dus er zat niets anders op dan haar op andere gedachten te brengen, wat met het ontbijt in de tas redelijk snel lukte. We speelden zo'n 7 keer een spelletje. Op weg naar huis stopten we nog voor een boodschap, daar is een hek waar ik haar gemakkelijk aan kon binden. In de winkel hoorde ik wel een klein blafje, gelukkig verstonden de mensen die contact met haar zochten dit, ze vertrokken dus bleef het verder stil. We reden naar huis, we werden ingehaald door een zeer grote, voor mij enge, vrachtwagen en we moesten door een verkeersopstopping, Ceres blijft onverstoorbaar naast me lopen, ik ben trots op haar!

Dit was in mei, een wandeling door een moeras, aangelijnd, dus met tuigje en flexlijn.

Dit is hoofdstuk "minder trots"

Boven zijn linten die een stukje tuin "afhekken", daar zijn slakkenkorrels gestrooid, 

Ceres mag ze niet opeten, dat kan ik haar niet leren, maar ze respecteert de linten wel (aangeleerd).

Onder is een boeket Schildersverdriet, net prachtig in bloei, maar geknakt omdat de dame in het plantenbed gerold had, Grrrr.

Af en toe een mees die haar komt ophalen

Ceres ligt op mijn verzoek op een blad met haar naam.

steenbreek

Het is te warm om iets anders te doen dan in een koele kamer foto's selecteren. Hier is er nog een van april:

Ceres achter de bloeiende steenbreeks of schoenlappersplanten.

De vouwfiets vergroot onze actieradius. We rijden dan een kilometer of 4 met de auto mee en fietsen naar huis.

wisselen

We waren weer een middag op het sportveld met de mobiele behendigheids baan. We hebben gelamineerde kaartjes om een parcours vlot neer te zetten.

Voor de zomer wil ik nog een lang gerekte baan tekenen om in de schaduw van de bosrand te kunnen uitzetten.

 Deze keer liet ik Ceres van te voren even rennen met Roef. Ze ging redelijk goed met mij door het parcours. Anneke had vandaag veel moeite met Roef. Hij hing steeds om haar benen. Na een poosje vroeg ze of ik een keer met Roef door de baan wilde gaan. OK, met haar beloningen. Wat een heerlijke hond! werkt super makkelijk. Ik hoefde maar zijn naam te fluisteren en hij was weer bij me. OK, we begrijpen elkaar niet helemaal, als ik "zit" zeg verwacht ik dat hij dat doet op de plek waar hij dan staat en blijft zitten tot ik iets anders vraag.  Dat zou zou ik hem kunnen leren. Hij nam alle hindernissen waar ik het vroeg.
Daarna stelde ik voor dat Anneke met Ceres de baan zou lopen. Arme Anneke, met Ceres moet ze zo hard werken om Ceres bij zich te houden, Ceres wilde steeds naar mij toe. Het viel me op dat Ceres helemaal niet op haar gemak was, oren op half, zeer beschroomd om naar Anneke toe te gaan. Jammer, want met Paulus doet ze de baan wel, kennelijk is ze meer eenkennig dan ik wist.

Van nature is Ceres een hond die niet makkelijk te motiveren is. Toevallig bedacht ik me de ochtend ervoor, ik werkte met Ceres, ze deed het helemaal niet slecht, dat ik na deze hond een kleine poedel ga kopen, Zo'n beestje dat gefokt wordt op het plezieren van de baas en minder op jacht is naar geurtjes om iets op te eten of om er in te kunnen rollen. Dat geknip van die vacht neem ik dan wel op de koop toe en het voordeel zal zijn dat er minder haar in de keuken ligt. Gelukkig is het nog lang niet zo ver.

Ceres is reuze gezond, maar de anaalklieren legen niet goed genoeg, de dierenarts moest ze uitknijpen. Het schijnt dat dit een terugkerend probleem kan zijn, ik hoop van niet.

treinkaartje

Met een OV chipkaart kan ik zonder nadenken de trein instappen. Om te voorkomen dat ik vergeet een kaartje voor Ceres te kopen had ik 3 jaar geleden een kaartje gekocht dat alleen maar gestempeld moest worden. Dit zat permanent in mijn broekzak. Gisteren had ik het nodig, wat bleek: het is thermisch papier, alle informatie was verdwenen!

De reis is natuurlijk wel gemaakt en het was fijn om te constateren dat Ceres geen enkele moeite heeft om met het openbaar vervoer te reizen.

drinkbak in de bench

Ceres is in alle staten, er hangt een vreemd object aan het schuurtje! De meeste mensen denken dat ik een dooie rat heb opgehangen. Het is echter een knoflook zakje met hondenhaar voor de vogels.

Behendigheid doen we nu eens in de 14 dagen. We worden er allemaal veel beter in. We lopen mooie lijnen en hebben heel wat sprongetjes. Het blijft wel uitkijken geblazen, Roef werd laatst lastig gevallen door een Labrador die natuurlijk de liefste hond ter wereld was volgens zijn nurkse baas. We zouden een stalknoop moeten gaan gebruiken, dan kan de hond sneller losgemaakt worden. 

Hier speelt ze met een beer van tante Vanna, tot ze een oor stuk knaagt ziet het er leuk uit. Niet leuk is dat ze Escargo slakkenkorrels op eet, waardoor ik slakkenvraat niet kan voorkomen zonder de tuin af te gazen. Bovendien krabde ze laatst een erg klein, zeldzaam plantje kapot omdat ze de laatste slakkenkorrel ook wilde eten. En ze groef een Pinsterbloem uit die ik net geplant had.
Overigens was ze bij de wandeling over de hei, na het beren knuffelen, knap zwerverig. Op de heenweg lette ze niet op en zag ik haar uiteindelijk, ver achter me, terug naar de auto draven. Bij het vertrek naar huis was ze hem ook al weer gesmeerd, dus ik reed weg zonder haar. Even later ging ze wel achter de auto aan, maar ze gaf het ook snel op. Eenmaal gestopt en de achterklep open verwachtte ik dat ze er zo zou inspringen, maar nee, ze wachtte beleefd tot ik haar uitnodigde. Het consequent zijn door honden en mensen is duidelijk verschillend.

Ze krijgt vaak een kauwstaafje als wij thee drinken, zo rond 20.00 uur. Daarna heeft ze dorst, wat ze toont door ons uit te dagen. In het begin was dit voor ons onbegrijpelijk. Daarna moesten we ons iedere keer van de bank opstaan om haar nog een keer, in de keuken, te laten drinken. Op een dag was ik dit beu en zette haar drinkbak in de bench. Na het kauwen zag ik haar onrust, ik zei:  "bench", Ceres keek me aan met een blik "dat meen je toch niet!". Ik keek terug en zag er op toe dat ze deed wat ik zei, ze komt bij de ingang, ziet het water, ze valt even stil, ik zeg "drinken", ze doet het en daarna komt ze weer de kamer in. Alle avonden erna liep ze direct na het kauwen naar de bench om te kijken of er water was. Heerlijk als zo iets zo snel beklijft.

4 jaar!

Ceres is vandaag jarig, 4 jaar, ze heeft inmiddels 10 grijze haren, 1 in haar staart, die zat er van pup af aan, 9 in haar hals onder haar kin.

Er is wel eens een moment waarop ik denk "ze wordt iets beter hanteerbaar", ze blijft iets meer in mijn buurt, ze is blij om met mij op stap te zijn. Maar dat merk ik niet als ik samen met een vriendin met hond wandel. Vandaag sloeg ze ieder mini zijpaadje in terwijl we wandelden in een bos waar ze niet eens los mocht lopen. Op den duur heb ik toch maar een keer het tuig met flexlijn aan gedaan, ik was al dat terug roepen beu. 

Gisteren waren we met z'n tweeën in het bos. ze was iets gemakkelijker uit smerige plassen en poelen te houden. Ze kwam bij me en bleef bij me toen ik de tijd nam vogeltjes te luisteren. Tegenwoordig kan ik de zang controleren met mijn Ipod. Maar de "koer, koer, koer" vogel die buiten mijn zicht over het bos vloog heb ik nog niet op naam gebracht. Het geluid lijkt niet op een raaf of roek, dat kon ik controleren, het moet wel een grotere vogel zijn.

Terug naar Ceres, ze is nog steeds zeer waaks, zeker als we zelf ook schrikken. Onze buurvrouw stapte naar binnen, wij lazen de krant, Ceres sliep, tja, dan reageert ze super heftig. Hetzelfde verhaal bij de deurbel. Ik zou de bel kunnen vervangen door een elektrische bel, met een extra schakelaar in de huiskamer, dan dooft haar gedrag; ik ben er te lui voor. Ik ben helaas niet meer zo'n fanate trainer, het heilige vuur is wat gedoofd in mij. Ceres is ook niet helemaal de hond om veel kunstjes te leren, ze doet wel wat ze kan, maar er mist een zekere motivatie. OK, met betere beloningen zal het beter gaan, maar of ik het ooit win van de lekkere geurtjes of de afleiding aan de horizon??? 

Laatst mistte ze een brokje dat ik naar haar gooide, het verdween in haar staart. Daardoor mistte ze ook de tik op de grond die een vallend brokje laat horen, waarna ze het gaat zoeken. Ik wist wel dat het ergens moest zijn. Het was een gekke situatie.

Hier nog een filmpje gemaakt in oktober:

Zoiets oefen ik dan een paar weken, als ze eenmaal het trucje beheerst, ben ik niet degene die dat dan regelmatig herhaald. De weg naar het doel, het aanleren, vind ik leuker dan het eindproduct.

We wandelden op de dijk bij Swifterbant.

Laatst hoorden we een dierenarts vertellen over het verschijnsel "poep eten". Dat is aangeleerd gedrag in de eerste 6 weken van hun leven. Pupjes poepen nadat hun moeder met likken daartoe aanzet. Als pups dan geen ruimte krijgen gaan ze dit gedrag van de moeder overnemen, wat niet meer af te leren is. Leve mijn fokster, dit is iets waar ik geen probleem mee heb. Overigens stond een week geleden een verhaal in de NRC dat Oostenrijkse onderzoekers hadden uitgevonden dat wolven wel van elkaar kunnen leren maar honden niet. Als een wolf ziet hoe een andere wolf een doos opent, dan kan de waarnemende wolf dit ook. Honden zijn meer op mensen gericht, maar dat nadoen?? Heel af en toe kan het, bijvoorbeeld het leren deuren openen, maar verder??

 Honden houden van rottend eiwit, als poep te veel eiwit bevat gaan honden het eten of erin rollen. Rollen doet Ceres graag, in dooie wormen of andere viezigheid.
Deze dierenarts vertelde iets over de veiligheid van hondenvoer. Omdat honden vaak elke dag, jaar in jaar uit hetzelfde voer krijgen, worden stoffen, die er niet in horen en niet worden uitgescheiden, gestapeld. Het geeft te denken.