vier en een halve maand

Het vergaat Ceres prima, ze is bijna 4 1/2 maand oud. Vorige week heeft ze, op een hondenuitlaatplaats, gedold met een Oud Duitse Herder reu van 15 maanden. Ze vond het prachtig om achter Beagle Luca aan te rennen die op haar beurt in hoog tempo onze tuin verkende. Soms gaat het mis, Labrador Boy gaf aan dat ze hem te veel stoorde, hij gebruikte zijn tanden, Ceres gilde hard en lang. Pas een week later ontdekte ik de wond in haar vacht toen ik Frontline wilde aanbrengen. Gelukkig werd ze er niet ziek van zoals Soesie destijds. Toch zaak om een pup met pijn beter te onderzoeken.

Deze week kreeg ze in de stad een tik van een kat die haar te opdringerig vond.

Hier schroeft Dolfine de kast in elkaar, Ceres is er bij gaan liggen, op haar benen.

Sinds ik weet dat het tanden wisselen ongeveer vanaf week 17 begint is het bij deze pup gelukt om het te volgen. Inmiddels heeft ze boven en onder twee nieuwe tanden en ook de grote hoektanden komen er aan als dikke punten, ver achter de melkhoektanden. Er gaat nog veel gebeuren met dat snuitje. Daarom ben ik tijdelijk gestopt met de apporteer oefening met het blok. We doen nog wel de spelletjes met een balletje in een sok en andere speeltjes die ik kan gooien. Het gaat het gemakkelijkst met twee spelletjes, ze rent achter de ene en laat zich verleiden bij mij te komen voor het andere spelletje. Hopelijk wordt het een zelfbelonende actie, tot nu toe gebruik ik daar geen lekkernijen bij.

De training beloningen zijn soms lastig. Ze doet aardig wat voor haar eigen brokken die ik nog altijd een beetje week. Soms in water met een halve theelepel pindakaas erdoor. Vandaag wandelde ik zonder het gebruik van brokken Groot Schuylenburg in, en zat een poosje op een bankje, waar ik wat met haar oefende voor blokjes appel. Dat ging beter dan de sessie ervoor in de ochtend. Vanavond ging het weer heel goed. En soms vindt ze haar eigen beloningen zoals gisteren: een grote witte boterham in het gras van de geluidswal. Tja, dan kan ik wel inpakken.

De training locaties kunnen ook heftig zijn. Er gebeurt zoveel in een simpele straat: verkeer, vogels, mensen, Ceres heeft oren op steeltjes, maar dan niet voor haar naam. Ik hoop dat ze hier overheen groeit.

Konijn Tim is weer naar huis, hij kost me toch veel tijd en er komt weer een bezichtiging aan. In huis is Ceres geheel aan hem gewend, buiten wil ze nog wel eens een renspelletje met hem doen. Tim rent rondjes en Ceres rent 2/3 rondjes en soms gaan ze tegen elkaar in.

Tim heeft weinig te doen in zijn leven, af en toe zit hij zijn tijd uit op deze manier:

Tijdelijk had ik een groter stuk tuin waar Tim niet uitkon, Ceres was daar ook, aan de ketting met een bullepees. Tim huppelt dan rustig binnen haar bereik. Later op de dag lieten we ze nog een keer bij elkaar, maar dat werd toch een grote renpartij, waarbij we voor Tims hart vreesden. Dus dat experiment werd afgebroken en het gaas opgeruimd. Ceres heeft Tim's aanwezigheid wel misbruikt om flink door de planten te raggen, planten af te bijten en een gat te graven. Verder graaft ze in het gras naar de laatste konijnenkeutels.

Van elke pup een foto voor de orchideeën naast de Kasteelgracht.

Nou ja, Soesie was toen geen pup meer.

konijn Tim

Deze draagbare "doos" kocht ik met korting voor €1,75 bij de Kringloop. Paulus zette Ceres erin maar stuitte op weerstand. Daarna ging ik aan de slag, "vrij vormend" clickeren en ze zat er na 15 clicks in. Helaas zijn de nog ontspannender foto's onscherp. Het idee is om haar hierin mee te nemen tijdens onze vakantie, maar dan moet deze "Beauticase for Cats" wel op onze rug gedragen kunnen worden. Over die constructie moeten we nog nadenken. Voorlopig staat hij in de gang in de weg.

Ceres werd ondergebracht bij Dorith en zat meteen achter haar konijn aan. Dus nu logeert Tim bij ons. Ik heb een poging ondernomen om hem ook te clickeren, maar dat kostte me toch te veel tijd. Eerst moest ik uitvinden hoeveel brokjes hij per dag at, welke brokjes favoriet zijn en ondertussen testte ik of hij bloemkool, wortel, paardebloem, viooltje, muur, rucola, peterselie en andere planten lekker vond: alleen de wortel.

Ik probeer hem nog wel te leren dat hij niet als een gek, krabbend, uit onze handen springt net voordat we hem neerzetten. Zijn nagels zijn pijnlijk hard en scherp.

De eerste dag zat Tim in zijn kooi in de voorkamer en hielden we het hek tussen de twee kamers dicht. Tim werd in de loop der tijd steeds dichter naar het hek geschoven. De dag erna leende ik ook de buiten hekjes. Als ze niet van ophouden weet zet ik Ceres aan de ketting.

Tim is in zekere mate wel in Ceres geïnteresseerd. Nu op dag 4 rennen ze af en toe samen, Tim rondjes en Ceres heen en weer. Tim kan vast wel ontsnappen door ons groene gaas dus ik wil ze nog niet samen los laten. Overigens was de commotie van een konijn in de tuin Ceres iets te veel en vond ik zaterdag 2 plassen in de erker.

Paulus doet een poging Tim's aandacht te krijgen. De brokjes bied ik aan in de lepel die daar achterin ligt. Daar moest hij zeer aan wennen. Ceres vindt konijnen brokjes heerlijk dus bemoeit ze zich graag met het voeren. Ze zou hem ook graag likken.

Verzorgende handelingen, borstelen, nagels knippen, vachtcontrole, werden steeds lastiger. Methode Sue laat je veel brokjes voeren, maar dan kom je niet toe aan de handelingen, handen te kort, handen ruiken te veel naar brokjes dus basta met deze methode. Het dwong me te gaan zitten en een plan te schrijven. Dat heb ik moeten bijstellen maar ruwweg komt het er op neer dat ik Ceres 3 x 1 minuut plat leg en haar los laat als er niet gesparteld wordt. Ondertussen als er tijd voor is tik ik met de nagelschaar tegen haar nagels en/of doe de andere verzorgende handelingen. Ze blijft steeds gemakkelijker liggen, maar nagels knippen is er nog niet bij. Daarvoor heb ik toch die derde hand nodig of gewoon meer tijd en dus gewoonte vorming.

We gingen samen naar Utrecht om gordijnen te kopen en te monteren in de nieuwe kamer van Dolfine. Eén plas op het dakterras en verder steeds op een "hondentoillet". Dit was een stukje gras met een heg er omheen en een vuilnisbak met een lading oud brood in het gras er onder. Reuze afleidend. Tijdens onze gang naar Ikea lieten we Ceres in de bench in Dolfine's kamer. Dat gaf mij veel rust. Weer terug mocht ze af en toe rondscharrelen, alle kruimels uit de keuken oplebberen, maar niet de vaat in Doortjes kamer aflikken. Het dakterras was tamelijk vervuild door de buurtkatten, dat heb ik eerst wel zo goed mogelijk schoon gemaakt. Katten eigenaren weten niet met welke vieze karweitjes ze de buurvrouw opzadelen (ook hier in Apeldoorn). Ceres heeft een perfecte neus, maar ik kan het zien aan de aanwezige zwarte vliegen als er naast mijn snijbiet poep ligt.

Hond in bench is werkelijk een zegen. Zo konden we, bij gebrek aan een tafel, rustig de patat op de grond laten staan, zonder dat we steeds alert moesten zijn. Een van de afgedwonden slaapjes was op de gang en konden wij de protest piepjes gemakkelijk negeren. Om half elf waren we vermoeid weer veilig thuis. Sliep het lekker met donkere gordijnen, Dolfine?

naar de HEMA

Afgelopen week is er wat minder stevig getraind, ik ben 2 keer naar Utrecht geweest om Dolfine te helpen met haar nieuwe kamer. Af en toe train ik op een "zijspoor", dan oefen ik iets in het dagelijks leven bruikbaar, huis- en omgang regels. Het oplossen van m'n "hekjes probleem" was er een van. Ceres stormde aanvallend op onze benen af als we over een hekje stapten. Ik wist niet of dit nu Ceres' gedrag was of dat dit bij Schipperkes hoorde en informeerde bij anderen wat die hiervan vonden. Natuurlijk kreeg ik verschillende meningen en moest ik het toch zelf oplossen want ik vond het onprettig gedrag. Door het als Ceres' gedrag te beschouwen zou het weg te trainen zijn. Dus de tijd nemen om te wachten tot zij iets anders deed en dan over het hekje stappen; 15 keer super rustig over een hekje stappen; half over hekjes stappen en weer terug; wild over het hekje stappen terwijl zij een lekker kluifje had. Nu is er geen "hekjes gedrag" meer.

Zo moet ook het staan in de fiets mand veranderen in rustig zitten. Ze wil graag om mij heen naar voren kijken maar dat fietst onrustig. Ze hangt dan ver opzij (afwisselend links en rechts) met de poten op de rand. Gisteren fietsten we naar de HEMA, 9 km heen en terug, lang genoeg om me te realiseren dat dit anders moet. Mogelijk heb ik wat hulp nodig van een tweede fietser die klikt en voert zodat ik gewoon kan fietsen. Enfin, gisteren loste ik het gedeeltelijk op door haar een stukje bullepees te geven. Maar ja, na een poosje zag ik dat ze hem uit de mand liet vallen. Zuinig als ik ben ging ik terug, raapte het op en gaf het opnieuw. Vervolgens merkte ik onderweg dat de pees weer verdwenen was, ik wist dat ik niet zo ver terug hoefde te gaan, deed dit en kon de pees niet vinden. Die lag op de fietstas, en daarna in de fietstas. Na de volgende irritatie liet ik haar plassen, dat lukte en daarna zat ze tot we thuiskwamen waarbij ik in een zo hoog mogelijk tempo beloonde voor het zitten.

In de stad liepen we de Hoofdstraat een stukje op en neer. In de HEMA gingen we per lift naar de foto service en haalde ik het foto album op. Thuis bleek dat het heel mooi geworden is. Als ik me bedenk dat ik met de hulphonden wekelijks dit soort expedities ondernam, dan krijg ik achteraf veel bewondering voor mezelf. Het slurpt energie om boodschappen te doen met een pup.

Vorige week had ik een speciale ervaring. Ik werd voor de tweede keer in mijn leven achterna gezeten door een hond. Deze keer een mij bekende, Raisa de Mexicaanse Naakthond van een achterbuurvrouw. Ze ontsnapte door de voordeur en ging als een speer achter ons aan. Ik kon op tijd verzinnen dat ik na een poosje 2x links af kon fietsen en dan zou ze weer bij hun huis zijn. Gelukkig voor de buurvrouw gaf ze de poging al eerder op. Met Ceres achterop was het toch wel spannend, althans voor mij.

Het achterop zitten is nog altijd niet ideaal. Soms draait ze zich geheel klem in de bevestiging. En op weg naar de HEMA ging de borstriem los. Als ze 3/4 uitgegroeid is ga ik een echt tuigje kopen.

Een van de dagelijks leven oefeningen moet ook een keer "lopen met tuig" zijn. Ceres vindt dat ze niet kan lopen met een tuig aan. Ze kan het wel als ze naar een stuk extra lekker voer moet lopen. Daar moet nog wat meer routine in komen.

Een ander zijspoor is het oefenen om het apporteer spelletje "zelfbelonend" te maken met haar eigen speeltjes. In de kamer vindt ze dat heerlijk, maar buiten is ze te veel afgeleid. Daar oefen ik dan met haar aan de lange lijn, 7 meter dun koord met twee musketonhaken, zodat ik controle kan blijven houden. Het apporteren na wachtwoord van de "dumbell" vordert gestaag. We zijn nu bij stap 22, de dumbell mag per 10cm verder van me vandaag gelegd worden waarna zij hem haalt en in mijn hand legt. Het programma stopt na stap 29, dan heb je een netjes apporterende hond.

Verder heb ik me gerealiseerd dat ik soms de omgeving wat meer voor mij moet laten werken. Het wandelen aan de slappe lijn ging steeds minder fijn. In methode Sue wordt gepleit voor een redelijk lange lijn, 1,2 meter. Dat geeft heel weinig conflicten dus dat werkte goed met een heel jonge pup. Maar inmiddels wil Ceres graag wat meer voor me uit lopen en dan komt het punt dat de lijn niet meer slap hangt. Dan loop ik achteruit, Ceres volgt noodgedwongen maar komt dan meestal met een boog achter mij om terug. Dat gedraai en gehannes, eigenlijk was ze een ongeleid projectiel, ik was het beu. Ik heb een tweede lus/handvat aan de lijn gezet, dat liep al beter en dus zit er nu een derde lus aan die de lijn nog korter maakt, dat loopt nog beter. En dan wat meer rakelings langs geparkeerde fietsen, lantarenpalen en andere zaken (de omgeving gebruiken), dat dwingt Ceres vanzelf meer achter dan voor. Een ander voordeel is dat ze veel minder snel over de lijn stapt waardoor de lijn onder haar buik zit, irriteert en happen in de lijn uitlokt. En soms kan ik dan de lijn weer iets langer laten zijn.

Dochters en anderen die in de toekomst wel eens op Ceres gaan passen: als ze onrustig rond draaft dan komt er een plas. Die is ze vervolgens geheel vergeten als ze buiten is. Dus heb meer geduld dan ik en voorkom de plas op de deurmat van de gastvrouw (Inge vandaag).

Vanavond had ze hoge nood tijdens een onweersbui. Dat was lastig want de prairieplanten waren nat aan de buik, dat zat niet lekker, dus lukte het niet. En in de frambozentuin hoorde ze het onweer, waar komt dit vandaan? ze kijkt omhoog en heeft wat vluchtneigingen. Regen vond ze ook maar matig, ze begreep wel dat je kunt schuilen onder de paraplu, maar het is ook een beetje een onbekend ding en die regen maakt zo'n herrie. Maar goed, in de frambozentuin deed ze uiteindelijk wel een "grote pipi". Mijn laatste plan is om die een dagje te laten liggen met de stille wens dat ze morgenochtend iets sneller op het idee komt er een naast te leggen.

Tegenwoordig gaat ze om 21.00 uur in de nachtbench, gisteren verzon ik dat het ook wel om 20.30 uur zou kunnen. Vandaag gaf ze het zelf al aan om 20.30 uur, dus daar stemde ik mee in; ik hoop dat ze morgenochtend geen extra haast heeft.

Sorry, geen foto's deze week.

frustratie?

Vorige week had ik opeens tijd om mijn vriendin Anet op te zoeken. Ik begrijp niet wat er mis gegaan is, thuis bleek dat ik maar één foto had gemaakt. De paarden zonder oren en Ceres nauwelijks zichtbaar. Zo'n dag is vermoeiend voor een pup. Weer thuis stond de terras deur open, ik bespeurde een sterke poep geur; ik ging zelfs buiten kijken omdat de afzuigkap aanstond en er wellicht een poep geur mee naar binnenkwam, maar nee. Een drol in de erker.

Ceres had water nodig om in rond te banjeren, dus ik was op zoek naar een geschikte bak. Zo gaat dat hier, zonder dat de hond het met volzinnen vraagt worden haar wensen ingewilligd. Het is de boeken doos uit onze vorige Amerikaanse gezinsauto. Als bad voldoet het prima.

Vandaag hoorde ik heftig gegraaf en uiteindelijk ging ik eens kijken of er nog iets van de rozen wortels overbleef. Daar was ze helemaal niet, het bleek dat ze in de waterdoos, die op zijn kant stond, lag. Tijd voor een bad dus regelde ik dat voor haar. Gelukkig heeft ze aan één gietertje genoeg.

In het weekend vroeg Dolfine: "wat zeg je als ze uit de bench mag?" Ik antwoordde: "Dag Ceres". Dolfine vertelde dat ze het het deurtje geopend had, Ceres lag haar aan te kijken. Dolfine had met haar vingers geknipt en zag Ceres twijfelen maar ze ging er niet uit. "En ik maar denken, wat moet ik zeggen? wat moet ik zeggen? Wat is dat voor een pup met zoooooo'n zelfbeheersing? Uiteindelijk gaf ik het voorbeeld en liep weg bij de bench en riep met een hoge stem "je mag met me mee!" Je moet een briefje met instructies op de bench hangen zodat iedereen kan lezen dat je "dag Ceres" moet zeggen om haar mee te nemen."

Vandaag was "frustratie training" aan de beurt. Als ik op een bus moet wachten moet Ceres een poosje niets doen. Dat kun je oefenen. Ik had een bankje in de Hof uitgekozen, een kettinkje geïnstalleerd (de lijn wordt doorgebeten), een Sudoku plus potlood klaargelegd, en een jas, want het was er veel kouder dan bij ons in de tuin.

Ik haal Ceres uit de bench, leid haar naar een nieuw stukje tuin waar ze ook moet kunnen plassen, ze doet niets, ze is alleen geïnteresseerd in een houtstapeltje. Dus ik denk, laat maar, we zijn toch buiten. Ik zet haar aan de ketting en los een Sudoku op. 20 minuten: geen spoor van frustratie bij Ceres.

We gaan weer naar huis, en ondernemen een tweede poging tot een plas. Deze keer kan ze echt bij het houtstapeltje en tot mijn grote frustratie haalt ze daar een natte, dooie muis uit. Ik weet niet meer hoe ik het voor elkaar heb gekregen om de muis te ruilen voor brokjes en Ceres mee te nemen. Vervolgens ging ik terug om dit lijkje op te ruimen. Mijn eerste gedachte was om hem in plastic in de diepvries te stoppen tot we over 6 weken weer eens de kliko aan de straat zetten. Maar ons gezin heeft een hekel aan ingevroren muizen en ik vergeet om ze op het juiste moment eruit te halen. Dus heb ik hem toch maar begraven op een plek waar Ceres er normaal niet bij kan. Ze rook hem wel toen we wat later, aangelijnd, een ommetje liepen.

Vanmiddag vroeg ik mezelf nog vertwijfeld af "wanneer gaan vermoeide pups zelf verzinnen dat ze naar bed moeten?" en zie, op dit moment ligt ze naast me in de mand te slapen zonder dat vervelende ritueel van happerig en chagerijnig worden.