Cirkel training II

Helaas wordt bij deze blog tegenwoordig gepubliceerd op datum volgorde van concept en niet op de actuele datum.  Deze blog is van 28 januari 2012. Het is me teveel werk en moeite om dit nog te veranderen, vooral omdat het laden van de filmpjes verschrikkelijk veel tijd kost.

Ceres deed mee aan de wereldlijke gewoonte om een Nieuwjaarsduik te nemen. Wij waren wat aan het rommelen in de nieuwe berging, Ceres was aan het vissen. Paulus had namelijk wat vissenvoer in de vijver gestrooid. Opeens horen we een PLONS. Ceres zwom geen triomfantelijk rondje, ze bracht zichzelf direct in veiligheid aan de overkant. Het was nog een heel gespartel om door de stengels van de moerasplanten heen te komen.

We liepen een keer langs een hovenier die aan het werk was in een tuin. Hij had een aanhangwagen met zo'n  metalen loopplank met gaatjes profiel. Ik moedigde Ceres aan om naar de plank te kijken, er aan te snuffelen, pootje erop en binnen de kortste keren liep ze erop. Daarna er weer af en weer op. Elk stapje vooruit beloon ik met een brokje ontbijt. Niet lokkend (dan geef je de hond de keus om het niet te doen) maar rustig kijkend wat ze zelf onderneemt en het gedrag dat mij uitkomt bekrachtigend. Een fijne methode.

Laatst zat ze in de fietsmand, we gingen even snel een boodschap doen. Ik nam een bocht te haastig, ze zeilde uit de mand en bleef bungelen in haar tuig. Ik stopte, hees haar in de mand en vervolgde de  route. Ik neem de bochten nu voorzichtiger en ben er weer van overtuigd dat ze nooit aan de halsband vast mag zitten in de fietsmand.

Ceres heeft nog steeds een enorme kauw behoefte. Meestal besteed ik er geen aandacht aan, maar soms vraag ik om het aan mij te geven. Als het toch enigszins eetbaar is slikt ze het snel door, af en toe krijg ik het gelukkig wel:

 Een stukje zink, weggegooid, na het monteren van de zinken randen op het nieuwe dak.

Hieronder een filmpje van het door mijn handen springen met het laatste restje lunch als beloning.

Dit is een filmpje dat ik nog vond, gemaakt in augustus. Het laat zien dat Ceres het moeilijk vindt om rustig te gaan staan vanuit zit. Meestal gaat ze een paar stappen achteruit, daar zou je bij een examen niet op worden afgekeurd. Maar het is niet nodig, ik wil dat ze gaat staan als ik het vraag. Op een paal kan ze niet achteruit, maar ze staat wel met haar pootjes te trappelen.

We doen een cursus behendigheid en het is fantastisch om te merken dat de gebruikte training methode van Sue Ailsby goed werkt. We kunnen samen heel aardig uit de voeten op het veld. Het op afstand werken oefen ik nu niet meer met de stokken met linten maar met pylonen, bloembakken en bomen. De pylonen heb ik blauwe strepen gegeven, dan zijn ze beter zichtbaar in groen gras, er van uitgaand dat honden geen groen en rood onderscheiden.

Ze draaft rond 6 pylonnen die ik meestal in een cirkel zet, ovaal traint ook lekker. Zij draaft er omheen, stopt op mijn verzoek om daar te zitten, te liggen, te blaffen, achteruit te lopen of een buiging te maken zoals hieronder.

Af en toe laat ik haar over een diagonaal slalommen tussen mijn benen terwijl ik voor- of achteruit loop. Ze heeft geleerd om bij mij vandaan naar de lijn te lopen en daar te gaan zitten. Dan ruim ik de pylonnen op, lijn haar aan en dan vertrekken we samen. Het trainen op stenen voorkomt een heleboel afleiding. Afleiding is Ceres' grootste valkuil. Ze houdt de wereld veel te goed in de gaten. We hadden een mussennestkast gekocht. Thuis gekomen ging zij haar eigen gang in de tuin en ik zette de kast tijdelijk op de tuinkamer. Na een kwartiertje een enorm gekef:  "baas, er staat een vreemd ding in mijn tuin!!!!"  En nog een half uur later een herhaling van zetten, toen zag ze het ding vanuit de keuken:  "mijn beeld is veranderd!!!"

easy

Ceres, jonge hond met menselijke huisgenoten die VERBOUWEN. Ze lijdt er niet erg onder, leert veel andere mannen in huis te verdragen, maar ze leert ook onze aandacht te trekken. Daar moet ik erg mee oppassen want dat kan reuze irritant worden.

Alles zit dus onder het stof en Ceres droeg bij aan de feestvreugde met het naar binnen smokkelen van een dooie vis. Wat een stank in de keuken, vieze bruine druppels lagen op de vloer, Ceres likte ze graag op, daarna extra dweilwerk voor mij. Verder rolde ze deze week in iets waardoor haar vacht heel hardnekkig stonk, na hollen door de Grift en zwemmen bij Kievitsveld is het nog niet weg.

Ze verhaart, de plukken dof haar steken eruit terwijl ze normaal zo'n mooi zwart glanzend hondje is. Met een twee dimensionaal "harkje" oogst ik om de andere dag een boterhamzakje vol dons.

We trainen elke ochtend, ik improviseer de oefeningen, zeker als er andere honden in de buurt zijn. Oefeningen zonder lijn zijn erg moeilijk, Ceres stuift zo op andere honden af. Aangelijnd kan ze behoorlijk opgewonden worden, ik laat haar altijd zitten. Ze spiegelt andere honden, met rustige honden die niet in haar geïnteresseerd zijn is het veel gemakkelijker om te blijven zitten. Honden die voorop lopen, die zelfs hun eigenaar mogen mee sleuren, met een hoge staart, lokken een heftige reactie bij Ceres op. Aan mij de taak om dit gedrag om te buigen in het naar mij kijken tot het spektakel voorbij is.

's Middags zorg ik voor een gevarieerde fietstocht of een wandeling in combinatie met een boodschap. Ze kan op sommige dagen uitbundig racen, prachtig om te zien. Ze apporteert de bal nu met veel enthousiasme, het is "zelfbelonend" geworden, alleen als ik stop ruil ik de bal voor een brokje.

Hoewel ik in de toekomst niet meer zou willen wandelen met haar ontbijt, lunch of restje diner in mijn jaszak, nu heb ik het vaak nodig. Vanochtend was er opeens een eekhoorn uit de winterrust. Ik zag hem eerder dan Ceres en kon meteen achteruit lopend haar aandacht vasthouden. Daarna zit en toen down en vervolgens moest ik wat rare sprongen maken om de eekhoorn te laten vertrekken. Hij hing namelijk 40 cm boven de grond, bewegingloos plat tegen de boom.

Afgelopen tijd regende het te vaak om lekker buiten bezig te zijn. Ik introduceerde de rode knop:

Binnen 5 keer een aanmoedigend brokje plaatste ze er een poot op. Nou ja, ze maakte een "maai" beweging tot ze de knop indrukte en de stem zegt: "that was easy". Dat vond ze raar. Na een paar keer vond ze de stem ronduit vervelend en moest ik flink belonen. Weer verder in het proces kon ik de click weglaten en werd de stem de beloning. Het filmpje is een paar trainingen later genomen en dus eigenlijk in scene gezet.

foto shoot

Ceres deelt mijn aandacht met mijn grote schilderklus. Ze lijkt er niet echt onder te lijden. Ze is weer een keer in het pension geweest en een gezin bij ons in de straat heeft ook een dag op haar gepast. Daar heeft Ceres me enorm verbaasd. Bij de kennismaking deed Karin haar hond even in de gang, dat was iets rustiger praten. Ceres scharrelde los door hun kamer tot ik haar een plas zag doen op het hondenkussen! Een grote gil en meteen smeet ik er mijn zakdoek erop om de plas op te zuigen. Wat een viezerik! en hoe onbegrijpelijk in onze ogen. Heel vervelend want het voedt mijn argwaan als ik met haar op stap ben.

Soms ben ik traag. Na een lange ochtend wandeling was Ceres nog even in de tuin. Na 3 minuten zag ik aan haar gedrag dat ze een plekje om te poepen zocht. Ik was laks en dacht dat ik het wel zou opruimen. De planten waren echter kleddernat en ik vond de drol niet. Ik had haar even mee moeten nemen en haar een plek buiten de poort moeten aanwijzen. Dom, dom, dom.

Paulus fietste een keer te ver met haar, ze begon haar enthousiasme naast de fiets duidelijk te verliezen. Paulus loste het probleem op door haar op de arm te nemen en naar huis te fietsen! Dat doe ik hem niet na.

Voor een nieuw paspoort liet ik pasfoto's maken. Ceres was erbij, de fotograaf vond haar leuk en vroeg of hij een foto shoot mocht maken. Ik hield aanvankelijk de boot af met het argument dat zwarte hondjes lastig zijn voor een camera. Hij liet me een foto zien van een Afro-Amerikaan tegen een donkere achtergrond, een prachtige foto. Dat kon met Ceres ook. We maakten een afspraak zodat hij goed voorbereid was. Ceres gedroeg zich prima, een zachte poef vond ze niks, maar op een houten kubus wilde ze wel zitten en liggen.

Ze zijn erg zwart, bij mij helpt het om het scherm wat verticaler te zetten.

Wie weet wint de fotograaf er een keer een prijs mee.

cirkeltraining

We zijn in het Kroondomein het Loo naar het kunstwerk van Marinus Boezem gewandeld. Met bronzen boomstammen is het grondplan van een kathedraal verbeeld.

Daar het fotograferen te lang duurt bestudeert Ceres de mogelijkheden om eraf te springen.

Hieronder een foto van het vloerkleed met een bende gemaakt door 1 papier stuk te scheuren. Een uur geleden nog was ze alleen in de huiskamer, wij werden gealarmeerd door een klap. Het bleek dat Ceres weer eens bezig was de bench bekleding te scheuren, deze keer de bench uit. Dat bleef haken, ze trok kennelijk zo hard dat de bench schudde en de schemerlamp op de grond viel. Hopelijk herinnert ze zich dit voor de rest van haar leven. Afgelopen maand heeft ze twee keer een rol schilderstape vernield en mijn favoriete vulpotlood stuk geknaagd.

Ik heb me er bij neergelegd dat ze de mooie, decoratieve, zeer grote dennenappel uit Amerika stuk knaagt.

Deze pot met grond is de opslagplaats voor 8 stokjes met geel lint. 15 meter "party zone" heb ik in de lengte in tweeën geknipt en tot een cirkel aan elkaar geplakt. De cirkel is verdeeld over de 8 stokjes. Als Ceres, de wind en anderen het met rust laten kan ik vrij snel de stokjes met het lint tot een cirkel maken op een grasveld. In het begin gebruikte ik een knijper om de linten bij elkaar te binden. 4 andere knijpers gaven aan welke stokjes tegenover elkaar staan. Helaas knaagde Ceres ze eraf, dus nu zijn de stokjes gemerkt met tape.

De bedoeling is dat Ceres buiten de cirkel draaft en hier en daar stopt om een andere oefening te doen. Zo leren we samen om te werken op afstand. Mij lijkt het fantastisch als ze op den duur zonder de linten op een afstand om mij heen cirkelt. We zullen zien.

Ik zet er ook wel eens een laag hekje loodrecht op zodat ze af en toe een sprong maakt.

Het filmpje dat gemaakt werd duurt 4 minuten, eigenlijk te lang voor serieus trainen. Maar wij zijn gewend om zo lekker samen bezig te zijn op straat en overal, dus ook rond een cirkel.

Na gedane arbeid is het goed rusten:

water

Ceres vervult soms een reddende engel functie. We werden door een hoosbui overvallen, Ceres vond het niet echt leuk. Toch zag ze een bijna verdronken postduif op het trottoir in onze straat. Ik waarschuwde de buurman, die ontfermde zich over de duif.

Ceres gedroeg zich vreemd bij de vijver, ik ging kijken. Er spartelde een vis hulpeloos in een laagje water op een waterlelie blad. Ik keerde het blad om, de vis zwom weg.

Ceres houdt van apporteren uit het water. We wonen een halve kilometer van een vijver. Het is fijn als niet in het water springt, dat is gevaarlijk, want dan kan ze niet uit. Gelukkig springt ze nooit. Ze durft wel met twee pootjes op een enorme boomstronk in het water te staan. Ook gaat ze drinken via eenden trapjes:

Maar ze zwemt niet weg, na een poosje keert ze om op de glibberige schuine plank.

Hier heeft ze het apport van de rand opgepakt en heeft nog niet besloten of ze het naar mij zal brengen.

Het apport zit aan een koordje, dan raakt ik het niet kwijt.

Soms stapt ze bij het omdraaien naast de plank, dat is onprettig. Ik help haar terug op de plank.

Direct daarna gaat ze toch het water in om het apport te halen.

.

Ze wacht op haar beloning.

Hier zie je dat ze achteruit het water uitkomt.

Achteruit het water uit lopen is moeilijk. Ik zou zo graag willen dat ze van de plank af gaat, zwemt, omkeert en recht het water uitloopt. Een paar dagen later heeft Martha in het water gestaan om haar meer vertrouwen te geven. Het lukte niet. Ook heeft Martha haar 3x een stukje de vijver in gedragen en 4 meter terug laten zwemmen. Ceres nam onderweg ook het apport mee, maar zelfstandig de plank verlaten: nee. Martha liep zwemmersjeuk op dus we herhalen dit niet meer.

Hier is ze afgeleid, en kennelijk vind ik het grappig.

De reden om haar hier te laten apporteren is dat er wel eens een bal in het water valt. Ik gooi niet betrouwbaar en Ceres is ook wel eens afgeleid. Zo liet ze een keer een bal in de vijver vallen omdat het erg lekker rook op de rand. Ik holde naar mijn fiets om de ballenwerper te halen, om een langere arm te hebben. Helaas, de wind blies de bal buiten mijn bereik, maar de bal kwam nooit aan de overkant. Na 4 dagen was de bal weer meer aan de kant, hij lag vast in rommel waaronder een heel lange tak. Die kon ik pakken en met wat gepruts kon ik de bal weer binnen halen. Het is maar waar je lol in hebt!

Met dank aan de Roemeense jonge vrouw die de foto's voor mij nam.

model

De foto's hieronder zijn in maart genomen. Ik volgde dit jaar een cursus boetseren en kreeg de opdracht een sluitsteen te maken. Daarin verwerk je iets persoonlijks, mijn hondenliefde!

Ceres, mijn model, op de tuintafel, onderzoekt of ze eraf zal springen.

En dan ziet ze de duif en staat prachtig stil, niet geheel de tentoonstellings stand, maar het is goed genoeg.

Die foto monteerde met de gespiegelde foto en ging met klei aan de slag:

Daarna daagde mijn lerares mij uit om kleur te gebruiken.

De reden om lang te wachten met publiceren is dat ik de tegel ook wil glazuren, dan komen de kleuren beter naar voren, maar de cursus eindigde, nu moet ik wachten tot september.

Ik heb erg hard gewerkt om de deurbel te devalueren. Er zit een touw aan zodat ik vanuit de gang kan rinkelen. Het frequent rinkelen dooft haar geschetter wel.

Als ik meer vrije tijd had zou ik een weblogje kunnen maken met de naam Ceres die ik af en toe tegen kom zoals hier op een verpakking:

Half juni waren we 2 dagen in het vakantiehuis in de Achterhoek. Dat erf is niet omheind, dus Ceres stond vaak aan de grondpen. Daar heeft ze geen bezwaar tegen. Een van de keren dat ze los was lette ik letterlijk 3 seconden niet op: weg! Roepen gaf geen resultaat, na een poosje ging ik zoeken in de tuinen van de buren. Ik kwam haar op het spoor, ze had nog geen tijd voor mij. Ik volgde haar tot ze achter een schuurtje klem liep. Tegen die tijd was ik enorm boos, teleurgesteld en verdrietig, greep haar in haar nekvel met 2 handen en droeg haar naar huis.

Haar voor me uit naar binnen jagen bleek onmogelijk, voor de verandering wilde ze volgen of wegkruipen onder de auto. Volgen dan maar. Moet ik nu altijd zo nijdig worden om haar in een volgende rol te dwingen? Nou ja, dit akkefietje is al weer lang geleden, er zijn genoeg goede momenten, het zijn helaas de vervelende zaken die in het hoofd blijven hangen. Samenscholende kraaien is een garantie voor iets lekkers, dus stormde Ceres laatst een straat over om dit even te verifiëren. Levensgevaarlijk natuurlijk.

Laatst noemde ik haar Soesie, de naam van mijn eerste hondje. Ceres begint haar plekje te vinden en in te nemen. We knuffelen wat vaker, dat heeft ze als pup nooit echt fijn gevonden, ze "ondergaat" het . Ach, ze vindt dit soort aandacht nu wel OK.

De wekelijkse dagen oefenen we nog altijd 2 keer per dag. Deze week stapten we op de bus. Ze neemt de energie van de gehaaste reiziger over. Daar moet ik rustig de tijd voor nemen, dan wordt ze weer stabiel.

Observaties

Ceres keek langs de vaatwasser naar het plafond en zag dit:

Reden om geweldig te gaan schetteren!

"ER IS IETS HEEL GEVAARLIJKS IN MIJN KEUKEN!"

Ceres, dit is mijn broodplank, die deze keer iets over de rand steekt:

Midden april hadden we zo vaak oppas voor Ceres nodig dat ik doorzette om een pension te kiezen. Uiteindelijk wilde ik dat ook een keer ervaren. Ik las op hun huisdeur de regels voor bezoekers, dezelfde die ik altijd verlang. Dat vond ik een goed teken. Ik breng Ceres, zit in de ontvangst ruimte, Ceres krijgt daar een ander lijntje om en ze nemen haar mee. 24 of 48 uur later zit ik weer in de ontvangst ruimte en brengen ze Ceres weer terug. Alsof er niets gebeurd is. De tijd daar zit ze in een kennel en leert niks doen. 4 keer per dag gaat ze aangelijnd naar buiten en mag los in een omheinde tuin met honden die bij haar passen. Ze werken niet met de hond, dus ze hebben mijn wachtwoorden niet nodig. Heerlijk, dan kunnen ze ook niet onjuist gebruikt worden. Mij gaf het rust.

We waren bij de dierenarts voor de jaarlijkse entingen. Sinds de nare verdoving prik voor de sterilisatie is ze zeer op haar hoede bij de dierenarts. Ze had nog een extra kennelhoest enting nodig. Die kreeg ze per neusspray. De dierenarts vreesde een tegenstribbelende hond, maar Ceres verblikte of verbloosde niet. Overigens zie je nu niets meer van de geschoren buik, al het haar is keurig terug.

Verder hadden we heel mooi weer, Ceres vindt het heerlijk om in de "waterval" te rommelen

of te liggen.

We namen deel aan de "sterrenslag voor honden", een evenement van 2 uur waarbij je allerlei gekke opdrachten samen moet doen. Zo moest Ceres mij terug vinden in een doolhof, ze moest paaseieren apporteren, in een kruiwagen zitten terwijl ik een slalom reed, naast me lopen terwijl ik op "ski's" een parcours (tje) moest lopen en drie keer met pijl en boog schieten. Soms moesten opdrachten geklokt worden, daar laat ik me niet door opjagen, daarvoor is ze te jong. Ik was van plan om halverwege de ochtend te stoppen, maar Ceres werkte zo goed mee dat ik de sterrenslag helemaal uitliep.

Met regelmaat oefen ik de zelfbeheersing. De laatste oefening verliep als volgt: haar bakje met voer staat op de vloer, ik ga op het bankje zitten en vraag haar bij mij te zitten. De eerste keer zat ze dan achterste voren, met het hoofd naar het bakje gericht. Dat wil ik niet dus werk ik net zo lang tot ze naar mij kijkt en recht voor me zit. Een dag later maak ik het moeilijker door de oefening uit te breiden met het verdragen van een €0,20 stuk op haar neus, tot 12 seconden. Als beloning: een hele bak voer!

Verder heb ik nu een regel ingesteld: elke dag een half uur "down" op mijn verzoek, om haar meer rust aan te leren. Als ik met haar op bezoek ga kan ze enorm irritant onrustig zijn. Ik herlas mijn Canadese methode en vond deze regel. Het is een van de 12 regels waarmee mijn Sue Ailsby de hond leert haar eigenaar te volgen, te respecteren. De baas leidt de dans, niet de hond. Dus nu hebben we een briefje 1/2 uur Down in de keuken liggen. Recentelijk ruimde ik het hondenkastje op en gooide diverse briefjes, met opdrachten aan mezelf, weg. 1/2 uur down per dag is wel een oefening die Paulus graag doet. Daar heb ik geluk mee, want ik ben er niet zo goed in.

Ceres had iets in haar bek, ik vroeg haar om het mij te geven. Het bleek een wasknijper te zijn. Ze had er op de gekauwd waardoor de knijper open was geweest. Er zat een snorhaar in de knijper. Het was iets lastiger om de knijper aan te pakken!

Ze joeg me de stuipen op mijn lijf door een plastic staafje uit een potplant op te vreten. Ik beet haar toe: "als jij doodgaat neem ik geen nieuwe hond". De dierenarts wilde toch niet te laten braken omdat we niet wisten in hoeveel stukken ze het staafje gekauwd had. Gelukkig heeft ze er geen last van gekregen.

Ceres mocht even lekker vrij rennen in het park. Ze vond iets smerigs op de rand van de vijver en schurkte erin. De ene schouder, de andere schouder, steeds uitbundiger. Toen duwde haar achterpootjes zo fanaat dat ze een soort koprol maakte, ploep het water in. Ik moest haar over de beschoeiing tillen. De stank in de vacht heb ik er thuis afgewassen, ik heb maar weer een doos van zolder gehaald om als bad te functioneren.

Op een dag bleek ze een wondje aan een teen te hebben. Het genas niet, dus gingen we naar de dierenarts. De wilde naar de antibiotica grijpen, maar daar was ik tegen. Dat had ze in haar eerste jaar al teveel gegeten. Drie maal per dag in de soda, een kap om en rust. Op den duur kon zij haar poot zo plaatsen dat ze met kap toch nog kon likken. Dan bond ik een washandje om de poot. Na een paar dagen ben ik als nog cortisonen zalf gaan gebruiken, na een week was het genezen.

Het soda bad:

En de training? Elke dag verdient ze haar ontbijt en lunch, met het avond eten ben ik wel eens iets soepeler. Ik heb nu eindelijk niveau 3 afgerond. Ik kon niemand vinden die mij netjes jureerde, dus heb ik het in etappes zelf gedaan. Het laatste puntje op de i was de oefening waarbij ze een persoon met iets lekkers in de hand niet mocht lastig vallen. Daarmee hebben diverse omstanders mij geholpen.

Als ik train hoor ik allerlei kennis in mijn hoofd langskomen en ik herken nu de praktijk. Ik observeer steeds meer wat Ceres beweegt, ik leer haar steeds beter kennen.

Het aanleren van een buiging naast me was al moeilijk in de keuken; buiten was het nog 10x moeilijker. Het aanleren om door mijn armen te springen was in het begin iets lastiger, ik moest lokken en zorgen dat ze alleen door te springen bij de beloning kon, maar ze voert het heel gemakkelijk overal uit.

Als we beiden in de goede stemming zijn is trainen één groot feest.

ontbijtje

Donderdagochtend; ik ga met een kopje thee en mobiel op Ceres’ krukje zitten. Terwijl ik SMS maakt Ceres een buiging. “Yep!” want ik wil graag de buiging “vangen”. Ik sta op om een beloning te halen. Daarna zet ik haar ontbijt, zonder dat ze het ziet achter op het aanrecht en ga verder met mijn SMS. Weer een buiging, “Yep”, beloning (2 brokjes van het ontbijt). Dit herhaalt zich nog een keer en dan verzint Ceres dat er misschien een andere manier is om aan haar ontbijt te komen. Ze tovert een heel circus te voorschijn, ze loopt op twee achterpoten achteruit. Ik negeer het allemaal en begin een sinaasappel te schillen.

Dan gaat ze bij mij zitten, liggen, plat. Jammer, ik wil graag die buiging weer willen zien. Ik probeer nog of ze na het spontaan liggen weer kan gaan staan, dat blijkt alleen te lukken via zit. Van sta naar buig vertoont ze niet dus ik stop en vraag haar down te liggen en beloon met een stukje sinaasappel. Daarna vallen we in ons ritueel, we delen de sinaasappel, zij krijgt af en toe een stukje als ze niet naar mij kijkt. Dat voorkomt het staar-gedrag wat veel mensen “bedelen” noemen.

Ik ga aan tafel ontbijten en heb genoeg van het show-gedrag en vraag haar in de mand te gaan. Ze heeft er twee, in de keuken, een echte mand en het krukje. Ze kiest het krukje. A HA, op die manier is ze dichter bij dat gele doosje met ontbijt op het aanrecht. Vervolgens vergeet ze haar zelfbeheersing, richt zich op het gele doosje (net zichtbaar boven de vaatwasser) ik giechel en besluit om het te filmen:

Na een poosje dooft haar ambitie om het ontbijt af te dwingen en gaat ze in de mand liggen. Als ik de camera op haar richt gaat ze het toch nog even proberen: zit, zit met 2 voorpoten in de lucht, een buiging (die ik deze keer negeer), half uit de mand, en dan toch weer liggen.

Dan nog enkele observaties.

Er was een dag waarbij Ceres zich uitbundig vermaakte met veel andere honden in het bosje bij de Grift (beek). Een uurtje later wandelden we naar de bus, waarbij ze direct de leiding nam! In de trein was ze permanent druk bezig met snuffelen, likken, onder de bank op zoek naar kauwgom. Na het uitstappen schoot ze alle kanten op, alsof zij zou weten waar we naar toe gaan. En daarna was ze bij mijn schoonouders het toppunt van onrust.

De volgende dag was ik er nog ontstemd over en had geen puf om een oefening te bedenken. Tot ik verzon dat het "langdurig down" geoefend moest worden. Ik legde Ceres midden in de keuken down en begon de keuken op te ruimen, trok een jas aan, ging naar buiten, jas uit, naar de kelder, in de gang en ging ook saai abrikozen snijden aan de keukentafel. Ik hoorde haar "verliggen" maar negeerde dit.

Of dit nu van invloed was of niet, in de recreantenklas presteerde ze geweldig. Ingewikkelde oefeningen voerde ze prachtig uit. Meervoudig apporteren, super. Ergens huppelde ik tevreden terug naar de rugzak, opeens voel ik spanning op de lijn, Ceres was gestopt om het apport, dat uit mijn zak was gevallen, op te rapen. Ze deed niet onder voor een hulphond van een dove.

Soms is ze te snel. Ik leg een plank op de grond om haar daarover te laten lopen. Nog voor de plank ligt gaat ze al en zitten mijn vingers pijnlijk klem tussen de grond en de plank. Na een time-out heb ik voorzichtig geoefend om de plank als wip te laten functioneren.

Vandaag wandelden we met meerdere Schipperkes op Bussloo. Haar moeder en grootmoeder waren er ook, mooie degelijke hondjes. Ceres werd direct bij het begroeten tot de orde geroepen. Gedurende de wandeling ontwikkelde zich een soort wetmatigheid. Als een hondje opviel was het Ceres: het verste bij ons vandaan, het langste bij een vuilnisbak, het langste bij een visserstent, als laatste terug van het rollen in een kreng, als eerste in het water. Na anderhalf uur had ze eigenlijk geen oog meer voor mij. Uiteindelijk heb ik haar het laatste stuk aangelijnd meegenomen. En stinken!

soepgeur

Hieronder staan een aantal foto's die een vaag beeld geven dat je Ceres rond een krukje kunt sturen waarop een bakje met voer staat. De fotograaf lette alleen op de hond, dus ik ben onthoofd.

Ze laat het voer geheel met rust en loopt er zo snel mogelijk weer terug naar mij om wat brokjes van haar ontbijt te krijgen.

In de tuin kan ik goed met haar werken hoewel ik gisteren verrast werd door een weigering te gaan liggen. Ik weet nog steeds niet waar dit aan lag in die situatie.

Ik beleef diverse dingen met haar. Vooral als ze los loopt.

Tijdens een van de fietstochtjes stuurde ik haar van linksachter naar rechtsachter. Maar toen ik in een halve seconde mijn eigen hoofd 180 graden gedraaid had was ze weg. En lang ook. Ik kon het niet waarderen. En toch beloon ik als ze dan eindelijk komt. Ik stond niet meer op de plek waar ze verdween dus ik weet niet waar ze was. Ze eet de brokjes uit mijn hand en uit ervaring weet ik dat mijn hand dan wel eens stinkt naar hetgeen zij gegeten heeft. Honden zijn viezeriken, lees Stephen Buddiansky, gelukkig voor mij wat het deze keer een soepgeur!

Een andere keer verdween ze tijdens het apporteren van de bal in de Rhododendron struiken bij Orpheus. Toen kreeg ik het benauwd, stel je voor dat ze daar de straat oversteekt.

Tijdens een uitje met Paulus stak ze wel de straat over om te buurten bij een Teckel. De eigenaar van de Teckel merkte op dat je wel van "haardkleedjes" moet houden om dit gedrag toe te staan. Nee dus, nu zet ik haar af en toe weer aan de 6 meter lange lijn. Soms wens ik de lijn 10 meter lang, maar dan moet ik zelf weer meer knopen uithalen.

Dit is aan het Heerderstrand. Langs de rand van het water ligt 2 meter brede strook ragdun ijs met gaatjes. Het kraakt als Ceres er in loopt en water komt door de gaatjes omhoog. Ik vind het een interessant verschijnsel, zij niet.

Zo hoort een hond zich te gedragen. In het zonnetje, in alle rust de omgeving observerend. Helaas trok ze alle steeketiquetten uit mijn opgepotte Fuchsia's en kauwde ze aan gort. De hulphonden deden het ook. Dus Ceres heeft nog een kleine kans om...... En ja, recentelijk verloor ik een stenopotlood dat ze spontaan keurig opraapte. Maar als ik er niet bij ben..... vanavond nog trof ik haar kauwend op een plakplint van het parket!

Laatst was er een bot verdwenen, ik vermoed dat het in de vijver gevallen is. Ze knaagt graag op deze planten aan de schuine rand. Uiteindelijk kocht ik bij de Kringloop een kussentje dat ze soms gebruikt en nog niet kapot gemaakt heeft.

Het buikhaar is voor 50% terug, ik hoorde verhalen dat het een half jaar duurt of juist maar 6 weken voor je er niets meer van kunt zien. Het zal er tussen in zitten. Vorige week liet er veel ondervacht los.

Soms ligt ze nog in "kikker houding".

Zo kan ze ook gedragen worden.