Winterjasmijn

Het is nog steeds niet gelukt om een foto te maken waar Ceres èn de vliegenzwam mooi opstaan.

Dit is nog eens aandacht voor de baas!

Er was een moment dat ik zag dat Ceres ging spugen. Ik loods haar snel naar buiten: geel maagsap en iets onduidelijks. Zoals gewoonlijk eten honden gespuugde maaltijden weer op. Als dat brokken zijn laat ik het toe maar in dit geval zeg ik "geef". Ze is braaf en geeft me een stukje oranje textiel van 4 x 4 cm.  De reden waartoe ze eigenlijk geen stoffen speeltjes hoort te hebben, maar ik hoop nog altijd op verbetering. In ruil hiervoor geef ik haar brokken, die ze weigert. Dan doe ik iets heel vies: ik kneed een hand vol brokken met het in maagsap gedrenkte stof en geef dan de brokken in een schaaltje. Ze eet ze direct op. En ook de brokken die ik haar vervolgens geef. En zo heb ik de hond weer in het normale voer ritme.
Dat voer ritme zijn we een week kwijt geweest. De ochtend en middag na drijfbal training at ze niet. Bij die training zag ik haar iets eten dat ik haar niet gegeven had. Daardoor maakte ik me zorgen over het niet eten. De dierenarts vond geen oorzaak en ik was chagerijnig dat ik €25 voor een consult met een gezonde hond betaalde. Dat niet eten sudderde nog zo'n 4 dagen door. Ik bood haar op de normale tijden voer aan, op den duur de helft van de helft, langzaam aan kwamen we weer terug, nu eet ze weer normaal. Het onhandige is, een hond die niet eet is niet te trainen. Een heleboel spelletjes vielen weg, het werden saaie rondjes in de wijk.


 De volgende 3 foto's laten een poging zien om Ceres te laten spelen en niet te laten knagen op speeltjes.
Ze mag af en toe met 5 pluchen schotels spelen, er zitten geen uitsteeksels aan waarop ze zou kunnen beginnen met het geknaag. Zelf moet ik erg goed opletten. Op de tweede foto is het oranje textiel te zien, hier nog 4 cm langer.

De enorme schurk!   Van de zomer plantte ik een winterjasmijn. Er groeide 3 dunne takken van een meter omhoog, ik verheugde mij op de gele bloemetjes. Op een ochtend zie ik opeens dat Ceres bezig is een van die drie takken door te knagen!!!  Er is meer dan genoeg rommel om hondentanden in te zetten, en dan kiest zij om dat in mijn winterjasmijn te doen. Ik kon haar wel wurgen.

Daar staat dan tegenover dat ze in de laatste recreanten les zich heel goed gedroeg. De groep was blafferig tegen een onbekende hond waarvan de baas een poosje bij ons rond hing. Ik kon Ceres' aandacht goed bij me houden en het blaffen voorkomen.
Er was een opdracht om de hond een rol WC papier te laten afrollen. Altijd handig als ik niet meteen aan de beurt ben, dan heb ik tijd om na te denken over het plan van aanpak. Eerst dacht ik aan "trek", maar hoe maak ik haar duidelijk dat ze dat papier moet pakken. Daarna heb ik verzonnen  "apport", voor het pakken en dan weglopen en haar aanmoedigen om mee te lopen. Het ging perfect. Het papier was niet lang genoeg om over het halve veld te trekken.

Soms is dit Ceres' manier om in de mand te liggen.

PS.  Ik loop en fiets nog steeds met de plantenspuit op zak, Het is een probaat middel om te zorgen dat Ceres niet in een opgewonden toestand, waarin ze doof wordt, terecht komt. Soms beloon ik haar voor het rustig naar een hond kijken, soms vraag ik haar naar mij te kijken waarna ik haar beloon. Nog een half jaar en dan hoop ik dit middel niet meer nodig te hebben.

leve de plantenspuit

Na de vorige blog, waarin ik melde dat het gekef uit haar tenen  mij buitengewoon ergert, heb ik toch een maatregel genomen: de plantenspuit. Gekef: spriets!  Heel efficient! Nu zit er een plantenspuit in de zak van mijn hondenjas, het kopje steekt over de rand, direct klaar om in te grijpen. Het werkt!

In principe wil ik dat Ceres zonder correcties langs een andere hond gaat. Dus daar moeten we dan  beiden klaar voor zijn.  Word ik overvallen door een situatie dan keer ik eerst om, fiets een stuk terug, en dan gaan we met hand in de aanslag langs de andere hond. Op het hondenveld wordt er niet meer gekeft naar een wandelaar met hond, 100m van ons af. Heerlijk. Bij passerende mensen kan ik nog niet geheel voorspellen of ze gaat blaffen of niet, ik kan het in ieder geval wel stoppen.
Een man die ons inhaalde per fiets lokte een blafje uit, ik weet niet wat hij deed, voor mij was hij nogal onverstaanbaar, hij had iets te vieren. Het was een blije man, dus daar hoef je niet tegen te blaffen als je achterop zit, maar achter mijn rug kan ik niet corrigeren.

Een theorie is dat je als baas een andere hond wegjaagt. Het blijkt dat ik daar alleen maar goed in ben met een dikke stok in mijn handen. De plantenspuit is te subtiel voor honden zonder zelfbeheersing die ver bij hun baas weggaan om bij ons te storen. Dit moest ik al doende leren met een witte Herder in het bos. Inmiddels heb ik nu een stevig vooroordeel over witte Herders. 3 stuks zijn de oorzaak. De eerste sleurt z'n baas over en langs het veld waar ik behendigheid doe. De tweede wandelt met een telefonerende baas, beiden weten niet van ophouden. Vandaag kwam ik langs een derde. Ik nam me stevig voor door te fietsen en niets te zeggen. Ceres was op dat moment ruim achter mij. Ik observeerde Herder klierend met een Teckel die zich er niet al te veel van aantrok. Daarna kwam Ceres langs, Herder achter Ceres aan, een heel eind tot hij een volgende hond ging lastig vallen. Schouderklopje voor mij: ik heb niets gezegd, niet gebruld, de confrontatie was redelijk snel achter de rug. Voorlopig ga ik toch nog niet als een kermis atractie met 3 soorten brokjes, een plantenspuit èn een stok op stap.

Balans

 

Met al mijn bezigheden heb ik schreeuwend gebrek aan tijd. Dus Ceres moet vooral goed en efficient meewerken als ik iets met haar doe. Dat valt echter nogal eens tegen, ze heeft een grote eigen agenda. Nieuwe gekke dingen leren, oude kunstjes verfijnen, nieuwe spelvormen, geestelijke uitdaging, het kost mij (te) veel energie. Daarnaast erger ik me wild over haar geblaf en gekef tegen andere honden, tegen solo wandelaars 50m bij ons vandaag, de deurbel, maar ook als ik mijn fietsbel rinkel terwijl er niets te doen is in een straat. Dit probleem besprak ik met een paar andere hondenliefhebbers tijdens een cursus. De mening was dat Ceres bang is en dan een grote mond opzet. Ik zou het moeten afleiden met voer en/of spel, boos worden helpt niet. Ik zoek nog altijd naar de balans. Ik denk dat mijn grootste ergernis is dat ik het geblaf niet kan voorkomen en niet kan stoppen. Vandaag stond ik haar te borstelen en zei "spercibonen", ze blijft rustig, uiteraard, maar vervolgens zei ik "dag Riet" en meteen gekef. "Goeie morgen": gekef. Ze blijkt dus taliger te zijn dan ik wist.

 

Eigenlijk is het wel goed dat ik mijn gemopper op de weblog zet, want op zoek naar foto's uit de afgelopen tijd ontdekte ik dat we toch ook veel leuke dingen samen doen.

 

 

Dit is een leenfiets van de garage waar de vakantie mand op past. Dus we haalden samen de auto weer op.

 

 

We wandelden over de zandvlakten bij Kootwijk. 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

Dit was tijdens een wandeling op recreatie gebied Bussloo.

 

 

 

 

 

Daar kan ze lekker zwemmen

 

 

Ze heeft wel een doel nodig.

 

 

Met zo'n natte vacht is het maar een mager hondje.

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

Dit is een van de manieren om een hond bezig te houden. Het voer in de handdoek strooien, in de lengte dubbelvouwen, de rest over de handdoek verdelen en oprollen. Je ziet, ik doe het wel een keer, maar meestal vergeet ik dit soort "spelletjes". Ik ben meer van de actievere dingen als laden openen en dichtduwen, voorwerpen voor mij oppakken en vooral buiten zijn.

 

vertrouwen

Gisteravond neusde ik even op de site van Sue Ailsby,
http://www.sue-eh.ca  de Canadese die haar hondenopvoed methode  op internet zette, de methode die mijn basis is. Enfin, ik las weer eens dat het toch 100% om vertrouwen draait wil je een optimale relatie met je hond hebben. Daar het er bij Ceres nogal eens aan schort, dit vertrouwen, was ik vandaag voorzichtig maar toch doortastend. We wandelden, ik wil haar graag de helft van de tijd achter me hebben, dat voorkomt een hoop ongewenst gedrag. Het nadeel is dat ik niet in de gaten heb dat ze ergens in rolt. Dat is altijd iets stinkends, dus het was zaak haar te laten zwemmen. Deze wandeling heeft die mogelijkheid alleen de oever was overal stijl.
Ze was nog wel te bewegen om er met de voorpootjes in te gaan. Het apport aan een touwtje haalde ze uit het water met de achterpootjes op de kant. Dit schoot niet op.
Wie niet waagt wie niet wint: ik tilde haar voorzichtig op, wat ze maar amper vertrouwde, draaide haar met de achterpootjes boven het water, liet haar voorzichtig zakken tot ze stond en ze eruit mocht klimmen. Dit twee of drie keer, daarna liet ik haar zakken en draaide haar lijfje zodat de voorpootjes ook in het water stonden. Apport in het water, dat ze gelukkig direct pakte en ermee uit het water sprong. Daarna moedigde ik haar aan om in het water te stappen en te gaan zwemmen. Dat laatste deed ze pas nadat ik het apport 50cm bij haar vandaag wierp. Tja en dan alles nog 10 keer, het apport tot halverwege de sloot, alles met veel plezier. Wat een overwinning.

Een veel betere wandeling dan die van gisteren rond de recreatieplas Kievitsveld. Er werd volop gewaterskied wat Ceres de hele wandeling wantrouwde. Ze ging wel het water in, maar lang niet zo zorgeloos als normaal.
Na de halve wandeling hoorde ik af en toe geknal. Ook dat stemde haar ongemakkelijk. Ik pakte de clicker zodat het een reeks werd knal-click-brok. De superbekende klik bracht haar sneller in evenwicht maar de vluchtneigingen staken ook de kop op. Na een poosje bleek dat onze wandeling door een jachtproef liep. Er waren prachtige jachthonden, waaronder de hond uit mijn vroegste jeugd, de Grote Münsterlander, bazen in schutkleuren, fluitjes. Helaas was Ceres behoorlijk gestresst dus keek ik meer naar haar dan naar de omgeving. Het was handig geweest als ik super lekker voer had meegenomen. Gelukkig had ik wel de ballenwerper bij me en kon ze een aantal keren lekker achter de bal aan jagen, dat ontspant.

Overigens heb ik haar thuis toch nog in een teiltje (dat vindt ze niks) gezet om de geuren te verdunnen.
Zware dag eigenlijk, want vanochtend zag ik heel veel losse vacht, dus de borstel en de stofzuiger kwamen er aan te pas. Ze verdraagt ze allebei. De stofzuiger staat nu nog op de zachtste stand, maar dat kan de volgende keer wel iets krachtiger. Gisteren nog nagels geknipt, nu nog tanden poetsen, het leven is misschien toch iets minder rooskleurig dan mijn logee het deze week definieerde.

Zaltbommel

Ceres en ik gingen op zaterdag 29 september naar Zaltbommel. Door de Vrienden van het Schipperke was er een dag georganiseerd waar niet gekeurd werd. Het was prachtig weer dus we konden veel buiten zijn. We waren te laat voor de ontvangst, ze waren begonnen met een workshop Drijfbal. De bedoeling is dat de hond een grote bal (doorsnede 65 cm) over een veld duwt. Ik ben daar van de zomer zelf mee begonnen, lang leve de Youtube filmpjes, en ga per volgende week een cursus Drijfbal volgen. Ik zal er in een volgende blog verslag van doen. Ik keek de kat uit de boom en heb Ceres even een blik laten werpen op zo'n bal. Hier was wel het voordeel dat we in een hal waren, nogsteeds afleiding genoeg natuurlijk.

Vervolgens gingen we naar buiten: "combisport". Er was een parcour van 5? poortjes (twee paaltjes)uitgezet in een slalomroute, daar moeten hond en baas samen doorheen. Je krijgt punten voor de tijd, en aftrek als je een lijn gebruikt. Als je zonder lijn loopt verlies je punten naammate je meer gescheiden bent van je hond. Helaas voor de sport ben ik nul komma nul competetief ingesteld. Bij behendigheid moet Ceres juist dingen doen zonder mij, we waren dus niet zo goed. Ik liet me verleiden tot het lopen met een hand vol brokken, foei! Het tweede onderdeel hier was een serie van 4 sprongetjes die we samen moesten doen. Ceres doet dat uiteraard liever zonder haar trage bazin en vliegt er overheen. Ze laat zich ook graag weer terugroepen om het nog eens te doen! Daarna werd het poortjes parcour aan de sprongen gekoppeld.

Met plezier zie ik dat Ceres zich gemakkelijk gedraagt. Ze is vriendelijk en als er naar haar gesnauwd wordt stapt ze opzij. Met minder plezier zie ik af en toe ruk- en trekwerk aan halsbanden door anderen. Ik zie mensen die honden lokken en dan niet belonen. Ik sprak met iemand die de (verouderde) Gaus methode, wurgketting en sleutelbos, hanteerde. Ik heb diverse verhalen gehoord waarin hondengedrag verklaard werd door slechte ervaringen in het verleden. Daardoor heb ik een aantal keren verteld over de negenjarige Labrador Roxy die 11 maanden bij ons woonde. Zij heeft van mij geleerd om te apporteren, iets dat ze absoluut niet deed. Roxy huilde bij het horen van een sirene, dat gedrag trainde ik weg door haar te leren naar mij te kijken. Roxy was spaans benauwd van vuurwerk CD geluiden in de allerzachtste stand, als pup heeft ze een rotje tussen de poten gehad. Maar op oudejaarsdag speelden we in de tuin in de sneeuw terwijl er vuurwerk afgestoken werd in de wijk. We wandelden 's middags op een recreatiegebied terwijl het naburig dorp zich bezig hield met carbid schieten. Om middernacht toen de hel losbarstte vertoonde ze nog wel een vluchtpoging naar een kast, we konden haar nog net in de bench schuiven, we deelden daar samen een gevuld eitje, daarna was de paniek over. Hoe zover gekomen? In de periode ervoor had ik altijd voer op zak. Bij elke losse knal in de wijk (dat begint al in september) was het  knal-klik-brok-en weer verder met het leven.  Om Ceasar Millan aan te halen "mensen blijven zelf te lang hangen in het verleden, de hond doet dat niet!"

Na de thee demonstreerden docent en haar dochter hoe je samen met je hond op muziek bezig kunt zijn. We kregen wat oefeningen waarbij er voor mij een uitsprong: het rondje om mij heen na het signaal een knikje door mijn knieën.  Een kolfje naar mijn hand, geen taal en wel een signaal dat ik kan onthouden!  Ceres ook trouwens. Ik zag een Schipperke rollen over de grond. Ze kunnen het dus wel! Ik dacht dat die krulstaart in de weg zat. Nu zal ik het toch maar eens aanmoedigen om dit ook te leren.

Voor mij was de dag lang genoeg geweest. Het was leuk om ontspannen tussen hondjes van dezelfde grootte te vertoeven. Ik had een camera mee, maar er was eigenlijk niemand die zonder hond rustig kon fotograferen. De blog moet het maar doen met mijn beschrijving.

Waaks

Voor het clubblad van de Vrienden van het Schipperke schreef ik dit stukje. 

Waaks

Mijn definitie van “waaks zijn” is reageren op iets dat anders is dan normaal. Waaks zijn varieert van ogen openen, oren spitsen, de adem laten stokken, spieren spannen, een languit liggende hond gaat rechtop liggen, zitten, staan en lopen. Een waakse hond gaat op de verandering af.

Verbaal zijn er diverse reacties: zacht geluid in de keel, roef roef, je ziet het ook aan de flanken. Ze zwellen op en worden met kracht weer slank. Blaffen is het volgende niveau wat kan overgaan in geschetter. Hierbij snelt de hond op het bezoek af. Daarna loopt de hond om de bezoeker heen en kan een snoet in een kuit duwen, of de hond springt tegen de bezoeker op.

Honden zijn meer of minder waaks. Je kunt het waaks zijn aan- of ontmoedigen. De hond is mijn maatje waar ik van wil genieten, het huis beveiligen doe ik zelf wel. Schetterend waaks zijn heb ik niet nodig tegen inbraak.

Ik vind waaksheid onhandig. Het stoort de relatie tussen de hond en de baas. Een waakse hond is bezig met de “indringer” of de verandering en luistert letterlijk niet meer naar de baas. Alle trainingsarbeid spoelt weg in de goot. De baas is uitermate teleurgesteld en de hond is sociaal onacceptabel bezig en niet te stoppen.

In onze vakantie observeerde ik hoe het waaks zijn de onrust in stand houdt. Na een vier kilometer wandeling naar en van het strand, een zwemuitje, gaat mijn waakse hond niet tevreden languit op het terras liggen. Ze blijft alert, klaar om zich te bemoeien met zaken die haar niet aangaan.

Ik observeer dat mijn waakse hond tekeer gaat tegen een nieuwe stoel die gekocht is, de was die anders aan de lijn hangt, een brooddoos die op de voorruit van de auto staat. Ik merk dat een waakse hond lastig te trainen is. De simpelste opdrachten worden niet uitgevoerd omdat de hond wordt afgeleid door de buurvrouw die op haar balkon staat, een andere vrouw die een kleedje uitklopt, een putjes schepper, de duif die overvliegt, een fietser in de straat. In wezen is een waakse hond bezig met haar omgeving in de gaten te houden, in plaats van te kijken wat de baas doet. Als je nu maar lang genoeg in de nieuwe situatie staat te wachten tot de hond alles eigen gemaakt heeft, kun je haar vragen voor je te werken. Dat zal ook zeker lukken. Maar als je steeds verplaatst, dan wandel je met een hond die onvoorspelbaar reageert. Andere wandelaars, mensen die de hond niet negeren, joggers, mensen die moeilijk lopen; andere hondenrassen, staart standen, houdingen, energie, een waakse hond reageert overal op. Dit heeft bij het ras Schipperke niet mijn hart gestolen.

Ik wist dat ik een waakse hond kocht, maar veronderstelde dat het vooral een deurbel kwestie zou zijn. Bovenstaande maakt duidelijk dat ik nu weet dat waaksheid meer consequenties heeft. Ik heb de  deurbel veel laten klinken, om te zorgen dat het geblaf zich niet zou ontwikkelen. Het blaffen zit kennelijk heel diep in de genen, en ik had nog veel vaker de bel loos moeten laten klinken. Dat is bijna niet op te brengen.

Als de hond eenmaal aan het schetteren is krijgt iedereen de neiging om er hard overheen te schreeuwen. Het heeft geen effect, negeren is vaak het beste maar ook tenenkrommend.

Daarna heb ik geoefend om de hond te laten zitten als de bel rinkelt. Erg moeilijk, dat moet je weken lang dagelijks oefenen met heel goede beloningen. Een aantal keren gaat het mis, heel ontmoedigend, ik heb het opgegeven. Als ik er aan denk zorg ik er voor dat mijn hond niet mee kan gaan naar de voordeur. Eventueel bezoek krijgt dan het dringende verzoek haar te negeren tot ze volledig rustig is.

Wel lukt het om de hond consequent uit de tuin in huis te halen zodra ze een keer blaft. Maar of ze hierdoor minder vaak blaft? Ik geloof het niet. Ze blaft zelfs als er bij de buren wordt aangebeld. Ze blaft omdat geparkeerde automobilisten het portier dichtgooien. En ze blaft tegen de dingen die ik helemaal niet waarneem.

In de vakantie had ik de tijd om waaks gedrag te sturen. De hond mopperde tegen wandelaars met tussenpozen van 2 seconden. Ik prees haar in de stilte. Soms prijs je dan tijdens de volgende “roef, enkele foute momenten zijn er altijd in trainingen. Maar het was wel vol te houden tot ze totaal stopte en ik het laatste woord had.

Fokkers streven een zeker doel na, vaak zijn bouw en uiterlijk belangrijk,  echter de pups waar ze niet mee verder fokken komen in de maatschappij om de mens gezelschap te houden. Die krijgen een ingewikkelde sociale taak om hun eigenaar een plezier te doen. Ik wil er voor pleiten dat het verminderen van waaksheid een rol gaat spelen.

 

Texel eind Augustus

 

Voor de derde maal waren we in de zomervakantie op Texel.

 

 

Een geplaveide duinovergang vlak bij het park.

 

 

In de Slufter is een struingebied. Ceres zwom vrolijk een paar rondjes.

 

 

 

 

 

Hier poseert ze voor Paulus tussen de Lamsoren.

 

 

We waren bijna elke dag aan het strand.

 

 

Daarna thuis in de mand.

 

 

Met een buik vol zand.

 

 

In de Muy lopen donderbruine runderen. 

 

 

 

Tot mijn enorme vreugde gaat Ceres bij ons zitten of liggen

als wij stilstaan om een vogel te bekijken.

Quirien neemt de tijd om Graspiepers te observeren.

 

 

Als er anderen waren liep Ceres aan de flexlijn aan het tuig. Het loslopen en bij ons blijven

kostte wel wat brokjes maar geen moeite. ERG PRETTIG!

 

 

Tante Vanna schonk ons haar fietsmand, die paste het beste bij Paulus achterop.

Het vergrootte onze actie radius terwijl de auto kon blijven staan.

 

 

Ceres ligt tegen haar hekje dat we meenamen. Het was ook handig om doeken op te drogen.

 

 

Even op een vreemd voorwerp.

 

 

 

 

 

 Dit was een prachtige wandeling aan de noordkant van de Slufter.

 

 

We lunchten in een heel diep duinpannetje.

 

 

Vindt ze het nu echt leuk?

 

 

Op de terugweg stopten we bij het Waterloopbos bij Vollenhove.

Tussen heftige buien door bekeken we beelden in de tentoonstelling "Drift".

De ruïnes van de diverse waterwerken waren zelf al zeer de moeite waard.

juli en augustus

 

 Eind juli maakten we nog een kanotochtje, deze keer in een Canadees. Voor ons iets minder gemakkelijk, maar voor Ceres lekker veel plaats.

 

Thuis pak ik af en toe een hoepel om wat mee te spelen. Ceres springt er gemakkelijk doorheen.

Veel moeilijker is het om de hoepel, voor mij uit,  over de grond te laten rollen en haar er dan doorheen te laten springen.

 



 

 Boven: rust op een warme dag.

Onder: actie, er is wat in de lucht.

 

 

Ceres is geen fanate botten knaagster, Paulus schopte er een uit de weg die vervolgens de vijver in plonsde. Hij viste het bot er weer uit en grabbelde meteen een tweede bot van de bodem. Dat is nu wel zover vergaan dat Ceres er weer aardigheid in heeft hierop te knagen.

kano

 Nienke en Kenneth nodigden ons uit om te gaan kanoën van Zutphen over de Berkel richting Almen.

 Ceres zit op een kussentje (verdoezelde een oncomfortabele stang in het midden)

 Hier is ze nog super braaf op haar plek, maar al snel wriemelde ze onder mijn arm door naar voren.

 Vervolgens 2 pootjes op de boeg.

 Daarna ook twee achterpootjes. Ik zei "terug" en zowaar ze liep achteruit zodat ze weer in de boot kon stappen. Maar ja, voorop is erg leuk dus als ik peddelde ging ze weer. Weer terug in de boot zette ik voor de veiligheid de lijn aan haar tuig. Terwijl ik een plekje zocht om de lijn aan vast te zetten gleed of sprong ze in het water; ik zag het niet gebeuren. Ze zwom, maar niet geheel op haar gemak. Met de lijn kon ik haar naar de boot trekken en haar helpen uit het water te klauteren. Daarna schudden op de boeg, vrij voorzichtig om er niet weer af te vallen. Voor mij helaas een ware douche.  En daarna mocht ik met een kletsnatte hond tussen mijn benen verder kanoën.

Verder was ze uiterst gemakkelijk in de omgang. Ze ging braaf aan - en van boord als we dat vroegen. Bij een aanlegplaats ging ze wel steeds verder bij ons vandaag maar kwam direct terug als we er iets van zeiden. Helaas ging ze erg fel te keer toen een jonge onbezonnen Labrador ons kwam storen. In de boot kon ze speuren naar eenden en meerkoeten, ook zag ze diverse honden onderweg. Als honden naar haar staren gaat ze keffen, anders is ze netjes stil, of een beetje binnensmonds "roef, roef".