Ceres is al drie jaar en nog altijd zijn er verrassingen. Laatst was ik haar vergeten te voeren, de avondmaaltijd. Dat is toch niet te geloven, dat ze zelf niet extreem zeurderig is geweest. Ik moet betere aantekeningen maken want nu ben ik ook vergeten wat precies de omstandigheden waren.
Ze verrast me af en toe positief door heel rustig ergens te liggen wachten. Dat doet me goed, zo hoort het ook. Ze kan ook heel uitbundig zijn, we waren in de tuin van de buren en ze nam waar dat mijn dochter thuis kwam. Ze gedroeg zich uitzinnig toen dochterlief eenmaal bij de buren in de tuin stapte.
Op een staafjes kauwend, de billen over de rand van de mand.
Helaas gedraagt ze zich absoluut onverdraagzaam als ik in de auto iemand op straat aanspreek, de weg vraag of wat dan ook. Keihard gekef, maakt ieder gesprek onmogelijk. Ik zou de spuitfles in de auto moeten meenemen. Lopend of aan de fiets op straat heb ik dit nu wel redelijk onder controle, maar het blijft wel opletten geblazen.
Af en toe kom ik uit mijn winterdip en oefenen we weer eens iets. Laatst was dit succesvol met 4 paaltjes, een oefening in paaltjes weven waarbij zij aan mijn rechterhand moet starten. De rest van de behendigheid doen we dit voorjaar in lesverband. Daar ging het na een les of drie weer bergafwaarts. Ceres was veel te veel zelf bezig, een ongeleid projectiel. Nu ga ik weer de les in met heel veel kleine, in levervocht geweekte ontbijtbrokjes, zodat ik elke sprong of andere activiteit kan belonen. Daarmee heb ik veel meer controle. Vorige les heb ik bedacht dat ik zou moeten oefenen om het parcours te lopen zonder de toestellen te nemen. Gewoon samen draven in plaats van alles in rengalop.
De paraplu moet drogen, Ceres houdt van een dak boven haar hoofd. Ze ligt graag onder de tafel, de bank of onder de struiken. Hier lag een kans, onder een paraplu.
"Zondags steek houdt geen week" zei mijn buurvrouw 30 jaar geleden. Ik had de keuken gedweild, Ceres neemt wel eens een dipje in een ondiep randje van de vijver, daarna loopt ze door mijn ingezaaide border, vervolgens let ik even niet op en had ik 50 moddervoetjes op de, niet meer schone, keukenvloer.
Een andere verrassing was dat ze mij, op mijn verzoek, een kattendrol gaf, in plaats van de drol snel op te vreten. Wat moet je ermee? In de afvoer van de goot in het trottoir! Wel onhandig, want ik pak apporten altijd met rechts aan, dus moest ik om in huis mijn handen te wassen, met een vuile rechterhand mijn sleutel uit mijn rechter broekzak halen.Van de week, op weg naar de stad, stopte ik omdat er een Labrador ons tegemoed kwam. Zit, brok brok brok, geen wangedrag, we zouden onze weg vervolgen, schiet opeens de springer van de fiets. Ceres deinst opzij, trekt de springer mee, gelukkig had ze toen het benul om naar mij te komen in plaats van weg te vluchten. Hondje losgemaakt, maar dan? Ik wil niet met haar aan een lijn in de hand fietsen, ik had trouwens geen lijn, lang genoeg, bij me. 15 huizen richting huis gewandeld, daar bij een kennis aangebeld, en met een dikke spijker het probleem opgelost. In dit proces moest Ceres even een poosje wachten wat ze, als ze ergens vastgebonden is, keurig doet. We hebben vervolgens 3 boodschappen in de stad gedaan. Op de terugweg mag ze dan los langs de beek.
Laat haar echter niet los bij huis scharrelen, ze is binnen een halve minuut uit het zicht. Het absoluut geen erf hond.
Zo ligt ze erbij als ze moe en tevreden is, dit is bijna elke dag.
Ceres is al drie jaar, ze is niet meer het middelpunt van mijn camera. Ik moest hard zoeken naar iets bruikbaars, voorlopig is het wel weer mooi geweest. Voortaan alleen vakantie blogs?
