Ha, weer een blogje. Ceres is nu acht en een halve maand oud. Eigenlijk is het steeds hetzelfde verhaal. Soms ben ik wanhopig omdat Ceres een tomeloze energie heeft en ik niet. En soms gaat opeens het licht aan: dan is ze heel pruimbaar. We zijn zo druk met onze huiselijke omstandigheden dat er weinig foto's genomen worden.
We gingen naar de stad, afwisselend in de fietsmand, loslopend en aangelijnd lopend. Alleen bij C&A was het zo krap qua plaats en zo druk met mensen dat ik haar niet makkelijk kon laten liggen terwijl ik een broek zocht. Mijn maat was er niet in mijn kleur, verder was het een geslaagde expeditie. Ik schepte wat water uit de Grift om haar te laten drinken.
Ze past nog net in de auto bench. Ze is een lekker groot Schipperke geworden. Ze weegt nu 7,6 kilo, een prachtig gewicht voor een grote, kleine, gezelschaps hond. We waren deze week bij de dierenarts, puur en alleen om te oefenen. Dat was nodig ook, de wachtkamer in was niet echt een probleem, maar ze was wel zeer nerveus toen ze de stem van de dierenarts hoorde. Een fijne man, maar hij is voor een hond iets te lawaaiig. We konden lang genoeg wachten zodat ze wat meer op haar gemak was. Wegen ging prima, maar op de tafel staan was zo eng dat ze er de brokjes niet wilde eten. We zullen over twee weken nog een keer gaan.
De streep onder de bench is mijn stokje, een stukje electriciteits buis. Een soort wandelstok, om mezelf te verbreden. En om aan te geven, dit is mijn schouderlijn, blijf er achter. Bij het loslopen heb ik ingesteld dat ze achter me moet blijven. Dit ligt niet geheel in haar aard, ik moet opletten, maar het brengt wel meer rust in de wandeling. Zij moet mij in de gaten houden als ze achter blijft, dat is haar probleem. En ik kom als eerste bij de uitdagingen. Dus van de week kon ik haar weghouden bij twee aangelijnde honden. In een andere wandeling kwam ik als eerste bij de modderplas en kon ik zeggen dat ze uit moest blijven. Mij bevalt het wel. En vorige week stuitten we in een straat op een loslopende jonge New Foundlander die ik niet voorbij mijn stok liet komen. Heel intens denken "Vort jij, naar je baas!" helpt echt. De bazin kwamen we een halve straat verder tegen, de hond was ontsnapt.
Helaas veranderde Ceres van houding toen ik de foto nam. Het fraaie was dat ze lag te kijken met haar kop tussen de pootjes, precies in de lijn van de schaduw van de paal.Ik voer nog steeds 3x per dag, soms in een bakje, vaak uit de hand. Ze kan nu prima een laatje dichtduwen met haar neus. Het werd tijd om ook eens een lager laatje te proberen. Dat ging net zo gemakkelijk. Daarna koos ik een hoger laatje. Ze gebruikte een poot. "nee", 2x herhaling van zetten. Ja slimme meid, het eindresultaat is hetzelfde, maar ik wil toch een neus. Toen ging ze op haar achterpoten staan en duwde heel voorzichtig met haar neus het laatje dicht. Bravo!
Het waakse in haar wil ik echt niet laten ontwikkelen. De extra deurbel schakelaar in de gang voldeed niet meer. Nu heb ik de draden weer verlengd en kan ik op de bank zittend de bel laten gaan. (wel vervelend voor Paulus die soms denkt dat hij moet openen). Ceres reageert met "roef, roef", en dit soms 15 keer. Eigenlijk niet te stoppen door mij, negeren is eenvoudiger en doeltreffender. Afleiden wil ook wel. Na 3 keer een deurbel dooft haar "roef roef" aanzienlijk. Is iemand eenmaal binnen dat begroet ze prima, meestal alleen maar snuffelend en vrij snel klaar. Af en toe moet ik opspringen corrigeren. En gelukkig zelden dat geschetter waar ik een grote hekel aan heb. Het is ook een kwestie van heel veel blootstellen aan veel verschillende situaties. Én het meeste bezoek is zo vriendelijk om haar volstrekt te negeren, niet naar haar kijken, niet tegen haar praten en niet aaien, de beste manier om ergens binnen te komen.
Op Bussloo vermaken we ons wel. Ik probeerde haar door het schuim te laten lopen terwijl Paulus de foto nam. Ze apporteert daar redelijk goed en ik hoop dat dit steeds gretiger zal gaan. Om te zorgen dat ik de bal weer terug krijg (na te ver gooien) zoek ik wel altijd een aanlandige wind strand uit.
Om haar graafneigingen een beetje te sturen begraaf ik wel eens een pensstaafje in het strand van Bussloo. Dan laat ik een stokje in het zand staan tot op de pens. Als ik Ceres uitnodig tot zoeken, trek ik het stokje eruit en kan ze het stukje pens ruiken. En dan graven. Het zand zou ik daarna wel willen afspoelen, maar dat vertrouwt Ceres toch niet. Ze eet het liever direct op, een beetje afgezonderd van mij.
Hoewel ik niet puur systematisch train, ik heb wel een vast uur, een maal per week, met de buurvrouw afgesproken. Zij neemt 2 honden mee, we trainen op een auto luw pleintje. Vandaag ging dit erg goed met Ceres. Ze was eerst door Paulus uitgelaten, daarna draafde ze woest hard naast mijn fiets, tot 11 km/u. 9 km/u is normaal voor haar. Uitgeraasd kwamen we op het pleintje aan.
Ik liet haar zitten, liggen, staan, rond een pylon lopen, hier komen (langs een bakje met voer "non") voorpootjes gekruist, zitten met de voorpootjes van de grond en "luid" voor een blafje. Zitten en liggen terwijl ik over haar heen stap,een paar apportjes en "apport lijn". Op afstand van staan naar zit, of van zit naar liggen gaat goed, maar andersom is nog erg moeilijk. Tussendoor was ik zo goed op dreef, het voelde als thuis, dat ik "vrij" zei en de brok wegkeilde, helemaal vergetend hoeveel vrijheid dat betekende. Maar ze maakte er geen groot misbruik van. Wat een super hond in wording.
