September

Eindelijk valt er genoeg regen  met plezier binnen achter de computer te zitten. 

Sinds ik een week geleden me zo geërgerd heb aan Ceres loopt ze met mij niet meer los. Er is hier onderweg te veel afval om te vreten en ze begrijpt nog steeds niet dat ze alleen op de openbare weg hoort te snuffelen. Anderhalve week geleden bleek dat ik mijn lijntje verloren was, en toen ik dat terugvond was ik haar lang kwijt. Precies op de ochtend dat ik per trein naar Utrecht zou gaan. Basta, ik heb voor 2 weken in mijn agenda gezet: Ceres vast, met tuig aan flexlijn! 

Dit was nog in de oude tijd, ze ligt in een moddergat naast de schoeiing van de sloot. Ze durft niet over de schoeiing, dat heeft het voordeel dat ze er altijd zelf uit kan, het nadeel is dat ze wentelt in de modder in plaats van zwemmen in schoner water. In de zomer broeit haar dichte vacht als hij nat blijft, dus ik fietste zelfs met een handdoek om haar onderweg al te drogen. Nu aan de flexlijn kan ik verhinderen dat ze in poeltjes duikt. 

 

Hier ligt ze bij de deur naar de gang, ik denk dat ze zich niet lekker voelt.                       

 

Boven: Ceres bijna onvindbaar.

Onder: ze heeft een nieuw plekje geschraapt.

2 maanden geleden liepen we langs de rivier, ik nam zwerfvuil mee. Ik hoorde iets, keek op en zag iets zwarts in de rivier, ik dacht een Meerkoet. Een poosje later keek ik op en was Ceres kwijt. Voor ik ging roepen keek ik naar links en rechts: nergens te zien. Ik ging dor het hoge gras naar de damwand en zag dat er geen Meerkoet zwom maar mijn eigen hond. Tja, als ik haar een halve meter uit het water zou moeten hijsen zou dat voor ons beiden pijnlijk zijn. Ik wist niet of ik dat wel zou kunnen, liggend op de damwand,  een spartelende, gillende hond optillen en uit het water zwaaien. Ik besloot om haar te laten zwemmen naar  de boothelling, zo'n 70 à 100 m van deze plek. Dat lukte en ik voelde me behoorlijk opgelucht dat ze zelf het water uit kon wandelen over de glibberige stenen. 

Afgelopen week had ik nog een akkefietje met de rivier. Ik had aan het begin van de wandeling de drol van Ceres opgeraapt en voor deze keer besloten om de drol in een wilgen-bramenbosje te gooien, het zakje nam ik mee. Vervolgens lag er onderweg een dikke, slappe drol midden op het pad. Ik raapte de drol op en gooide hem naar de rivier rand waar hopelijk niemand loopt. Dat lukte maar het zakje vloog ook uit mijn hand, raakte los van de drol en dreef op het water. Daar baalde ik enorm van, niet lang, want de wind blies het zakje toch iets naar de rand, ik ging liggen op de damwand, strekte mijn arm nog iets verder en ja! ik had mijn zakje weer terug. 

Bovenstaand zijn drollen in de kamer zichtbaar. Ze blafte ons wakker vanaf 4 uur. Om de beurt lieten we haar eruit in de tuin, 4x, Na een uur vruchteloze pogingen liet haar baas haar achter in de kamer en haar bazin vond deze stand van zaken bij daglicht. 

2 weken later werden we weer wakker geblaft, ik besloot om lief te zijn voor mezelf en bleef in bed, haar baas ook. 4 blafsessies maar geen drollen in de bench, de volgende ochtend.  Hopelijke zijn we voorlopig weer van dit gedoe af. 

De drollen zijn vaak zwart. Ceres eet grond sinds ze hier woont. Ik heb zelfs een bloempot met grond voor haar neer gezet want ze groef de planten uit de andere bloempotten. 

Op naar de herfst met dit  12,5 jarig Schipperke dat behalve trillende achterpootjes bij het wandelen, niets laat zien van ouderdom. 

"OUt"

 We keken naar de finale van Wimbledon en af en toe was het bloedspannend of een bal in of uit was. Het gaat in het Engels en wij woonden 4 jaar in een Engels sprekend land dus er was zo'n moment waarop ik heel hard "out!" riep. Ceres schoot uit haar mand en ik realiseerde me dat zij "out" maar al te goed verstaat. Het is het woord wat voor haar betekent dat ze weg moet uit de plek waar ze op dat moment staat. We hebben haar liefdevol berouw betoond en ons voorgenomen om "uit'  te roepen. Ze ging gelukkig wel weer terug in haar mand. De plek die 200% van haar is en waar ik haar met rust laat tenzij het bedtijd=benchtijd is of we op stap gaan. 

 Ceres in de boekwinkel. hier zit ze wel braaf, maar ze blafte ook een keer hard naar een mevrouw, iedereen schrok, ik kan daar slecht tegen. 

Hier ligt ze in de chaos van het terras, dat is inmiddels opnieuw gelegd. 

 

Ik bezoek een kleine kwekerij, zet haar in de kar, dan kan ik meer mijn eigen gang gaan, geen gekef tegen andere honden, geen spanning op de halsband, ideaal. 

Een bloeiend wilg en Ceres onderweg.

Hier maken we een wandeling waar geen honden mogen lopen. Een half uur op dit pad op de rug en een half uur aan de flexlijn over een ander pad weer terug. 

12 jaar nu

Ik was vast besloten om op Ceres' verjaardag, ze is nu 12 jaar, een blogje te schrijven. 

Dit is mislukt, inmiddels is het al eind april 

Een van de dingen die we beleefden was dat Ceres snoepte uit een emmer met mest voor de tuin. Daar kreeg ze zo'n dorst van dat ze ons 's nachts 4x uit bed riep. En oh, wat miste ik een ingehekte tuin, dat heb ik, zodra de bestrating af was, opgelost. Er is een gaasje dat aan de schutting kan hangen zodat het uit de weg is. Als het gaasje nodig is hangt het keurig over het pad. Het stelt niks voor maar Ceres blijft er achter. 

De Soester Duinen met een beetje vorst in december

Ceres in ons huis terwijl de keuken afgeleverd wordt.

Ceres wandelt met haar baas naar huis nadat hij de huurauto had ingeleverd en vergeten was een lijntje mee te nemen. Ze loopt hier aan zijn sjaal. 

Genieten in het zonnetje.

In februari bezoeken we een bedrijf met tuintegels. Deze zijn het niet geworden. 

Ze loopt onbekommerd over de damwand langs de rivier. 

Een tukje in de chaos van het oude terras. 

 Mijn ook viel op deze bloeiende boom en de strak blauwe lucht, Ceres staat er ook op!