Lekker bezig

Afgelopen week had ik een geweldige oefening verzonnen. In 4 laden in de keuken had ik een apport gelegd. Ik zat op haar krukje met voer en dirigeerde haar een voor een naar de laadjes. Die moest ze dan open trekken, er omheen lopen om van de zijkant het apport te pakken en dit bij mij brengen. Dan kreeg ze een portie ontbijt en vroeg ik haar om het laadje dicht te duwen, waarna ze weer een beetje ontbijt kreeg. De eerste 2 laadjes in mijn buurt gingen prima, maar wat verder weg kostte veel tijd en geduld om uit te leggen wat ik wilde. Bij het verste laadje moest ik helemaal terug naar af, met veel click-brok voor ieder stapje in de goede richting. Maar toen ze eenmaal begreep dat ze de knop van de la moest pakken en hem open trekken: bingo.

Het geeft zo veel voldoening om te zien hoe op op elkaar ingespeeld raken en dat adviezen van 10 jaar geleden "lees je hond" nu eindelijk praktijk worden. Ik begrijp af en toe echt dat ze mij niet begrijpt maar dat ik daar wel naar toe kan werken. Verder is het gewoon een hond hoor, vandaag hadden we een gedeeltelijke tuig-wandeling en gedeeltelijk een losse wandeling, waarbij zij veel snuffelde en wij genoten van de zang van Geelgorzen.

Op de woensdag dat het zo heerlijk warm was ondergingen we de eerste les behendigheid bij een voor mij nieuwe hondenschool. Daar waren we geplaatst in een groepje gevorderden. 3 hondjes formaat Ceres, een iets groter. Ceres deed het prima. Wat hindernisjes, een slurf.  Daarna de paaltjes. Ik vertelde dat ik dat had aangeleerd met weidepaaltjes, waarop de docent me wees op het gevaar dat de paaltjes dan niet altijd op dezelfde 60 cm staan. Nee, nee, ik heb een lijn met punten zodat ze altijd goed staan.  Hier hadden ze paaltjes in twee ijzeren latten met vaste afstanden. Ceres begon zeer rustig, en liep er in één keer perfect doorheen. Ik stond erbij en keek ernaar. Daarna had ze een hoger tempo, ze sloeg een paalje over, ik gooide de bal niet. Ze kwam terug voor een tweede poging, dezelfde fout, ik stopte. Wat nu? Time-out. Daarna stond ik loodrecht op de palenbaan en zag tot mijn ontzetting: de twee latten met palen lagen niet goed ten opzichte van elkaar: dus een te kleine tussenruimte en daarna een te grote. Arme hond! En achteraf was ik eigenlijk boos. Maar daar op dat veld, ik hoorde een buizerd en de kieviten. Bij de auto hoorde ik achter me de lammetjes en voor me zag ik 3 rammelende hazen. Even terug in mijn jeugd.

De wip werd gedefinieerd als het toestel waar de hond het snelste het vertrouwen verliest. Een van de andere honden had daar een slechte ervaring mee gehad en liep nu bibberend over de wip. Daar nog over nadenkend bedacht ik me dat hier iets van "slecht stress herstellend" aan de hand moet zijn. Ik ben er zeker voor Ceres niet bloot te stellen aan ongelukken, maar er gebeurt af en toe wel eens iets. Zo kon ik haar via een lage kruk op een hoge kruk "clickeren" en haar dan 180 graden laten omdraaien, stapje voor stapje, en dan weer terug. Dat is wel eens mis gegaan, dan kwam er een pootje naast de kruk, verloor ze haar balans en viel, van en toch ook op de kruk, de kruk tegen haar ribben. Rust hersteld, en opnieuw op de kruk: geen probleem, ze doet zo!  Ceres is dus goed stress herstellend. Bravo voor haar fokker. Die heeft haar dit in de eerste 16 dagen van haar leven meegegeven: na een slechte ervaring, kieteling met een penseel tussen de zooltjes, komt een goede ervaring, nestwarmte.