In de tijdelijke situatie II

Onze tijdelijke situatie maakt ook wel dat borstelen op haar mat op de tafel hier niet kan. Dus ik zie vervilting en ze krabt zelf ook haar uit de vacht. Er liggen plukken in de bench, in de mand en op de vloer. Gisterochtend kwam ik het trapje af, zonder bril, en zag een zwarte, langwerpige vlek op de vloer. Deze vorm haar had ik nog niet eerder te zien. Klopt. Het was een naaktslak die in de kamer op weg was naar de voordeur, denk ik. 

Ik had contact met haar fokker om te vragen of zij dat vervilten ook ziet bij haar honden: ja. En ja, we gebruiken allebei ook af en toe een vork, dat is wat smaller dan een kam of "eg".. En net als bij haar moeder doet het lostrekken van vervilt haar pijn, dat vraagt om veel geduld.

Ik weet al heel lang dat het verstandig is om de tanden van de hond te poetsen. Zo'n tandenborstel werkte niet, de hond likt liever de pasta eraf dan dat ze het toestaat om over de tanden te borstelen. het is een groot hard ding.  Je zou ook kunnen poetsen met een gaasje om je vinger. Dan zou ik heel veel gaasjes weggooien in haar leven. Ik had voor Ceres een soort vingerhoesjes genaaid, die zouden dan wekelijks in de was gaan. Ook dat kwam er niet van. Wat bij mij wel werkt is een flinke lap flanellen stof. Ik vouw de lap om mijn wijsvinger en veeg langs de tanden links, en dan om de wijsvinger van mijn andere hand, de tanden rechts. Het vuil zit zichtbaar op de lap, Ceres likt het graag schoon. Volgende keer gebruik ik een ander plekje van de lap, eens in de zoveel weken gaat de lap in de was. De lap ligt meestal in de doos met speeltjes. 

Mijn wolfje

wacht op brokje

Hierboven poseert ze voor een foto voor mijn website www.blauwepannenlap.nl in verbinding ook met hete kwesties waar ik op de laatste pagina benoem dat ik er van geniet om mijn kennis over honden te delen. Van de zomer heb ik met een mevrouw met een middel groot hondje getraind zodat ze meer controle kreeg. Recentelijk heb ik dit gedaan met de eigenaren van een Koningspoedel. Wat een bijzondere ervaring om met zo'n vriendelijke, soms springerige, grote reus te spelen. En wat een uitdaging om 2 mensen te laten zien dat het een hond is, dat hij nog geen woord Nederlands herkent, laat staan dat hij weet welk gedrag van hem verlangd wordt. Gelukkig waren zijn eigenaren direct bereid om te stoppen met brokjes voer gratis te geven, nu wordt hem voor iedere brok iets gevraagd.  Hij is zo baas gericht, heel wat makkelijker dan een waaks Schipperke.  

In de tijdelijke situatie I

Voor ons drieën is het huidige bestaan vrij ingewikkeld. We wonen in een "boshuisje", weinig plekjes zon om in te liggen. De was wordt hier ook niet droog, dus we wandelen heel wat keren 200m naar een gebouwtje met een wasdroger in de kelder. Ik wil dat ze buiten wacht, ze moet aangelijnd zijn, dus ik heb een heel dun pennetje van de metselaar onder een struikje staan. Dan zet ik haar daar aan vast bij gebrek aan een paaltje. Ceres gaat tegen haar zin hier naar binnen, soms denk ik dat ze geen zin heeft in de geur van het rottende hout laag bij de grond waar zij leeft. Enfin, nog 7 weken, dan verhuizen we naar ons verbouwde huis. Ondertussen gaat ze mee naar de keuken firma en andere bedrijven. Dagelijks struinen we hier door de bossen en zandvlakten. Eerst had ik mijn mobiel nodig om niet te verdwalen, nu ken ik het gebied. 

 

Op haar achterpootjes, dit doet ze omdat ik het vraag om de foto te kunnen maken. Een heel enkele keer doet ze dit uit haar zelf om onze aandacht te trekken.

Onderweg

Hier ligt ze, in de schaduw van wat struikjes, geduldig te wachten tot ik klaar ben met mijmeren en uitrusten van de een na laatste verhuizing, naar dit gebied met tijdelijk boshuisje.

Leuk kunstje, deed ze vroeger graag, maar zo'n verweerde boomstam is gevaarlijk glad voor haar. Ik doe het niet meer. 

Bij de plissé raambekleding die we uiteindelijk niet gekozen hebben. Ze lag er erg braaf ook als mensen praktisch over haar heen stapten. De vloer was wel een beetje vuil van het opgespatte water met straatmodder dat op haar buik verzamelt als het regent.

De vlakte om over te zwerven en om af een toe een stok te planten om haar er omheen te sturen. Oh en ook met sporen van zandhagedissen. Ik heb er een keer een gezien, tot het moment dat Ceres bij mij kwam, helaas van de verkeerde kant. Ze struikelde er bijna over, de hagedis maakte dat hij/zij wegkwam. 

zicht op de straat . . .

 Ceres en ik waren per fiets naar het bos gegaan. Deze keer wilde ik niet dat ze daar zou zwemmen. Haar vacht stinkt snel en dit huis is niet makkelijk te ventileren. Er blijken ook modderpoelen te zijn. Het lukt me om haar uit de eerste twee te houden. Bij de tweede moet ik wel brullen. En dan sta ik op mijn app te kijken of ik links of rechtdoor naar de uitgang kies, zucht, ze heeft een derde poel gevonden en ik had het niet gezien of geroken. Dus het hele eind naar huis toch maar naast de fiets, want ze was me te vies om haar in de krat te tillen. Thuis de tuinslang met de broes, dat verdraagt ze zonder stress, en een beetje shampoo. Na het avondeten wil ik haar borstelen, vraag haar op het krukje te springen en ik bedenk me dat ik eigenlijk langs het pad naar de straat wil kijken om mogelijk een gierzwaluw te zien wegvliegen uit het nest. Dus ik verplaats de kruk en borstel de hond. Ze vindt het een top positie. Ze heeft veel overzicht over het gebeuren op straat. Daarna is ze weer vrij en zet ik de kruk bij de plant waar het morgen weer nodig is. Een poosje later hoor ik haar op de kruk springen. Volle verbazing, waar doet ze dat voor? Ik begrijp dat ze dan beter naar de straat kan kijken en in de gaten kan houden. Ze is een waakse hond. Ik schiet in de lach en haal mijn camera. Dan is ze er bij aan zitten. En wat later op de avond ligt ze er te slapen. Dit is geen top positie, ze kan hier vandaan maar een heel klein stukje straat zien, slaapverwekkend.

ontmoeting

 Voor de komende verbouwing had ik informatie nodig over inbouwkasten. Ik fietste naar de dichtstbijzijnde winkel en nam Ceres mee. Ik was in gesprek met een medewerker toen ik merkte dat Ceres naar een klant liep, aan het eind van haar lijn. Ik zag schoenen, blote benen, een man dus, ik voorzag gekef, ik zag zelfs een hand naar haar kop gaan, een rood Tshirt en een bos krullen, ze kefte niet. Verbazing; de man ging weer rechtop staan, ik zag een mondkapje en daarboven de ogen van mijn schoonzoon! Vandaar dat Ceres niet kefte en kijfde. Voor mij een vreugdevolle ervaring, ik kom mijn familie tegen in mijn eigen woonplaats, wel een van de redenen om te verhuizen.

Verhuisd

 Op 25 maart verhuisde het gezin naar een kleinere plaats, 45 km van de stad waar Ceres 11 jaar woonde. Ze heeft nu een kleiner huis, geen kantoor om 's ochtends in te slapen, wel kamerbreed tapijt om op te rennen en te spelen met haar eigenaren. Ze heeft een grasveld gekregen, ze maakt er uitbundig gebruik van, ze kiest voor zon of schaduw, laag gras/mos- of een witte klaver tapijt. Ze kan zelfs in galop naar ons toe komen. Ze plast in eigen tuin, dat is nieuw voor mij. 

We missen de ruimte van de vorige woonplaats met al zijn parken en brede trottoirs waar we haar overal los lieten lopen, en we missen de variatie in de plaats en er buiten. Hier is hier geen eindeloze afwisseling met de klompenpaden en de kleine landwegen. Veel wandelpaden en de twee parken hier zijn verboden voor honden. Met alle trottoir wandelingen komt er veel minder vuil binnen, dat is een voordeel.

Vanochtend wandelden we een stuk langs een rivier. Ik was iets verbaasd dat ze een grote dode vis met rode vinnen voorbij liep, kennelijk was het voedsel zoeken onder een picknick tafel belangrijker. We liepen verder, na een poosje stonden we stil om iets te bekijken en misten haar, geen idee of ze voor of achter ons was. Hij riep haar, we wachtten, ze kwam blij terug, ruim ingesmeerd met witte dooie vis smurrie, inclusief een paar maden. Hij sprong uit zijn vel.  Tja, voor mij is het dan een feit, ik kan daar niet boos om worden. We hadden geluk, 50 m verder kon ze in de rivier stappen, ze zwom er een paar rondjes, ik zag witte wolken in het water. Ze kan zelf in de auto springen en thuis op straat waren de tegels bij de auto rechts net iets hoger dus ze kon er ook zelf uitspringen. Daarna kon ik haar op het grasveld uitbundig wassen met de shampoo van Doebas..

Vanmiddag vond ik nog wat samen gekleefde haren in haar oor, dat stonk nog. Honden zijn viezerikken, dat is een titel van een hoofdstuk in een boek over honden (De waarheid over honden), welnu, dat is weer ruimschoots bewezen. 

En verder gaan we hier onze gang. Ze gaat wel eens mee boodschappen doen, ze maakt heel veel drukte rond de kleinkinderen, ze weet in dit huis waar de doos met mijn speeltjes is, dus ze kan bedelen om een spelletje. O ja, en ons vertrouwde merk hondenvoer is hier niet te koop, net zo als mijn wasmiddel.

In januari  speelde ze even met mijn banaan. Tegenwoordig maakt ze hem niet verder stuk.  

In februari lag ze bij de krokussen, in maart waren we zo veel bezig met de verhuizing, er werden geen foto's gemaakt van haar. 

Begrip

 
Ceres is bijna 11 jaar, ik zie aankomen dat ik op die dag zelf geen tijd heb om te schrijven. Ik doe het nu in een gestolen kwartiertje. We zijn druk met een verhuizing voor te bereiden. Ceres heeft er weinig last van maar krijgt niet alle dagen de wandeling waar ze aan gewend is. We lopen wat vaker een tuigjes wandeling, dat betekent dat ik op weg naar huis aan de rand van de stad uitstap en het laatste stuk met haar wandel. Ja, dat is minder spectaculair dan dwalen door de bossen en velden rond Apeldoorn.

Recentelijk verraste Ceres mij omdat ik haar een vier zinnen verhaaltje vertelde. Ik ging er vanuit dat dit voor haar acacadabra zou zijn, maar bij de naam Anneke werd ze direct heel enthousiast. Ah, mijn talige hondje!

Het lukt af en toe om haar uit het water te houden, ze begrijpt en respecteert mijn "nee"! Maar ze was haar andere baas te snel af, dus die zag haar als een ijsbreker door een slootje waden. 

Ze is nog reuze speels, en helaas wil ze nog steeds eindigen met het stuk knagen van het speeltje. Het spelen houdt in dat ze er in bijt, de banaan schudt en er met haar kop en hals overheen wrijft. Als ze daarna rustig gaat liggen knagen, ruil ik het voor een lap om even woest te trekken of overheen te springen als ik de lap tussen mijn handen span.