Wij hebben een verbouwing achter de rug, ik zie dat ik haar weinig gefotografeerd heb afgelopen 3 maanden.
In februari verbaasde zij mij enorm. Ik had een gesprek met een vriendin in de huiskamer. Ceres vond het tijd om op schoot te zitten, ik vertelde dat dit niet ging gebeuren met bezoek erbij. Na een poosje kwam ze van achter de bank bij mij met in haar bek de lap die ik op schoot leg als zij op mijn schoot slaapt. Die lap ligt links naast me onder de bank. Ze kwam van rechts en had de lap bijna geheel rond de bank gesleept, ik was zo onder de indruk van dit heldere signaal dat ik haar op schoot nam.
Ceres staat in de tuin en bekijkt het paaseieren zoeken.
In maart vloog er een Houtsnip uit een bosje, de eerste keer dat ik de vogel overdag zag. Ceres scharrelde in het bosje, de Houtsnip is haar waarschijnlijk ontvlucht. Het is natuurlijk beter om de hond op het pad te houden en de dieren met rust te laten, toch was dit wel een heel bijzonder moment.
Op een dag raakte Ceres verzeild tussen 150 schoolkinderen op de honden losloop route langs de Grift. Ze ontvluchtte hen, ik was benieuwd of we wel samen thuis zouden komen, gelukkig wel.
Diertrainer Bob Bailey zegt dat soms de wijze waarop je de beloning geeft van belang is. Ik deed een oefening en klikte de goede momenten, 3x weigerde ze de brok uit mijn hand. Pas toen ik de 4e beloning in een hoek van de keuken gooide, ging ze er achteraan en at hem op. "OK, je wilt de beloningen op de grond?" "Prima, geen probleem, de vloer wordt wat meer bekwijld, dat heb ik er wel voor over."
Hier is ze met ons mee tijdens een wandeling in een natuurgebied. De flexlijn zit dat aan het tuig dus ze mag trekken en een beetje haar eigen gang gaan. Er lag een plastic zak naast het dijkje in het water. Ik vroeg haar erin te lopen, ze ging meteen uitgebreid poedelen. Daarna vroeg ik haar het plastic zakje te apporteren, ik moest wel flink volhouden, na 5 aanmoedigingen kreeg ik het zakje! Superhondje.
Op een middag fietsten we langs een man die 2 ezeltjes in de berm uitliet. Ik maakte een praatje met hem, hij vertelde dan ezels nooit bang zijn voor honden. Ceres vond de ezeltjes interessant, snuffelde er bij en zo, na een poosje ging ze "drijven". Met haar kop tegen een achterbeen duwen. Tegen mijn benen vind ik dat een vervelende gewoonte. De ezel vond dat kennelijk ook, die staat stabiel op 3 benen en kon Ceres kordaat een schop geven. Prima, Ceres schrok en zocht steun bij mij.
Dit is een foto uit februari, hij past goed bij een waarneming die ik gisteren deed. Ik wandelde met mijn zusje door beukenbossen op zoek naar een Zwarte Specht. Ceres was minstens 30 meter bij ons vandaan, ik zag haar op een grote, omgevallen, boom springen. De boom lag over een spreng. Ceres stond bij het wortel eind en keek naar de top. Ik riep voorzichtig 2x "ga", ze ging lopen, nam een zijtak-hindernis en draafde daarna ongestoord over de hele lengte van de boom. Vervolgens riep ik "out" waarna ze van de boom op de grond sprong. Ik riep "bij mij" en ze kwam in volle galop naar mij toe. Baas en hond diep tevreden over deze samenwerking.
