lofzang

.
Nadat ik de vorige blog had geschreven vroeg ik mezelf af:
 "wat is er wel leuk aan Ceres?"

Er zijn antwoorden zoals:
1e ik beweeg, want ik ga op stap met haar!
2e ik kom op plaatsen waar ik zonder haar niet zou komen.
als ik denk aan wandelingen in de afgelopen 4 maanden:
3e ik zag de zon schijnen door gele narcissen op een route.
4e ik zag veldsalies in een middenberm.
5e ik hoor vaak karrekieten, rietzangers en puttertjes en soms is het ijsvogeltjes seizoen.
6e ik vond recentelijk een vliegend hert op het pad waar ik liep.
7e en ook een hazelworm
8e ik wandel met vriendinnen
9e ik glimlach als ik haar verstopt vind in een kuil onder de klimop, ik zie alleen 2 neusgaatjes en 1 bruin oog.
10e ze heeft de perfecte maat, perfecte gewicht en is het perfecte model wat ik me kan wensen.
11e soms heb ik een plaatsje in haar heel grote, eigen, agenda.

zwemmen tussen stukjes brood

We hadden weer een poosje een "ontbijt kwestie". Dan eet ze 's ochtends niet tenzij we extra aandacht geven, wat moeilijk is want ik ben uitgetraind. Ik heb niet meer die drang om haar van alles te leren, en ik weet ook niet wat ik haar nog zou kunnen leren wat we beiden leuk vinden. Enfin, bij het jaarlijkse bezoek aan de dierenarts kwam dit ter sprake. Zijn Border terriër had altijd een volle bak. Nou ik hou daar niet van en ging terug naar de Canadese methode: maaltijden halveren. Na een dag at ze weer gretig. De allerlaatste keer dat dit ontbijt negeren aan de orde was liet ik haar een ontbijt brokje apporteren met een trainerbrokje als beloning. Dat doet me wel weer denken aan een trainer die vertelde dat het dier de beloning bepaalt.
De ontbijt kwestie heeft ook een andere kant. Soms staat ze op en dan knort haar buik. Dan is ze bedrukt.  Dan wil ze onderweg gras eten, dat wordt soms uitgespuugd, soms rijgen de grasvezels keutels aan elkaar en is het gras wel uit de anus, maar de keutel niet. Dat voelt niet goed en help ik haar door de sprieten eruit te trekken. Inmiddels heb ik de ervaring dat het de minste problemen geeft als ik het graseten niet toe sta en haar thuis met een extra lekker brokje verleid om toch te gaan eten. Is ze eenmaal over een imaginaire drempel, dan eet ze verder alles op.
We hebben min of meer opgemerkt dat Ceres ook braakt na het eten van melkproducten.

Typisch Ceres: Ik kom op een losloopgebied een fietser tegen die haar herkent als een Schipperke. We maken een praatje en tot mijn vreugde hangt Ceres wat bij ons rond. Na een poosje nemen we afscheid en gaan ieder onze eigen weg. Ceres vliegt blaffend achter hem aan, kop tegen een kuit. Dit is dus typisch Ceres' gedrag waar ik erg bedroefd over word. Onvoorspelbaar gedrag en onwenselijk gedrag. Om het te voorkomen zou ik haar niet meer los kunnen laten lopen. Voor mij is een losse hond de leukste hond.....

 Ze ging mee kamperen tijdens het Hemelvaart weekend:

 Ze dook een mini watertje in.

 Ze wandelde er weer uit.

 Ze schudde zichzelf droog, zie de lijn vibreert mee, links in beeld.

 Hier staat ze vast aan een boom terwijl wij op een orchideeën helling lopen en de diverse bloemen bewonderen. Ze vond het niet zo leuk, maar gelukkig werd ze door andere mensen met rust gelaten.

 De eerste dag lag ze steeds aangelijnd, daarna werden we er makkelijker in, ze bleef bij ons. Wel was ze de eerste 24 uur erg onrustig.

Het was een warme dag, we gingen naar het kanaal. Bij de eerste plek liet ik haar zwemmen, door een gat in de beschoeiing, helaas lukte het niet om haar door dit gat terug te loodsen. Ze worstelde zich over de schoeiing en vertrouwde mij niet meer. De tweede plaats kon niet gebruikt worden want het was te hoog water. Dus we gingen door naar de laatste plek, naast een steiger. Er was een vissend gezin met heel kleine kinderen. De jongste (3 jaar?) liep met een boterham. In eerste instantie negeerde Ceres het jongetje, dus geen Labrador "gedrag", die eten onmiddellijk de boterham met hand en al. Maar alras vertelde haar neus waar die boterham geur vandaan kwam waarna ik veel moeite moest doen om haar bij me te houden. Bovendien kwam het jongetje steeds naar ons toe. Ik hield Ceres een keer vast en ontdekte dat ze in een dooie vis gerold had. Thuis moest ik nog 3x mijn handen met zeep wassen om de stank kwijt te raken. Paulus was zo lief om Ceres te wassen met Jean Peau shampoo. 

Enfin, terug naar het verhaal, ik nodigde haar uit om daar toch het water in te gaan. Ik negeerde de drijvende boterham maar besloot om het apport niet te gooien. Het was te druk en rommelig met zoveel mensen naast ons. Ze zwom heel gelukkig een paar kleine rondjes, rook de boterham, ik moedigde aan, ja, ze ging en klapte gretig met haar kaken om de geweekte boterham. Ze draaide om, op weg naar de kant, realiseerde zich dat de rest van de boterham achterbleef en zwom er weer naar toe. Dus ik zag m'n hond zwemmen tussen de stukjes boterham! Na nog een paar happen gaf ze het op en kwam naar de kant. 

Misschien ga ik zelf ook maar eens een boterham in het water gooien. En dan het apporteren belonen met een stukje pens...... Nou, ik denk dat ze de boterham zelf opeet.