sterilisatie

Tja, de dag na haar verjaardag stapte ik de kamer in en zag dat ze het bench kussen totaal aan flarden had gescheurd. Ook de structuur van de rits was uit elkaar getrokken tot een draad. De loper heb ik niet meer gevonden, doorgeslikt en uitgepoept? Nu slaapt ze op een stapeltje fleece doeken en een handdoek.

Ze ging met ons mee, 24 uur op stap naar noord Drenthe, hotel met ontbijt. Eerst bezochten we een ouder echtpaar. Ceres apporteerde diverse papiertjes en ook een stuk Toblerone. Gelukkig maar dat ze deze giftige chocola niet doorslikte. Bij het diner lag ze aangelijnd onder onze stoelen, gedeeltelijk op een glazen plaat over een kelder heen. Meestal lag ze in de mand, dit was wel een goed rustpunt. In de slaapkamer sliep ze ook in de mand nadat ze onrustig de hele kamer had onderzocht. Enfin, hier geen schade.

Paulus complimenteerde me voor de goede socialisatie. Hij fietste met haar door een smal straatje en werd ingehaald door een ambulance met gillende sirene. Hij schrok er meer van dan Ceres. Maar hier in de tuin kan ze op elk nieuw geluid met gekef reageren. Soms is ze argwanend naar iets dat ze ziet, zoals haar eigen schaduw op een boomstronk boven de vijver. Een plaatje van een hond op een karton in de dierenwinkel was in het begin heel eng.

Tijdens een bezoek aan mijn tante was ze super onrustig. Ze apporteerde een stuk van een gebroken sherry glas. Ook een van de trainingen met de twee Labradors bracht me tot wanhoop: veel voorop lopen, veel trekken, geen aandacht voor mij. Ik moet meer tijd besteden aan zelfbeheersing oefeningen, uit en thuis. Inmiddels heb ik me aangemeld bij een recreanten cursus. Daar wordt weinig geëist en vaak iets verteld wat tot rust dwingt. De eerste les viel me reuze mee. Er waren alleen maar grote honden, dat was misschien ook wel intimiderend.

Het leven dendert door: de sterilisatie!

We gingen per fiets naar de dierenarts. Ik bleef tot ze de eerste prik kreeg en in slaap viel. De prik viel bij haar erg tegen, ze gilde heel hard. De dierenarts was druk met geruststellend babbelen. Dus nu weet Ceres dat bij dit gebabbel veel pijn hoort. Volgende weken zal ik dit weer moeten recht zetten door een paar trainingen bij de dierenarts zonder de pijn met veel lekkere beloningen.

Ik haalde haar weer op toen ze de kilometer terug kon lopen. Er werd antibiotica en pijnstillers mee gegeven.

Haar buik is heel erg bloot, de snee is ongeveer 5 cm lang, het is onderhuids gehecht, 1 knoopje aan de buitenkant. Ze geurt naar de ontsmettende zeep. Ze mag niet eindeloos likken, en 10 dagen niet loslopen, springen en trappenlopen. Over 6 weken heeft ze hopelijk weer een complete vacht.

De eerste dag lag ze vooral op harde ondergronden, en ze verstopt zich. Zo lag ze lang onder een tafel bij Paulus op de kamer. Aan het begin van de avond kroop ze in de bench. Dat doet ze normaal nooit. 's Ochtends lag ze naast de lappen op de kale bench bodem.

Dat likken begon toch op de tweede dag, vaak naast de wond maar ik kan niet de hele dag gaan zitten turen waar ze precies likt, dus deed ik de kap om. Zo kon ik ook even weg om een boodschap te doen. Maar met een kap loopt een hond overal tegen aan, en Ceres wil eerst snuffelen dan plassen. Dat snuffelen met kap is een kunst. Dus het plassen gebeurde vaak niet en dan moest ik een uur later weer even naar buiten.

We kregen de tweede dag ook nog onverwacht bezoek met hond, Ceres plaste in huis, ik was haar steeds kwijt en kon niet opletten; ik heb haar een verbouwd rompertje aan getrokken, dat zit vast aan het tuig. Je kunt een hond prima inpakken, maar de haren duwen elke kleding naar achteren. Gelukkig was het bezoek zo vermoeiend dat ze daarna zonder de wond te verstoren de hele nacht sliep. De derde dag ging het een stuk beter. We wandelden op de vierde dag een rondje in de stad (vervoer per fietsmand). Dat levert veel indrukken maar geen spanning op de wond waarna ze langdurig sliep. De zesde dag gingen we weer fietsen en op dag 8 een keer achter de zeem-aan-zweep rennen en weer wat ballen. Op dag 10 kwamen we weer in een losloopgebied waar ze zich 3 slagen in de rondte rende.

Kijk, ze kan ook rustig liggen omdat ze dat zelf fijn vindt. Dat geeft me hoop.

En wat betreft de sterilisatie, ik heb ook wel wat signalen opgevangen van mensen die tegen steriliseren zijn. Het beïnvloedde mij, maar ik ben toch blij dat ik heb doorgezet. Ik wil veel voor Ceres opzij zetten, maar een loopse hond stoort mijn plannen. Ik kan haar bloedend niet overal mee naar toe nemen, ze voelt zich niet lekker, en een dekking voorkomen is een oplettende bezigheid. Het is achter de rug, het voelt goed zo.