Ceres staat geduldig te wachten tot ik klaar ben met het kijken naar parende Beekprikken. Dit zijn vissen die van schone beekjes houden en op 6-jarige leeftijd paren en sterven. Vorig jaar vroeg ik aan een man die bij deze brug stond wat hij in het water zag: niets. Maar dit was de plaats waar hij met een excursie Beekprikken had gezien, tussen half maart en half april. Ik schreef het in mijn agenda, en bij de tweede keer dat ik hier wandelde was het raak! Ik zag ze voor het eerst van mijn leven.
Deze wandeling raapte ik ook 4 blikjes.
Een Beekprik, dat "slangetje", ik kon er 6 observeren.
De knijper geeft de grootte aan van een worst verpakking die Ceres uit de goot pakte. Meestal eet ze dit niet op, maar in dit geval was ik gestrest want ik liet haar onaangelijnd oversteken. Zij treuzelde met oversteken en slikte haar buit door in plaats van rustig aflikken. Ik dacht nog "hoe loopt dit af?" en vergat het. Tot ik ik het de volgende ochtend uitgespuugd in haar bench vond. Lang leve de bench, want anders had dit op mijn dierbare vloerkleed gelegen en zou de gele galvlek mij nog lang ergeren. Gelukkig is ze er ook niet aan doodgegaan door darmverklevingen.
Weer rennen tussen 2 bazen, nu bij een dijk.
Ik nodig haar uit om een, met pindakaas ingesmeerd, kauwstaafje op mijn schort te eten, in plaats van mijn vloerkleed. Hoe bestaat het, de helft van de tijd ligt het staafje over de rand, toch op het kleed.
Eigenlijk wil ze geen kauwstaafjes meer eten.
Bij deze foto vind ik de schaduwen van haar oren zo opvallend.
16 maart, de eerste Dagpauwoog, het stipje 1 cm onder de bovenrand van de foto,
Ceres wacht geduldig.
Dit is de Dagpauwoog!
