Observaties

Ceres keek langs de vaatwasser naar het plafond en zag dit:

Reden om geweldig te gaan schetteren!

"ER IS IETS HEEL GEVAARLIJKS IN MIJN KEUKEN!"

Ceres, dit is mijn broodplank, die deze keer iets over de rand steekt:

Midden april hadden we zo vaak oppas voor Ceres nodig dat ik doorzette om een pension te kiezen. Uiteindelijk wilde ik dat ook een keer ervaren. Ik las op hun huisdeur de regels voor bezoekers, dezelfde die ik altijd verlang. Dat vond ik een goed teken. Ik breng Ceres, zit in de ontvangst ruimte, Ceres krijgt daar een ander lijntje om en ze nemen haar mee. 24 of 48 uur later zit ik weer in de ontvangst ruimte en brengen ze Ceres weer terug. Alsof er niets gebeurd is. De tijd daar zit ze in een kennel en leert niks doen. 4 keer per dag gaat ze aangelijnd naar buiten en mag los in een omheinde tuin met honden die bij haar passen. Ze werken niet met de hond, dus ze hebben mijn wachtwoorden niet nodig. Heerlijk, dan kunnen ze ook niet onjuist gebruikt worden. Mij gaf het rust.

We waren bij de dierenarts voor de jaarlijkse entingen. Sinds de nare verdoving prik voor de sterilisatie is ze zeer op haar hoede bij de dierenarts. Ze had nog een extra kennelhoest enting nodig. Die kreeg ze per neusspray. De dierenarts vreesde een tegenstribbelende hond, maar Ceres verblikte of verbloosde niet. Overigens zie je nu niets meer van de geschoren buik, al het haar is keurig terug.

Verder hadden we heel mooi weer, Ceres vindt het heerlijk om in de "waterval" te rommelen

of te liggen.

We namen deel aan de "sterrenslag voor honden", een evenement van 2 uur waarbij je allerlei gekke opdrachten samen moet doen. Zo moest Ceres mij terug vinden in een doolhof, ze moest paaseieren apporteren, in een kruiwagen zitten terwijl ik een slalom reed, naast me lopen terwijl ik op "ski's" een parcours (tje) moest lopen en drie keer met pijl en boog schieten. Soms moesten opdrachten geklokt worden, daar laat ik me niet door opjagen, daarvoor is ze te jong. Ik was van plan om halverwege de ochtend te stoppen, maar Ceres werkte zo goed mee dat ik de sterrenslag helemaal uitliep.

Met regelmaat oefen ik de zelfbeheersing. De laatste oefening verliep als volgt: haar bakje met voer staat op de vloer, ik ga op het bankje zitten en vraag haar bij mij te zitten. De eerste keer zat ze dan achterste voren, met het hoofd naar het bakje gericht. Dat wil ik niet dus werk ik net zo lang tot ze naar mij kijkt en recht voor me zit. Een dag later maak ik het moeilijker door de oefening uit te breiden met het verdragen van een €0,20 stuk op haar neus, tot 12 seconden. Als beloning: een hele bak voer!

Verder heb ik nu een regel ingesteld: elke dag een half uur "down" op mijn verzoek, om haar meer rust aan te leren. Als ik met haar op bezoek ga kan ze enorm irritant onrustig zijn. Ik herlas mijn Canadese methode en vond deze regel. Het is een van de 12 regels waarmee mijn Sue Ailsby de hond leert haar eigenaar te volgen, te respecteren. De baas leidt de dans, niet de hond. Dus nu hebben we een briefje 1/2 uur Down in de keuken liggen. Recentelijk ruimde ik het hondenkastje op en gooide diverse briefjes, met opdrachten aan mezelf, weg. 1/2 uur down per dag is wel een oefening die Paulus graag doet. Daar heb ik geluk mee, want ik ben er niet zo goed in.

Ceres had iets in haar bek, ik vroeg haar om het mij te geven. Het bleek een wasknijper te zijn. Ze had er op de gekauwd waardoor de knijper open was geweest. Er zat een snorhaar in de knijper. Het was iets lastiger om de knijper aan te pakken!

Ze joeg me de stuipen op mijn lijf door een plastic staafje uit een potplant op te vreten. Ik beet haar toe: "als jij doodgaat neem ik geen nieuwe hond". De dierenarts wilde toch niet te laten braken omdat we niet wisten in hoeveel stukken ze het staafje gekauwd had. Gelukkig heeft ze er geen last van gekregen.

Ceres mocht even lekker vrij rennen in het park. Ze vond iets smerigs op de rand van de vijver en schurkte erin. De ene schouder, de andere schouder, steeds uitbundiger. Toen duwde haar achterpootjes zo fanaat dat ze een soort koprol maakte, ploep het water in. Ik moest haar over de beschoeiing tillen. De stank in de vacht heb ik er thuis afgewassen, ik heb maar weer een doos van zolder gehaald om als bad te functioneren.

Op een dag bleek ze een wondje aan een teen te hebben. Het genas niet, dus gingen we naar de dierenarts. De wilde naar de antibiotica grijpen, maar daar was ik tegen. Dat had ze in haar eerste jaar al teveel gegeten. Drie maal per dag in de soda, een kap om en rust. Op den duur kon zij haar poot zo plaatsen dat ze met kap toch nog kon likken. Dan bond ik een washandje om de poot. Na een paar dagen ben ik als nog cortisonen zalf gaan gebruiken, na een week was het genezen.

Het soda bad:

En de training? Elke dag verdient ze haar ontbijt en lunch, met het avond eten ben ik wel eens iets soepeler. Ik heb nu eindelijk niveau 3 afgerond. Ik kon niemand vinden die mij netjes jureerde, dus heb ik het in etappes zelf gedaan. Het laatste puntje op de i was de oefening waarbij ze een persoon met iets lekkers in de hand niet mocht lastig vallen. Daarmee hebben diverse omstanders mij geholpen.

Als ik train hoor ik allerlei kennis in mijn hoofd langskomen en ik herken nu de praktijk. Ik observeer steeds meer wat Ceres beweegt, ik leer haar steeds beter kennen.

Het aanleren van een buiging naast me was al moeilijk in de keuken; buiten was het nog 10x moeilijker. Het aanleren om door mijn armen te springen was in het begin iets lastiger, ik moest lokken en zorgen dat ze alleen door te springen bij de beloning kon, maar ze voert het heel gemakkelijk overal uit.

Als we beiden in de goede stemming zijn is trainen één groot feest.