Ik geef NL les aan 9 vrouwen, iedere woensdag ochtend. Ze vulden een waar of niet-waar formulier in terwijl ik 10 zinnen voorlas. De laatste zin was "de docent heeft een hond". Dat had nog niet iedereen begrepen. Ik opende de de blog op het digitale bord en liet ze de vakantie foto's zien. Ik realiseerde me dat ik wel weer eens een blogje kon schrijven. 

Vandaag kwam ik terug van het sportveld waar ik in mijn eentje de baan opzette, helaas, een "vage" uitnodiging werd kennelijk niet in ingewilligd. Andere genodigden kozen voor andere bezigheden, het was niet anders, Ceres en ik waren alleen. Opeens wandelde mijn trainingsmaatje spontaan het veld op en kondigde aan dat ze haar hond ging halen. De hond heeft een heupprobleem, daardoor was behendigheid met hen gestopt, maar ze wilde toch even wat doen, zonder bal.

De hond vond het fantastisch, ging overal over en door, net als Ceres, en zeer vertrouwd maakte Ceres gebruik van mijn onoplettendheid om ver weg te gaan. Evenzo verleidde ze mij om haar los te laten voor een spelletje met de andere hond, en zodra ze los was rende ze naar de bosjes aan de overkant . Nou ja, we zijn wel weer samen thuis gekomen en voor de verandering is ze vandaag niet in het water gegaan, heerlijk.

juli: ontspannen in de mand, na de eerste foto ook maar weer de ogen dicht.

 Eind juli kampeerden we een weekend achter Winterswijk. Erg mooi maar koud en nat.

 In september was het wel weer warm genoeg om onder de struik te liggen.

 Een vriendin was met vakantie in Ierland en kwam dit tegen!

verschil van mening over lekker geurend

Tijdens een wandeling kwamen we een 4-jarige tegen die haar een wolf noemde.
Tijdens een andere wandeling stoof ze toch (ik had ingeschat dat ze dit niet zou doen) keffend op een man af. Nou ja, hij keek naar haar en dat is meestal het startsein. Het bleek dat hij naar haar keek omdat hij dacht dat Ceres het hondje van de klokkenmaker was. Nee, dat is haar broer. Volgens de man keft haar broer enorm als hij de winkel instapt.

Zie de kraag op de foto, in mijn herinnering was het een dikke plak mensenpoep. Verschrikkelijk. Ik wilde haar niet aanlijnen, dan zat mijn lijn er ook onder. Dus onaangelijnd de straat over naar de auto na de losloop wandeling.
Enfin, eerst grondig met een geknepen tuinslang de smurrie verdund, toen toch maar met mijn hand door de haren om klonten weg te masseren. Daarna 2x met shampoo ingesmeerd. Dat ruikt lekker, maar na een paar dagen rook ik nog een overblijfsel van de shampoo waar ik minder gelukkig van werd. Gelukkig begrijpt ze tegenwoordig het wachtwoord "schud".

We wandelden een paar dagen erna bij Gorssel in de velden, ze mocht zwemmen in het wiel dat in open verbinding staat met de IJssel. Deze keer was het flink modderig, dus de geur werd er niet beter op. Aan het eind van die dag wandelde ik nog even door het bos bij een vriendin. Ceres sloeg de smerige modderpoelen keurig over. Bij de vriendin in de tuin was de vijver afgezet met een hek, geen probleem, de dame nam in bad in de vogel drinkbak. Het zag er komisch uit.

De dag daarna besloot ik om haar te laten zwemmen in het kanaal. Onderweg bleef ze lang achter, ze vrat wat, ik er naar toe: boterham met chocolade pasta in een plastic zakje. Ik kon haar nog net overhalen om het los te laten terwijl ik alles uit de bek trok, en gaf haar een stukje brood terug. Chocolade pasta, potentieel niet goed, inmiddels leg ik me daar maar bij neer.
Op naar de zwemplek. Er is maar een plek waar ze het water in kan lopen. Ze was niet zo gemotiveerd, dat zag ik wel. Meestal komt dat na een keer zwemmen wel. Nu niet erg, maar ik kon haar toch overhalen om een paar keer te apporteren en lekker te zwemmen. Op de kant was ze steeds aan het snuffelen, ze likte zelfs iets van fietspad, ik begreep er niets van. Na de zoveelste keer ging ik toch naar haar toe om te kijken wat ze nou weer uit de grond wroette: pinda's!!! Dus de kruimels op het pad waren stuk gereden pinda's!
Hier word ik een tikkeltje moedeloos van. Ik hou van een losse hond, ik kan haar redelijk betrouwbaar door de wijk loodsen, maar als er overal eten ligt......

juni, Zuid Frankrijk

De eerste vakantiedag eindigt in een hotel! Ceres in haar reismand met haar roze reistas en eigen Dopper.

Op zoek naar mooi weer eindigen we in La Drome, zuid Frankrijk. De bagage wordt naar het weitje gebracht.

We kamperen onder deze bergtoppen die 1000 meter boven ons uit toornen.

We kamperen 14 dagen in dit tentje, in het begin met veel onweer en regen. Prachtige natuur.

Onderweg: 

Boven op bergen na anderhalf uur stijgen, iedere stap 40 cm, wel heel mooie bloemen maar dat interesseert Ceres niets. Ze ligt hier in een klein beetje schaduw van een soort hol.

Vanaf dit punt kun je 5 uur rondwandelen, maar Ceres mag niet mee.

Op het kampeerterrein is een zwemvijver met ijselijk koud water. Ik wil het de kluif niet kwijtraken en gebruik de kanolijn, 10 m dunne veter. Ceres heeft bezwaren tegen het in het water lopen hier, het oefenen om toch te apporteren vroeg veel geduld. Een maand later thuis in het kanaal was ze veel gretiger om te zwemmen en te apporteren.

Onderweg, pauze op het pad.

In de tent, links net boven de witte doos zijn haar oortje zichtbaar.

We lieten Ceres heel veel los, soms was ze ergerlijk lang bij ons weg. De hond van de eigenaar deed dat vroeger ook, nou ja dat hondje sloot zich aan bij wandelaars, dat doet Ceres niet. De eigenaar verzon de onderstaande oplossing:

 

Drinken uit de dopper.

 Afdaling vlak achter de baas.

Ogen op steeltjes: mijn eigenares ontbeent een gegrilde kip.

 Eigen voerbak en drinkbak

Een avondwandeling in het stadje

Op de parkeerplaats van het kampeerterrein.

In de bench in de auto met een doek voor schaduw.

Soezelend op schoot.

Ik had mijn handdoek in de zon op het gras gelegd "op de bleek". Ceres vond onmiddellijk uit dat ze daar heerlijk op kon liggen wat absoluut niet de bedoeling was: haar vacht stonk. Het probleem was dat ze steeds in ieder poeltje plonsde waar ze niet schoner van werd, en bovendien was het warm, dan gaat de vacht broeien. Heel goed afdrogen was redelijk effectief, maar op de terugweg stonk het behoorlijk in de auto.

"Effe op stap geweest in dit dorpje, terwijl zij zich bezighouden met plantjes en vlinders, schoenen, rugzakken en zonnehoeden. Het duurt altijd zolang voor we kunnen vertrekken."

We waren haar weer eens kwijt, ze lag aan de overkant in schaduw tussen de bloemen van de ruige weegbree, alleen per telelens zichtbaar.

mei

Het lukte in mei om foto's te maken als ze over een boom loopt.

Hier 2 foto's, we lopen heel vroeg in een natuurgebied, daar moet ze aangelijnd zijn. Met een tuig en een flexlijn kan ze iets makkelijker haar gang gaan.

We ontbijten daar ook, hier soezelt ze tevreden op een steen.