Helaas wordt bij deze blog tegenwoordig gepubliceerd op datum volgorde van concept en niet op de actuele datum. Deze blog is van 28 januari 2012. Het is me teveel werk en moeite om dit nog te veranderen, vooral omdat het laden van de filmpjes verschrikkelijk veel tijd kost.
Ceres deed mee aan de wereldlijke gewoonte om een Nieuwjaarsduik te nemen. Wij waren wat aan het rommelen in de nieuwe berging, Ceres was aan het vissen. Paulus had namelijk wat vissenvoer in de vijver gestrooid. Opeens horen we een PLONS. Ceres zwom geen triomfantelijk rondje, ze bracht zichzelf direct in veiligheid aan de overkant. Het was nog een heel gespartel om door de stengels van de moerasplanten heen te komen.
We liepen een keer langs een hovenier die aan het werk was in een tuin. Hij had een aanhangwagen met zo'n metalen loopplank met gaatjes profiel. Ik moedigde Ceres aan om naar de plank te kijken, er aan te snuffelen, pootje erop en binnen de kortste keren liep ze erop. Daarna er weer af en weer op. Elk stapje vooruit beloon ik met een brokje ontbijt. Niet lokkend (dan geef je de hond de keus om het niet te doen) maar rustig kijkend wat ze zelf onderneemt en het gedrag dat mij uitkomt bekrachtigend. Een fijne methode.
Laatst zat ze in de fietsmand, we gingen even snel een boodschap doen. Ik nam een bocht te haastig, ze zeilde uit de mand en bleef bungelen in haar tuig. Ik stopte, hees haar in de mand en vervolgde de route. Ik neem de bochten nu voorzichtiger en ben er weer van overtuigd dat ze nooit aan de halsband vast mag zitten in de fietsmand.
Ceres heeft nog steeds een enorme kauw behoefte. Meestal besteed ik er geen aandacht aan, maar soms vraag ik om het aan mij te geven. Als het toch enigszins eetbaar is slikt ze het snel door, af en toe krijg ik het gelukkig wel:
Een stukje zink, weggegooid, na het monteren van de zinken randen op het nieuwe dak.
Hieronder een filmpje van het door mijn handen springen met het laatste restje lunch als beloning.
Dit is een filmpje dat ik nog vond, gemaakt in augustus. Het laat zien dat Ceres het moeilijk vindt om rustig te gaan staan vanuit zit. Meestal gaat ze een paar stappen achteruit, daar zou je bij een examen niet op worden afgekeurd. Maar het is niet nodig, ik wil dat ze gaat staan als ik het vraag. Op een paal kan ze niet achteruit, maar ze staat wel met haar pootjes te trappelen.
We doen een cursus behendigheid en het is fantastisch om te merken dat de gebruikte training methode van Sue Ailsby goed werkt. We kunnen samen heel aardig uit de voeten op het veld. Het op afstand werken oefen ik nu niet meer met de stokken met linten maar met pylonen, bloembakken en bomen. De pylonen heb ik blauwe strepen gegeven, dan zijn ze beter zichtbaar in groen gras, er van uitgaand dat honden geen groen en rood onderscheiden.
Ze draaft rond 6 pylonnen die ik meestal in een cirkel zet, ovaal traint ook lekker. Zij draaft er omheen, stopt op mijn verzoek om daar te zitten, te liggen, te blaffen, achteruit te lopen of een buiging te maken zoals hieronder.
Af en toe laat ik haar over een diagonaal slalommen tussen mijn benen terwijl ik voor- of achteruit loop. Ze heeft geleerd om bij mij vandaan naar de lijn te lopen en daar te gaan zitten. Dan ruim ik de pylonnen op, lijn haar aan en dan vertrekken we samen. Het trainen op stenen voorkomt een heleboel afleiding. Afleiding is Ceres' grootste valkuil. Ze houdt de wereld veel te goed in de gaten. We hadden een mussennestkast gekocht. Thuis gekomen ging zij haar eigen gang in de tuin en ik zette de kast tijdelijk op de tuinkamer. Na een kwartiertje een enorm gekef: "baas, er staat een vreemd ding in mijn tuin!!!!" En nog een half uur later een herhaling van zetten, toen zag ze het ding vanuit de keuken: "mijn beeld is veranderd!!!"
