zwemmend apporteren

Vandaag gingen we per fiets naar het kanaal. Onderweg heb ik wel een keer erg gemopperd omdat Ceres niet reageerde en in haar eigen wereld bleef.
Bij de zwemplek overtrof ze al mijn verwachtingen. Ze ging het water in, zwom naar de kluif, bracht de kluif naar de kant, ik pakte de kluif aan terwijl ze nog zwom en met mijn andere hand gebaarde ik haar weer het kanaal in te zwemmen, dan gooide ik de kluif en zwom ze deze achterna. Ik koos om dit 3x succesvol te laten verlopen. Dan pakte ik de kluif aan en liet haar vrij om op de wal te gaan en te schudden. Ik had geluk, er was dan net geen fietser. We hadden er beiden veel plezier in en deden dit drie keer.
Daarna wandelden we nog een poosje verder richting Vaassen tot ik op een stuk beton naast de kast van een wateruitslagplaats ging zitten en van het lekkere weer genoot.

Juist toen ik verzon dat het tijd werd om naar huis te gaan ontstond er een spektakel achter mijn rug.
Er was een race-fietser, een mevrouw met fiets, dochter en hond. Gelukkig liet de hond ons met rust maar helaas ging de hond achter de race-fietser aan.
Erg vervelend voor alle partijen, ik poog om mevrouw gerust te stellen, de hond komt weer terug, gelukkig deed ze niet lelijk tegen de hond. We praatten nog wat over het omtrainen van ongewenst gedrag en mijn stelling dat 3x een gewoonte is, komt opeens de race-fietser terug.
De man is matig boos en komt vertellen wat de regels voor honden zijn en wat de gevolgen zullen zijn voor ons hondenbezitters die kiezen honden los te laten buiten de hondenlosloopgebieden.
Ik heb diepe bewondering voor de eigenares van de hond die met onzichtbare hartkloppingen heel kalm reageert en alleen aandacht heeft voor de kuit van de man en hoe de man haar gegevens te geven. Dat lukt en ik kijk terug op een incident dat mij toont dat mensen ook redelijk kunnen blijven.

Op de terugweg verzin ik oefeningen om de hond te trainen. Een ervan is dat ik een zak pensstukjes zou nemen en de hond leren dat een stukje pens "fiets" heet. Dan kan ik elke fiets die ik zie benoemen en de hond een stukje pens geven. Als ik naar een fietser zou roepen "fiets, stop alstublieft!" zou de hond naar mij opkijken met de vraag "waar blijft die pens?"

Dan realiseer ik me dat ik Ceres bij àlle fietsers, hardlopers en paarden in het bos altijd brokjes heb gegeven in haar eerste jaar. Mogelijk is dat de reden dat ze er niet achteraan gaat. Ceres is zeker een drijver, mijn kuiten worden wel elke dag een keer aangeraakt op de drijfmanier. Daarnaast heeft ze een bal om achteraan te jagen. Het bij mij terugbrengen van de bal is, zorgvuldig aangeleerd, gedrag.

Ik wens de dame en de fietser veel wijsheid toe.

Op weg naar huis wilde ik dat Ceres langs de Vlijtseweg voor me uitliep. Vorige keer liep ze achter me, bleef ze ergens snuffelen en een moment later was ik haar kwijt. Ik vond haar: aan de overkant van de weg. Levensgevaarlijk. Ik ben toen zelf ook overgestoken en heb haar bij me geroepen. We zijn samen weer terug gegaan, zonder lijn, op een moment dat er in de verste verten geen auto was. Mijn eerste reactie was "en nu verder aangelijnd" maar na 15m bedacht ik me, ik wil daar met een losse hond kunnen fietsen dus ik liet haar weer los voor de laatste 20 meter.
Door haar nu voor me te laten lopen had ik meer controle. Grappig, want de baas voorop wordt door veel trainers geprezen, maar een van mijn trainers zei vaak dat ze juist haar honden leerde om vooruit te lopen.
Het is me goed bevallen!

Helium ballon

.
Voor mijn 60e verjaardag kreeg ik van mijn schoonzusje- en zwager in Canada een helium ballon, per post,  met een foto van haar bloemen. Ik ben dol op helium ballonnen. Ze zweven door m'n huis als ze lichter worden, ze reageren contra in de auto. Deze ballon hing steeds naast de eettafel in de keuken, het touwtje rond een boek geslagen,  als een soort bewegend gezelschap.
Na een aantal dagen bedacht ik dat het ook een aardig object was voor Ceres.
Fotograferen en hondje "trainen" gaat eigenlijk niet samen. Het nemen van een foto voelt als het indrukken van een clicker. Dus mijn motoriek voelt een click, maar Ceres hoort niets. Dus het belonen gaat op stem en is zelden goed getimed. Gelukkig is Ceres een 5 jaar getrainde hond, ze kan wat hebben en wil wel het een en ander proberen. Ze houdt niet van hete luchtballonnen boven haar tuin.

Hieronder 19 foto's met hier en daar commentaar.

In het begin is het spannend,  paperclips en wasknijper verzwaren het kaartje,
 Ceres houdt afstand en rekt zich uit. 

Lage staart: ook spanning. Ik heb nu het touwtje van het kaartje ingekort,
zodat de ballon op haar hoogte zweeft.

Hier gebruikt ze haar neus.

Quirien, wat nu?

Loop eens rond de ballon!

Ze duwt er efficiënt tegenaan , , , 

en deinst achteruit omdat de ballon beweegt.

Even pauze bij de waterbak.

Nieuwe uitdaging, kan ze de ballon mee trekken?

Ja! ze durft het!

Einde van de sessie met de ballon, ik zat boordevol met ideeën voor de volgende dag. 

De ballon werd geparkeerd op de bank in de keuken. Ik doe nog wat huishoudelijk klusjes, loop wat in en uit en vertrek naar m'n schuurtje. Na een uurtje kom ik in de keuken: geen ballon. OK, het is warm, de helium is uitgezet, ballon gestegen: in de gang misschien?

We hebben overal gezocht; nergens gevonden.

Hypothese: de ballon is opgewarmd en opgestegen en met een luchtstroom meegezogen naar buiten!

Weg alle leuke ideeën om met hond en ballon te proberen. Wel een leuke ochtend gehad.

zomer vakantie

.

Ceres ging mee naar midden Frankrijk, de laatste 2 weken van juni. We kampeerden, maakten veel wandelingen in de omgeving waar ze meestal los kon lopen. 

Ceres komt terug uit een veld met wijnstokken.

Haar baas bezoekt de kathedraal van Vezelay. Haar bazin geniet van de stokrozen, Ceres snuffelt.

Hier verdwijnt ze in een gat met water.

 

Dat ziet er zo uit.

We kamperen, vorig jaar ergerde ik me wild aan Ceres die steeds verder van de tent ging liggen. Ik kocht een gele scheerlijn, die we met 6 pennen rond de tent plaatsten. Ik liep met aangelijnde Ceres langs de lijn en vertelde haar dat ze er binnen moest blijven. Langs de zijkant van de tent hielden we een soort gangvormige opening die we zelf ook consequent gebruikten. Het werkte rustgevend voor ons, want Ceres hield zich er redelijk aan. Daarnaast was het vooral voor ons ook super duidelijk wanneer we konden gaan waarschuwen 'tot daar en niet verder'. 

Ze was dus niet bang voor de lijn, ze koos er wel eens voor om over de lijn te liggen. Na 9 dagen zag ik haar over de lijn stappen om 3 meter verder in het zonnetje te gaan liggen. Nou ja, dat vond ik dan toch wel acceptabel.

We kampeerden langs de rivier "le Cure". Het lukte om haar te laten apporteren. 

Liever ging ze op eigen houtje op stap.

Als het spannend wordt: 1 achterpootje omhoog!

Slapend waakzaam.

Relaxed.

Waar verdween mijn baas naar toe?

Drinken onderweg in een dorp. Soms tilde haar baas haar in een Franse wasbak, dan zwom ze 3 rondjes en lebberde ook wat. In ieder geval kon ze dan afkoelen. Ik word blij van de gedachte dat ze zoveel vertrouwen in ons heeft dat ze dit toelaat. 

Dit bord schrok ons af bij het kasteel van Vauban. Gelukkig voor ons bood de caissière aan om op Ceres te passen gedurende  5 kwartier. Zo konden we dit prachtige kasteel bezoeken. We waren wel een beetje beschaamd dat Ceres nog geen kwartier voor aankomst een uitermate smerig modderbad had genomen.

Haar eigen mand in onze tent.

 De mand neemt veel ruimte in in de auto. En opgerold en ingesnoerd doet de oude mand geen goed. Volgend jaar gaat ze in een "reismand" slapen die ik net gebouwd heb. Die heeft, helaas voor Ceres, niet zo'n brede rand waar ze met haar kop op kan liggen.