Ceres deelt mijn aandacht met mijn grote schilderklus. Ze lijkt er niet echt onder te lijden. Ze is weer een keer in het pension geweest en een gezin bij ons in de straat heeft ook een dag op haar gepast. Daar heeft Ceres me enorm verbaasd. Bij de kennismaking deed Karin haar hond even in de gang, dat was iets rustiger praten. Ceres scharrelde los door hun kamer tot ik haar een plas zag doen op het hondenkussen! Een grote gil en meteen smeet ik er mijn zakdoek erop om de plas op te zuigen. Wat een viezerik! en hoe onbegrijpelijk in onze ogen. Heel vervelend want het voedt mijn argwaan als ik met haar op stap ben.
Soms ben ik traag. Na een lange ochtend wandeling was Ceres nog even in de tuin. Na 3 minuten zag ik aan haar gedrag dat ze een plekje om te poepen zocht. Ik was laks en dacht dat ik het wel zou opruimen. De planten waren echter kleddernat en ik vond de drol niet. Ik had haar even mee moeten nemen en haar een plek buiten de poort moeten aanwijzen. Dom, dom, dom.
Paulus fietste een keer te ver met haar, ze begon haar enthousiasme naast de fiets duidelijk te verliezen. Paulus loste het probleem op door haar op de arm te nemen en naar huis te fietsen! Dat doe ik hem niet na.
Voor een nieuw paspoort liet ik pasfoto's maken. Ceres was erbij, de fotograaf vond haar leuk en vroeg of hij een foto shoot mocht maken. Ik hield aanvankelijk de boot af met het argument dat zwarte hondjes lastig zijn voor een camera. Hij liet me een foto zien van een Afro-Amerikaan tegen een donkere achtergrond, een prachtige foto. Dat kon met Ceres ook. We maakten een afspraak zodat hij goed voorbereid was. Ceres gedroeg zich prima, een zachte poef vond ze niks, maar op een houten kubus wilde ze wel zitten en liggen.
Ze zijn erg zwart, bij mij helpt het om het scherm wat verticaler te zetten.
Wie weet wint de fotograaf er een keer een prijs mee.
