Pinda kaas

 Hm, hoe te beginnen met het schrijven over mijn relatie met mijn hond. Chronologisch dan maar. 

We kozen voor 2 weken vakantie zonder haar, en in onze nieuwe woonplaats is het vorige pension niet bereikbaar. Ik had al flink lang rondgekeken en gevraagd, er bleef niets over dan het grote pension waar ik niet blij van word. Ze is er 10 dagen geweest, 10 dagen zonder lijn, anderhalf uur buiten op een ingehekt stuk gras, 7 van dit soort veldjes naast elkaar, daar kan dan gepoept worden, 2x per dag. en het rondhangen daar heet dan spelen. Mijn dochter haalde haar op, zodat ze er niet de volle 16 zou moeten zitten. Dochter vond haar doof, ik wilde bij thuiskomst dit eerst zelf onderzoeken. Nou ja, ik zorgde voor maximaal heldere woorden en stond er op dat alles direct werd uitgevoerd. Misschien wordt ze eerder doof dan blind, ik ben nog niet overtuigd. Wat wel irritant is, is dat ze loslopend weer heel ver bij me vandaan gaat, heel trouw aan zichzelf. Daar kreeg ik het gisteren nog even benauwd van, ze zou los achter mij en de fiets lopen, langs een drukke weg, slechts gescheiden door magere rozenstruikjes de eerste 10 meter. En toen keek ik of ze er nog was, of  ik niet over haar heen keek, nee, ze was er niet, ik durfde niet te roepen, stel dat ze toch aan de overkant was en zou terugkomen en geschept worden door een auto. Dus ik liep terug en had geluk: ze was beneden in de  rietkraag iets aan het eten.  Dus ik slik mijn frustratie in en vraag haar om bij mij te komen en weet zeker dat ik nooit meer een hond wil hebben. 

Lang leve internet! daar leerde ik dat de kauwgom tussen de zooltjes van haar rechter voorpoot te verwijderen was met pindakaas! 

Ik was veel alleen thuis, er was teveel eten over dat al dagen ervoor gekookt was, ik vond het zonder om weg te gooien en gaf het aan Ceres. Ze at met smaak, en verwijderde tomaat en champignons. Alles wat kool heet vindt ze heerlijk, met name de stronken, met blaadjes en bloempjes (broccoli) heeft ze niets. 

Ekster

 Een uurtje geleden observeerde ik Ceres die buiten scharrelde. Ze at gras en wilde daarna naar binnen. Ik was aan het dweilen en negeerde haar. Dan zie ik haar buiten spugen, geel vocht en gras. Dus ik bleek ontsnapt te zijn aan gespuug op mijn schone vloer. Ik keek het aan en dacht "ik begrijp jou echt niet." Dat heb ik ook wel eens, oog in oog met mijn eerste hond, gedacht.  Nou ja,   acceptatie ! 

Gisteren at ik later dan normaal een broodje in de tuin. Ceres kwam er bij staan, dat herinnerde me er aan dat ik haar nog niet haar lunch had gegeven. Ik strooide de brokjes op het terras zodat we beiden buiten waren. Ceres at ze niet, waarna ik me herinnerde dat ik niet alle tijd had om met haar buiten te zijn. Ik had telefoondienst en zou binnen 7 minuten weer naar binnen gaan. Dan gaat zij mee, want ik wil geen geblaf als ik in gesprek ben. De laatste keer dat zij binnen was en het voer nog buiten, toen was het 2 uur later verdwenen, ik dacht aan de Kauwen. Dit gebeurde allemaal niet, Ceres zocht een plekje in de schaduw, er wandelde een Ekster over de muur, tussen de tuinen, in onze richting. Ik veronderstelde dat de vogel een kijkje zou nemen bij de Mezen nestkast. Maar nee, hij vloog weg naar de andere kant van de tuin en kwam daarna rustig wandelend richting terras. Ik weet hoe schuw ze zijn, zat heel stil, en . . . de dichts bij zijnde brok werd opgepakt. Tegelijkertijd stoof Ceres uit haar hoekje en joeg de vogel de boom in. Die kraakte daar de brok, dat kon ik horen, en zij at alle brokje rustig op. Voernijd is toch soms wel handig.  

2023 Jarig!

 Ja, het is gelukt om op de verjaardag van Ceres een blog te publiceren! 

Ze is nu 13 jaar!

We liepen vandaag door een bos, puur voor ons plezier, gecombineerd met een bezoekje aan een boerderij winkel waar ze ook glutenvrije producten verkopen.

Dat zag er zo uit: 

hier kijkt ze om "wat verwacht je van mij?" nadat ze was aangemoedigd om op deze boom te lopen.

Hier kijkt ze naar andere baas, bewonder haar lieve snoetje!

Hier zie je dat ze in galop 3 pootjes in de lucht heeft. 

Deze foto selecteerde ik, zelden fotografeerde ik haar tong. 

Ter ere van haar verjaardag gaf ik haar een mega groot stuk  gedroogde pens. Ik hoop dat de potentiele diarree ons vannacht niet uit bed roept. 

Ik vond nog een paar oude foto's. hier boven zit ze tussen mijn benen terwijl ik op de bijrijder stoel in de auto zit. De schrijfster van mijn training methode zegt af en toe dat je moet wachten en ondertussen genieten van het prachtige gezichtje van je hond: "....and admire her beautiful face.

Dit was in de duinen bij het  boshuisje waar we 4 maanden tijdelijke woonden. 

Zie mijn lange schaduw.

En dit is de wegwijzer in onze huidige woonplaats die naar onze vorige woonplaats wijst: Apeldoorn,   dan herinner ik me alle hondenwandelingen die we daar maakten.

Hier zijn de wandel mogelijkheden minder uitbundig. \\