Ceres, konijn apport!

 

 

Omdat ik niet zo gesteld ben op de kou vermaken we ons met binnen spelletjes. Hieronder een hele serie foto's van de opdrachten. Ze apporteerde steeds het groene, pluchen konijn, dat eerst alleen op de vloer lag, maar op den duur lagen er ook allerlei andere bekende zaken, aap, bal, blok, spelletje en een kluifje. Onder de serie foto's, een paar filmpjes over hetzelfde onderwerp. Saai voor mensen.

 

Aandacht voor mij, wat gaan we doen?

alles rustig van uit de mand

konijn ligt als enige op de grond

"geef"

beloning eet ze uit het bakje: minder plakkerig speeksel op de grond

 

Een paar stappen verder, meer voorwerpen op de vloer.

 

Voorwerpen bij elkaar, Ceres moet er langs lopen en ze negeren.

 

Eerst weer aandacht

 

 

Ceres moet "over" de andere voorwerpen heen om konijn op te halen.

 



Twee filmpjes die onze samenwerking goed laten zien maar ook duidelijk maken dat ik heel goed moet opletten of Ceres wel met haar hoofd bij het spel is. Zo niet, dan moet ik haar aandacht trekken met "tuur!" (betekent 'kijk naar mijn ogen). "Tuur" moet heel veel geoefend worden.

 

 

gefrustreerd

Nou ja, inmiddels ben ik gekalmeerd, de computer startte wat traag op, dus ik kreeg de tijd. Ik heb mijn wonden verzorgd, de betadine kan drogen zonder dat het mijn huidige naaiklus bevuild.

Vanochtend was ik laat, gooide mijn planning om en fietste met Ceres naar Bever om de jas te kopen die ik gisteren gezien had. In de winkel werd Ceres eerst gestoord (ze begon te keffen) door een vrouw die erna vol trots vertelde dat ze ook een goed getrainde politiehond uit het lood kon krijgen. Ben ik nu met mezelf tevreden dat ik haar niet de mantel heb uitgeveegd? Ik weet het niet meer.

Even later liep een niets vermoedende heer vlak langs Ceres die naar hem uitschoot, hij schrok, ik was woedend.

Op weg naar huis haalden we een wandelende dame in, ik besloot om de situatie te negeren maar stuurde wel iets meer naar links. Ceres schoot keffend uit. Tweede moordneiging ondrukt.

Moe van dit alles en de sneeuw die ons balplezier ontneemt besloot ik in het bos te gaan wandelen. Na de eerste 300 meter lopen we een man met drie bruine honden tegemoed. Ik laat Ceres bij me komen, ze eet een brok, ontmoet de eerste hond, de honden blijven achter me, ik passeer de eigenaar met een groet en loop door. De laatste gedachte was "zijn dit ruwharige Visla's? Vervolgens zie ik de bosgrond (stijf bevroren) vlak voor mijn ogen, een geweldige dreun door mijn hoofd, de realisatie dat ik languit gevallen ben door toedoen van een hond, enorme boosheid, pijn, verdriet, frustratie, alles passeert terwijl ik eerst maar eens blijf liggen. De man van de drie honden spreekt me meerdere keren aan.
          "Gaat het mevrouw?"     "Nee!"
 Uiteindelijk helpt hij me op mijn benen, tranen over mijn wangen, ik proef bloed, ik voel pijnlijke knieën en een pijnlijke pols. Hij laat me uitrazen, heeft zijn honden maar matig onder controle, Ceres is ondertussen ook nog keffend bezig maar gehoorzaamt uiteindelijk wel door zittend te wachten.

Ik vraag de man wat er nou eigenlijk gebeurd is, hij vertelt dat hij zijn honden vooruit stuurde, waarna Ceres achter mij aanging en tussen mijn benen door liep waardoor ik viel.
Het waren inderdaag ruwharige Visla's

De wandeling heb ik wel vervolgd, thuis de schade opgenomen: een bult boven mijn wenkbrouw, wonden op mijn neus, lippen, kin en pink en een knie zo licht geschaafd dat ik dat wel voel maar het niet behandeld heb.

De grootste frustratie is dat ik me ontzettend erger aan het waakse, bemoeizuchtige, kefferige karakter van mijn hond. De frustratie is dat ik nooit zo enthousiast over dit ras kan zijn dat ik het een ander kan aanraden. De frustratie is dat ik haar eerder naar een pension stuur dan dat ik haar door een argeloze vriend, kennis of buur laat oppassen. Dit is duidelijk iets wat ik onderschat heb, hoewel, had ik dit kunnen weten?  Mij is ook wel eens verteld is dat het een vrij sociaal ras is.
Ik weet alleen dat ik al bijna 3 jaar stinkend mijn best doe om de hond te leren wat de prettigste manier van samenleven is wat me net niet genoeg voldoening geeft. Dat heet frustratie.

PS Paulus denkt dat Ceres tegen mijn knieholten gesprongen is, dat doet ze bij hem ook wel eens.

Drie jaar

Morgen wordt Ceres 3 jaar!

 

Ze is wel geworden wat ik van haar verwachtte. Een heel echte, kleine hond, met de goede verhoudingen van lijf en poten. Een behendige hond, die goed in mijn leven past omdat ze naast en op de fiets mee kan gaan.  Een hond die mij verstaat en doet wat ik haar vraag. Ze vraagt mij ook af en toe iets, dat doet ze zeer beschaafd. De waakse kefferigheit heb ik niet altijd onder controle. Ook ik moet de omgeving goed in de gaten houden en niet vervallen in gemijmer. Afgelopen weken ontwikkelden we een ritme waarbij ze na haar ochtendrondje, met Paulus, met mij diverse kunstjes oefende voor haar ontbijt. Altijd binnen, ik ben een koukleum. Er is keuze uit apporteren op naam, balans houden op een gymbal, op achterpoten een rondje draaien, blaffen omdat ze aan de andere kant van de deur staat, blaffen na een nieuw gebaar: mijn hand achter mijn oor!

    Meestal doen we 's middags per fiets een boodschap. Als er geen sneeuw ligt spelen we ergens een balspel. Zodra ze niet meer apporteert weet ik dat ze even moet ontlasten. Een heel enkele keer apporteert ze niet omdat de bal te dicht bij een drol van een andere hond is gevallen. Wat dat betreft is dit een vies land.

 

 

Dit is nog een foto uit september, je kunt zo mooi zien dat er in de galop een moment is waarbij het gewicht van de hele hond op 1 poot rust. Deze ongelijke belasting kan ze omzetten naar de andere galop, maar naast de fiets sta ik het galopperen toch niet toe. Daar ligt ook nog een puntje van orde, ze heeft de neiging om te gaan hangen in de halsband, vooral op weg naar het park. Ik corrigeer het met mijn stem, soms met de lijn, soms met mijn gespreide hand en soms zwaai ik met mijn stokje, daar blijft ze achter.



 

 

We wandelden 2 keer in het Waterloopbos bij Vollenhove, hier zit Ceres voor de kunst (New Skin).

Ceres heeft zeker geen nieuwe huid nodig, ik krijg heel wat complimenten dat ze er zo mooi zwart uitziet. Dat is iets wat niet mijn verdienste is. Het enige wat ik doe is poten poetsen en straks grote borstels haar uit haar vacht halen. Van de week heb ik de stofzuiger weer geintroduceerd. Haar vacht zuigen met een borstelmond, dat scheelt rondvliegende donshaartjes.



 

 

Ze is voor rare oppervlakken vreesloos, ze volgt Paulus zonder aarzelen over het rooster. Ze deed

het ook bij een wildrooster maar dat vind ik niet goed. Als ze dan uitglijdt zit ze lelijk vast.

 

 

 

Hier heb ik een kunstwerkje van Dolfine geïntrocuceerd, ik hoopte op spectaculairder foto's. In het begin danst ze wel wat om het ding heen, maar al snel gaat ze snuffelen en zet ze haar tanden erin.







 

 

Favoriete sport: ijsvissen.

 

 Een blik in die mooie bruine ogen.

 

Laatst liet ze zich van een heel goede kant zien. Er was kennelijk een reden om met haar boodschappen te doen met Paulus' auto. Ze zat op de vloer van de bijrijder stoel. Ze wijkt daar niet van, springt niet op de stoel, laat de boodschappen, die later op de stoel stonden en ik nog even naar de apotheek moest met rust, super hond. Bijna net een speelgoedhond.