Blaffen

Mijn schoonmoeder overleed, Ceres ging twee dagen naar het pension. Bij aankomst vroeg de pensionhoudster A of er nog bijzonderheden waren. Ik antwoordde:  "nee maar ik erger me met toenemende mate aan het geblaf van Ceres, het lijk wel of het steeds erger wordt". A brak een lans voor een blafband. Op de terugweg cirkelden mijn gedachten hier omheen, eenmaal thuis had ik  andere zaken aan mijn hoofd.
Na de afgesproken 2 nachten haalde ik Ceres op, A en ik hebben hetzelfde type lijn, ze stelde voor om Ceres op te halen met mijn lijn. Zij vertrok, ik bleef achter in het kantoortje. Door het raampje kon ik zien dat Ceres aan de lijn trok terwijl ze samen naar het kantoortje liepen.
A kwam met haar binnen, ik begroette een uitzinnig enthousiaste hond.
A vertelde wat haar was overkomen. Ceres zat met 2 andere honden in een hok, dat verliep prima. Na het aanlijnen viel Ceres uit naar de andere twee. Ik zei dat ik dat herkende, loslopend gaat Ceres gemoedelijk om met anderen, aangelijnd blaft ze heel hard en of  ze valt uit. Precies mijn probleem, een onzekere hond suggereerde ik. Daar was A het mee eens. Ze vertelde me dat ik vroeger heel strikt was tijdens het aangelijnd lopen, geen spanning op de lijn. Bij binnenkomst had A gezien dat ik die spanning nu wel toeliet. Volgens haar is dat onduidelijk voor Ceres juist omdat ze zo gewend is aan een degelijke training en leiderschap. Zonder leiding neemt ze eigen initiatief door hard keffen, mijn gestreste reactie maakt het mogelijk alleen maar erger.

Sindsdien ben ik weer heel rechtlijnig en sta ik op mijn strepen, het is een wonder hoeveel effect dit heeft op Ceres. Ze is een stuk kalmer als er een  andere hond in de buurt is.  Vandaag liepen we redelijk ontspannen een andere aangelijnde hond tegemoet op een smal pad. Het passeren verliep vlekkeloos. Overigens was dit ook duidelijk de wens van de andere eigenaar. Ik ben benieuwd of dit stand houdt en of ik fietsend ook meer leiding kan nemen.

brokje onder de schoen

Af en toe doen we een spelletje met de brokjes van het ontbijt. Deze keer gooide ik brokjes naar haar zodat zij ze kon vangen. De helft van de tijd gaat dit mis, meestal omdat ik niet gelijkmatig aangooi. Er rolde er een onder de schoenen. Ik genoot van het vervolg en herhaalde dit  een week later nog een keer om het te fotograferen.

Op weg naar het brokje.

Ze kan het niet pakken. Eerst vroeg ik haar om de schoen weg te duwen, 

ze verstond het niet en bleef met een poot maaien. 

Daarna vroeg ik haar om om te lopen, wat ze wel deed en bood haar een veter aan: "trek".

Ze begreep snel wat ik wilde en trok de schoen naar zich toe.

Het brokje slierde met de schoen mee en lag vervolgens vrij (dat stipje links onder) om op te eten.

Dit alles doet me denken aan een boek waarin de auteur het volgende beschrijft. Zijn Jack Russell blafte hard voor het aanrecht, laag bij de plint onder de kastjes. De schrijver ging op zijn knieën liggen om "iets" onder de plint vandaan te halen. (ja, dat doe ik ook wel eens met een breinaald voor Ceres). 

Echter, Jack Russell sprong op de rug van zijn baas, en sprong vandaar op het aanrecht en greep de worst die er lag.