Wasknijper

 Inmiddels is Ceres weer thuis en is nu met mij in een andere stad om dat de zorgen voor de baby. We doen dit zo'n 3 maanden, Ceres slaapt hier in haar reismand. Ze kan vanochtend haar draai niet erg vinden en  wil nog wat aandacht. Ik vraag haar de flos te zoeken, die zit in een tas met spullen van thuis. Ze rommelt er wat, ik kan het niet zien. Dan komt ze met de wasknijper die op de koeltas zat. Het verbaasd me dat de knijper eraf kon pakken. Ik loop naar de tassen, zet de knijper op de ijzeren beugel van een andere tas zodat ik hem niet vergeet en controleer of de flos voor haar te pakken is. Ik moedig haar aan om de flos te pakken en nestel mezelf op de bank. Even later komt ze toch de knijper brengen. !! Ze kan kennelijk precies op het goede punt bijten waardoor de knijper opent. 

Nu slaapt ze aan mijn voeten.

Utrecht (deel 2)

 In ons huis heerst minder rust en regelmaat dan Ceres bij haar andere bazen gewend is. Soms leidt dat ertoe dat ze minder rust heeft. Daarnaast is het natuurlijk ook een ander huis, met andere slaapmogelijkheden. 

Zojuist gebeurde het volgende: We kwamen om 12.30 terug van 45 min wandelen. Ik voerde Ceres haar lunch, ze dronk uitgebreid, en ik ging zelf lunchen. Ze was onrustig, drentelde rond, lag even in de gang, stond weer bij mij, snuffelde aan de mand en keurde die af. Toen liep ze naar de bank, en keek naar mij. Ik interpreteerde: "Baas, ik wil graag languit op de bank slapen, net zoals thuis op een groot kussen. Maar ik wil niet zelf op de bank springen want ik weet dat dat niet mag. Wil je mij helpen?" Jahoor Ceres, dat wil ik wel. Ik spreidde de hondendeken op de bank, en tilde haar erop. 

Utrecht (deel 1)

 Ceres logeert een weekje in Utrecht. We (jongste dochter en vriend) halen haar zaterdag op en rijden na het eten met haar naar Utrecht. Ze is door het dolle als ze uit de auto mag en racet rondjes over de parkeerplaats, ondanks dat het al ver na haar bedtijd is. Dochter ziet er op toe dat ze ook nog echt een plas doet, en dan gaan we naar boven. Dochter gaat naar bed en Ceres kruipt nog even bij vriend op schoot om te landen in dit nieuwe huis. Als hij naar bed gaat laat hij haar achter en verwacht dochter dat ze snel in de mand zal kruipen. Toch horen we (lang leve laminaat) haar nog door de kamer scharrelen, en bij de deur staan. Dochter gaat nog even naar haar toe om haar gerust te stellen. Daarna horen we haar niet meer. 

Bij de vriend op schoot

Om half tien staan we op en wandelen een rondje door de wijk. Ceres steekt onbevreesd op de zesde verdieping haar kop door de spijlen om naar beneden te kijken. Aan het eind van de galerij is de vloer van ijzer en kijkt ze zelfs loodrecht naar beneden. 

Eind van de ochtend wandelen we gedrieën naar het station om daar de fietsen op te halen. Vriend gaat vooruit terug, dochter loopt met fiets aan de hand omdat Ceres' achterpoten weer zo trillen bij het stoplicht. Als we thuiskomen zijn er twee vriendinnen waarmee we Ajax kijken. Ceres is eigenlijk alleen rustig als ze bij dochter op schoot ligt, die dat maar toe laat omdat ze zich zorgen maakt dat Ceres anders niet voldoende slaap krijgt als oude dame. 

Maandag is een werkdag. Om een uur of één stapt dochter in de auto en rijdt naar Amelisweerd voor de lange wandeling. Ergens komen we langs een grote, pas afgezaagde, boomstronk. Na enig wachten is Ceres zo gelopen zodat de boomstronk tussen mij en haar is. Ik roep 'up'! en jahoor, ze springt op de boomstronk. Ook 'zit' lukt op afstand, en bij 'vrij' met een grote sprong eraf en verder het pad af in sprint. Amelisweerd heeft veel zijpaden. Ik heb er lol in om op precies het juiste moment links of rechts te roepen zodat Ceres afslaat en we andere wandelaars vermijden. Ze sprint veel voor me uit en plonst uiteraard ergens in een sloot. Gelukkig is het blijkbaar schoon stromend water, want ze is niet modderig. 

Dinsdag is een saaie dag. We zitten beiden vrijwel de hele dag in digitale meetings en Ceres moet content zijn met een half uur door de wijk tussendoor. We komen een groep mensen tegen met hun 4 honden. Eén daarvan is een golden retriever pup, die wild enthousiast is over Ceres. Ze laat zich gelden en snauwt hem met ontblote tanden van zich af. Als hij nogmaals terug komt loopt Ceres over de pup heen (letterlijk, pup ging op de rug). Daarna is hij voorzichtiger en volgt haar op afstand. Ondertussen zijn we een behoorlijk eind weg bij de baas van de pup. Ik blijf stilstaan, Ceres dus ook en wacht tot de baas de pup komt halen. Helaas heeft de baas geen schijn van kans, pup ontwijkt hem met gemak, en blijft bij Ceres. Ik wil door dus ik roep Ceres naar me toe, en daarmee ook pup. Ik grijp hem in het nekvel en loop 3 passen met de pup richting de baas die voor me uitrent en enthousiast roept dat pup mee moet komen, die gelukkig volgt. Wij gaan in snelpas terug naar huis om de volgende meeting te halen. Aan het eind van de middag loopt Guust nog een blokje en 's avonds krijgt ze nog een rondje en een kauwstaaf. 

In haar Apeldoornse huis heeft Ceres verschillende slaapplekken. Variërend van enorm kussen in het kantoor, mand in de keuken of kamer, en het kleed. Hier is de keus wat minder reuze. Ze slaapt in het zonnetje bij de deur, op het door de dochter gehaakte kleed, in de mand en op de bank. 

Slapen in het zonnetje op de mat

Naast dochter's bureau

Skateboard

 Vandaag fietsten we naar de stad, voor het eerst in lange tijd. Baas was ziek, hond was ziek, nu deden we een simpele boodschap, dacht ik. In Pre-Corona tijd stalde ik mijn 'Kameel' (de naam voor mijn fiets die alles voor de hond erop en eraan heeft, en dus breed is) voor de winkel. Nu moest dat in een stalling die praktisch onbereikbaar was vanwege een wegopbreking. Dat maakte dat die straat heel rustig was. En toen vroeg ik aan een jongen, die mij vriendelijk groette, of ik zijn skateboard mocht gebruiken. 

JA, Ceres wist nog hoe het moest, ik niet helemaal. Het laatste kunstje zag er zo uit:

De plank stond op de straat. We namen een aanloop. Ceres sprong op het bord, wat dan begon te rollen. Na stilstand sprong Ceres eraf, dan gaat de plank terug rollen, dan keerden we razendsnel om, haalden het bord in, Ceres sprong er weer op . . . en toen sprong ze eraf toen ze bij de paaltjes van de afsluiting kwam. Helaas had ze niet het inzicht dat ze er wel tussendoor zou rollen. Enfin, ik genoot van de ervaring, het samen iets speels ondernemen en zij genoot van de brokjes.

de tijd vliegt

 Ceres maakt het uitstekend, haar mensen hebben het wel druk, dus het schrijven komt er niet erg van. Sinds de vorige blog hebben we wel van alles beleefd maar niet geschreven. De tijd vliegt, en nu kies ik even voor de blog. 

Van de week ging ik met de auto naar een bedrijf op een bedrijven terrein. Ceres hoorde de sleutel en wilde mee. Ze ging mee naar binnen, een heerlijk schone hal, veel ruimte, we moesten wachten dus ik deed wat oefeningen voor het type snoepje dat ze lekker vindt. Ogen op steeltjes, fonkelend zwarte pupillen, een en al gretigheid om te doen wat ik vroeg. Eigenlijk was ze wilder dan wild. Komen we weer buiten, denk ik: "even los op het grasveldje voor dit kantoor, dan kan ze een vlag zetten": helemaal geen vlag, als een speer rende ze van me af en na roepen met een cirkelbeweging over de parkeerplaats weer terug. Gelukkig geen rijdende auto. Toen schoot ze door naar de achterkant van het kantoor, geen goed plan, daar kon ik haar niet zien. Gelukkig kwam ze toen ik riep. Ik besloot om nog even te gaan spelen op het grote grasveld langs de Europaweg. Ze vond het ook een goed plan, racete weg en weer terug, rond een boom, rond de andere boom, echt Speedy Gonzales. Ongelooflijk zoveel energie ze had. Enfin, we waren beiden heel gelukkig en gingen daarna met de auto naar huis. 

Ik zie af en toe haar achterpoten trillen na milde inspanning en soms ook weer niet na een langere tocht. En soms staat ze lang stil om  . . kennelijk weet ze dan niet wat ze wil. Andere keren zie ik haar wel resoluut ergens op af gaan. Eten buiten de deur is nog altijd belangrijk en zorgt voor ergernis bij mij. Als dat brood onderweg, botjes, troep in plastic zakken, en vorige week had ze chocola gevonden. Het is goed afgelopen, en ik vind het nog altijd fijner om met een losse hond rond te zwerven dan haar in tuig aan flexlijn mee te nemen. 

O ja, en dat blaffen, ik werd er gek van. Dus ergens op een zomeravond kwamen we een kalme Labrador tegen met begripvolle eigenaar. Ik kon geen gesprek voeren, opeens, zonder nadenken val ik uit en leg Ceres op de grond. En heb net zolang gewacht tot ze ontspannen was. Dat heb ik nog een paar keer gedaan en sindsdien is het geblaf weer een stuk minder en het heeft meer effect dan mijn "genoeg" of "HEE" of "ophouden". Alleen moet ik soms wel lang gebogen staan, dan komt er na de eerste hond nog een volgende langs.

Een "teentje" zit boven de voet aan de binnenkant van haar voorpoten, dat slijt niet, en dat kan echt zo vlijmscherp puntig worden, van de week prikte ze tijdens een spelletje met een flos, in mijn ringvinger. Pijnlijk, en reden om iets vaker te knippen en bijvijlen. Die twee hoge nagels, links en rechts, hebben een raar groei systeem. De nieuwe nagel verschijnt onder de oude, en de oude valt er op den duur af. Voor het zover is haakt die oude losse nagel wel eens in kleding, en dat is heel pijnlijk voor haar. 

In een laat zonnetje.

maart april mei

.

 Begin maart, Ceres ligt weer buiten te slapen.

 Er is hier iets eetbaars! De witte vlekken zijn het niet, dit is kalk.

Het ligt hier boven!

Heel voorzichtig inspecteert ze het blok. 

Helaas, ze kan er niets van pakken.

Speelsheid tijden een wandeling.

Ze wacht in de achtertuin terwijl ik de muurbloemen in de zijtuin fotografeer.

Sinds oktober heeft ze een kleine tumor aan haar bovenste ooglid van het rechteroog. Het groeide van een zandkorrel tot diameter 1,5 mm. Tijdens het consult bij de dierenarts voor de jaarlijkse entingen voorspelde de dierenarts dat het zou blijven groeien en dat nu weghalen de minste schade zou geven. Dus inmiddels is het weggehaald en dicht gebrand en is haar gebit gelijk schoongemaakt. Tot mijn verbazing eet ze weer kauwstaafjes. Dat kwam ter sprake bij het laatste telefoongesprek met de dierenarts om te rapporteren hoe het oog hersteld was. Mogelijk had ze ook geïrriteerd tandvlees door het tandsteen en tandplak.

Ze ligt hersteld en wel buiten nadat ze onder de Hulstboom gelopen heeft: ze is bezaaid met bloempjes.

maart

Ceres staat geduldig te wachten tot ik klaar ben met het kijken naar parende Beekprikken. Dit zijn vissen die van schone beekjes houden en op 6-jarige leeftijd paren en sterven. Vorig jaar vroeg ik aan een man die bij deze brug stond wat hij in het water zag: niets. Maar dit was de plaats waar hij met een excursie Beekprikken had gezien, tussen half maart en half april. Ik schreef het in mijn agenda, en bij de tweede keer dat ik hier wandelde was het raak! Ik zag ze voor het eerst van mijn leven.

Deze wandeling raapte ik ook 4 blikjes.

Een Beekprik, dat "slangetje", ik kon er 6 observeren.

De knijper geeft de grootte aan van een worst verpakking die Ceres uit de goot pakte. Meestal eet ze dit niet op, maar in dit geval was ik gestrest want ik liet haar onaangelijnd oversteken. Zij treuzelde met oversteken en slikte haar buit door in plaats van rustig aflikken. Ik dacht nog "hoe loopt dit af?" en vergat het. Tot ik ik het de volgende ochtend uitgespuugd in haar bench vond. Lang leve de bench, want anders had dit op mijn dierbare vloerkleed gelegen en zou de gele galvlek mij nog lang ergeren. Gelukkig is ze er ook niet aan doodgegaan door darmverklevingen. 

Weer rennen tussen 2 bazen, nu bij een dijk.

Ik nodig haar uit om een, met pindakaas ingesmeerd, kauwstaafje op mijn schort te eten, in plaats van mijn vloerkleed. Hoe bestaat het, de helft van de tijd ligt het staafje over de rand, toch op het kleed. 

Eigenlijk wil ze geen kauwstaafjes meer eten.

Bij deze foto vind ik de schaduwen van haar oren zo opvallend.

16 maart, de eerste Dagpauwoog, het stipje 1 cm onder de bovenrand van de foto, 

Ceres wacht geduldig. 

Dit is de Dagpauwoog!

januari en februari

 Oud en Nieuw vierden we bij vrienden op Texel. Op een heel grauwe dag racet Ceres van haar ene baas, beneden, naar haar andere baas, boven op het duin.

Ik vind in het bos een stronk met prachtige paddenstoelen eraan en vraag aan Ceres op op de stronk te gaan staan. Dan gaat ze spontaan zitten.

In onze tuin, achter de bloeiende narcissen, krokussen en sneeuwklokken soezelt Ceres nog even in de zon. 

10 jaar nu!

Afgelopen maandag werd Ceres 10 jaar! Om half tien haalde ik haar op uit het pension waar ze 3 dagen verbleef omdat wij op zaterdag niet thuis waren. Ze ging mee naar mijn klusje om zwerfvuil te rapen in een park. Harde wind en Ceres vacht werd flink geföhnd, geen pensiongeur meer. Er was ook een moment waarop ik geconcentreerd vuil plukte uit een beukenhaag terwijl ik niet zag dat er een terriër aan kwam wandelen. Ceres stond kennelijk nog haar pension stand en blafte niet. De hondjes gingen redelijk gemoedelijk met elkaar om. Thuis kroop ze meteen in haar mand, pension is ook vermoeiend. 

Even een waakzaam oog naar de fotograaf.

's Middags had ze toch veel energie, ze daagde me uit om toch even een rondje te gaan fietsen.

Dat maakte dat ik de avondronde wat kon inkorten. Fijn, want ik hou nog steeds niet van dat gegroezel in het duister. Anders gezegd, ik mis het om te zien waar ik loop en vrees voor struikelen. Bovendien is er een straat afgesloten waardoor de keuze van rondjes gehalveerd is. De duisternis was ook de oorzaak dat Ceres plotseling geconfronteerd werd met een grommende Beagle. Ik zet meteen een grote keel op. Wat een ellende, voor mijn keel en voor mijn vertrouwen in een veilige wandeling. Ik laat Ceres achter in de tuin en loop haar de eigenaar van de Beagle. Helaas, de dame vertelt me dat ze er niks aan kan doen, vriendjes van de kinderen, alles druk, geen tijd, Beagle kan zichzelf door de tochtdeur wringen, ik vertel dat ik wel duizend oplossingen kan bedenken, zij vertelt me dat ik haar terecht wijs. Huh? ik zou niet weten met welke woorden en het is ook niet mijn intentie. Enfin, ik weet allang dat ik niets te zoeken heb bij mensen die niet open staan voor een ander. Op weg naar huis, en ook in de 24 uur erna komt de Neanderthaler in mij boven. Als zij haar verantwoordelijkheid niet neemt met haar gezin dan is het mijn taak om mijn hond te beschermen. En daar heb ik ook wel duizend creatieve oplossingen voor. Ik ben benieuwd of ik een keer kans zie, en wel of niet grijp, om die hardop uit te spreken.