Ook lang geleden liepen we in een bosje met een spreng. Er lag een boomstam overheen. Ik daagde haar uit om via de stam naar de overkant te gaan: ze deed het!!! erg spijtig dat ik daar geen foto van heb.
We zagen in de stad 2 jongens met skate-borden. Ik heb gevraagd of ik Ceres erop mocht laten stappen. Ze wist nog hoe het moest, het bord was veel sneller dan ons geleende bord, en toch, het is niet haar ding! Ze is beslist niet zo gedreven als de Engelse Buldog in de Youtube filmpjes https://www.youtube.com/watch?v=CQzUsTFqtW0.
Om haar te vragen naar mijn ogen te kijken zeg ik "tuur", dat hebben we zeer veel geoefend, ze kan het tot een minuut lang. Om haar langs andere honden te loodsen zou het handig zijn als ze naar mij kijkt. Kennelijk gebruik ik dat op de fiets te weinig op de saaie momenten. Dus laatst zei ik "tuur" en ze schoot meteen met een blafje in de stress modus. En eigenlijk gebeurt hetzelfde bij het gebruik van mijn fietsbel. Wat dat betreft moet ik blijven werken.
We lunchten bij een vriendin met 2 Cavia's in kooien op de grond. Ik wilde niet dat Ceres een uur rond die kooi zou loeren. Dus ik heb haar in de auto gelaten om eerst mijn vriendin te begroeten en de hondenmand binnen te leggen. Daarna heb ik Ceres aangelijnd meegenomen en door het huis geleid en haar clickerend (voor haar lunch) duidelijk gemaakt dat ze bij de Cavia's weg moest blijven. Uitstekend resultaat! Later vrat ze bij de wei stukjes hoef, wat ze er daarna weer uitspuugde.
We hadden straatdiner, Ceres bleef in huis. We liepen af en toe in en uit, het was halfdonker, ik liep weer naar de straat, ik zag voor me, bijna bij het trottoir een zwarte kat, tot ik me realiseerde dat het mijn eigen hond was. Hoe die daar was gekomen?
In de vakantie heeft ze zichzelf een hotspot gebeten. Dat heb ik kaalgeknipt, cortisonenzalf en een kraag hielpen probaat. Maar die kale plek bleef nog zeker 10 weken zichtbaar als een "gat" in de vacht. De volgende hotspot heb ik sneller waargenomen en niet meer geknipt, maar ik heb haar wel een paar nachten met een klamboe over de bench laten slapen. Reden om de bench nog niet af te schaffen.
Kijk, hier is een plekje in het kanaal waar Ceres erin kan lopen.
En er weer uit kan springen.
Ze haalt het apport op, hier is te zien hoe ver ze zwemt.
Op een middag gooide ik te ver, tot in het midden van het kanaal, en tegelijkertijd gaf ik een kreet van ontzetting. Kennelijk raakte Ceres hierdoor van slag, want ze was niet meer te bewegen er in te gaan en het apport op te halen. Uiteindelijk wandelden we via de brug naar de overkant. Daar zag ze het apport wel maar ze durfde niet over de balk te stappen het water in. (dat wist ik ook wel, maar toch) Enfin, ik nam mijn verlies, we liepen terug. Ceres ging weer naar beneden, naar het water. Ik nam me voor heel voorzichtig te zijn. Ik moedigde iets aan, ze ging het water in, ik moedigde nog iets aan en ja, daar ging ze, tot midden in het kanaal en kwam terug met het apport! O fantastische hond. Nog een kleine worp erachter aan, en de spanning kon ontladen. Nog even lekker rennen achter de bal aan en weer naar huis.
