Af en toe doen we een spelletje met de brokjes van het ontbijt. Deze keer gooide ik brokjes naar haar zodat zij ze kon vangen. De helft van de tijd gaat dit mis, meestal omdat ik niet gelijkmatig aangooi. Er rolde er een onder de schoenen. Ik genoot van het vervolg en herhaalde dit een week later nog een keer om het te fotograferen.
Op weg naar het brokje.
Ze kan het niet pakken. Eerst vroeg ik haar om de schoen weg te duwen,
ze verstond het niet en bleef met een poot maaien.
Daarna vroeg ik haar om om te lopen, wat ze wel deed en bood haar een veter aan: "trek".
Ze begreep snel wat ik wilde en trok de schoen naar zich toe.
Het brokje slierde met de schoen mee en lag vervolgens vrij (dat stipje links onder) om op te eten.
Dit alles doet me denken aan een boek waarin de auteur het volgende beschrijft. Zijn Jack Russell blafte hard voor het aanrecht, laag bij de plint onder de kastjes. De schrijver ging op zijn knieën liggen om "iets" onder de plint vandaan te halen. (ja, dat doe ik ook wel eens met een breinaald voor Ceres).
Echter, Jack Russell sprong op de rug van zijn baas, en sprong vandaar op het aanrecht en greep de worst die er lag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten