frustratie?

Vorige week had ik opeens tijd om mijn vriendin Anet op te zoeken. Ik begrijp niet wat er mis gegaan is, thuis bleek dat ik maar één foto had gemaakt. De paarden zonder oren en Ceres nauwelijks zichtbaar. Zo'n dag is vermoeiend voor een pup. Weer thuis stond de terras deur open, ik bespeurde een sterke poep geur; ik ging zelfs buiten kijken omdat de afzuigkap aanstond en er wellicht een poep geur mee naar binnenkwam, maar nee. Een drol in de erker.

Ceres had water nodig om in rond te banjeren, dus ik was op zoek naar een geschikte bak. Zo gaat dat hier, zonder dat de hond het met volzinnen vraagt worden haar wensen ingewilligd. Het is de boeken doos uit onze vorige Amerikaanse gezinsauto. Als bad voldoet het prima.

Vandaag hoorde ik heftig gegraaf en uiteindelijk ging ik eens kijken of er nog iets van de rozen wortels overbleef. Daar was ze helemaal niet, het bleek dat ze in de waterdoos, die op zijn kant stond, lag. Tijd voor een bad dus regelde ik dat voor haar. Gelukkig heeft ze aan één gietertje genoeg.

In het weekend vroeg Dolfine: "wat zeg je als ze uit de bench mag?" Ik antwoordde: "Dag Ceres". Dolfine vertelde dat ze het het deurtje geopend had, Ceres lag haar aan te kijken. Dolfine had met haar vingers geknipt en zag Ceres twijfelen maar ze ging er niet uit. "En ik maar denken, wat moet ik zeggen? wat moet ik zeggen? Wat is dat voor een pup met zoooooo'n zelfbeheersing? Uiteindelijk gaf ik het voorbeeld en liep weg bij de bench en riep met een hoge stem "je mag met me mee!" Je moet een briefje met instructies op de bench hangen zodat iedereen kan lezen dat je "dag Ceres" moet zeggen om haar mee te nemen."

Vandaag was "frustratie training" aan de beurt. Als ik op een bus moet wachten moet Ceres een poosje niets doen. Dat kun je oefenen. Ik had een bankje in de Hof uitgekozen, een kettinkje geïnstalleerd (de lijn wordt doorgebeten), een Sudoku plus potlood klaargelegd, en een jas, want het was er veel kouder dan bij ons in de tuin.

Ik haal Ceres uit de bench, leid haar naar een nieuw stukje tuin waar ze ook moet kunnen plassen, ze doet niets, ze is alleen geïnteresseerd in een houtstapeltje. Dus ik denk, laat maar, we zijn toch buiten. Ik zet haar aan de ketting en los een Sudoku op. 20 minuten: geen spoor van frustratie bij Ceres.

We gaan weer naar huis, en ondernemen een tweede poging tot een plas. Deze keer kan ze echt bij het houtstapeltje en tot mijn grote frustratie haalt ze daar een natte, dooie muis uit. Ik weet niet meer hoe ik het voor elkaar heb gekregen om de muis te ruilen voor brokjes en Ceres mee te nemen. Vervolgens ging ik terug om dit lijkje op te ruimen. Mijn eerste gedachte was om hem in plastic in de diepvries te stoppen tot we over 6 weken weer eens de kliko aan de straat zetten. Maar ons gezin heeft een hekel aan ingevroren muizen en ik vergeet om ze op het juiste moment eruit te halen. Dus heb ik hem toch maar begraven op een plek waar Ceres er normaal niet bij kan. Ze rook hem wel toen we wat later, aangelijnd, een ommetje liepen.

Vanmiddag vroeg ik mezelf nog vertwijfeld af "wanneer gaan vermoeide pups zelf verzinnen dat ze naar bed moeten?" en zie, op dit moment ligt ze naast me in de mand te slapen zonder dat vervelende ritueel van happerig en chagerijnig worden.