Dit is een situatie die ik lang niet gezien heb. Ceres is bij ons gaan liggen terwijl er overlegd wordt over het maken van een groeps foto. OK, dit was in de Soesterduinen, waar ze zelden komt. Thuis gaat ze tot mijn verdriet wel tot een halve kilometer bij mij vandaan. Dan ben ik jaloers op alle eigenaren van honden die geen 10 meter van hun baas wijken.
Met Ceres kom ik nog eens ergens. In november was het de sport om een IJsvogel te zien en te fotograferen. Half december was het uit met de pret, ik zag ze niet meer.
Het enige moment dat Ceres papier mag scheuren: tijdens de Sinterklaas viering.
Extreem lage staart
Detail van de lage staart.
Een wandeling terwijl er rijp aan de bomen zat: oogstrelend.
Inmiddels is het 2017, hier heeft ze een plekje in de zon gevonden. Ze soezelt met haar ogen dicht.
Nu is ze weer alert, de schaduw zit haar op haar hielen.
Voor het eerst in 7 jaar is ze langer dan 3 nachten naar het pension gegaan: 10 deze keer.
Ze kwam enthousiast en niet vermoeid terug, ik dacht dat ze was aangekomen. Ik haalde echter veel haar uit de vacht. Nu ziet ze er weer slank uit. Ze had wel TOMELOOS veel energie de eerste 3 dagen weer thuis. Bij een wandeling heb ik me behoorlijk geërgerd: ze was steeds oeverloos ver weg en totaal niet aanspreekbaar als ik riep. Gelukkig heb ik het meeste geduld en zijn we weer samen thuis gekomen; het is verleidelijk om te denken "zoek een andere baas". Enfin, fietstochten brachten de structuur weer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten