niet saai

26 april, half acht 's avonds, vrij koud, een geheel verlaten wijk. Ceres loopt los en slaat linksaf. Ik ken een vrouw die haar hond laat kiezen en besluit dat ook eens te doen. Ik volg Ceres, zij volgt het trottoir. Dat gaat naar links, en ook de volgende links sta ik toe, tot bij de eerste dikke boom, dan nodig ik haar uit om samen over te steken en bepaal dat we weer rechts gaan. Ze neemt de leiding over, ik gniffel en bedenk dat het kynologisch niet in orde is. Bij een boom blijft ze achter, plassen, daarna haalt ze mij weer in. Dan stapt ze bij de volgende kruising opeens het trottoir af en wil zelfs schuin oversteken, dat sta ik niet toe. 100 meter die straat in maan ik haar om over te steken naar het park. Tot mijn vreugde blijft ze in het park op het asfalt voor me uit lopen en negeert alle geurtjes. Ik geniet van mijn parmantig, stoere hondje van 8,2 kilo. (ze is die dag gewogen voor ze alle jaarlijkse entingen kreeg)
 Na de brug gaat zij links, ik rechts, spoedig haalt ze mij weer in. We zien een meerkoeten kwestie. Om de gestreste vogel te sparen steken we over naar het andere trottoir. Ik ben trots op haar dat ze de vogels wel bekijkt maar er niet naar toe gaat. Dus ik zing lof over haar, ondertussen treuzelt ze wat, ik werp een seconde later een blik naar achteren: Help! ze steekt over! en er komt net een auto aan! Ik vertrouw op de automobilist en roep haar terug. "wat is dit nu weer voor een onzin, ik was juist zo tevreden met jou!" Saai wordt het met deze hond nooit.

Ik heb een boek gelezen over honden in een Amerikaanse, ruim opgezette, stad. De schrijver observeerde dat loslopende honden steeds naast de weg liepen en als ze wilde oversteken dat nooit bij een kruispunt deden. Ze lopen met de bocht mee de volgende straat in, dan bij de eerst volgende "fire hydrant" = waterpunt voor de brandweer even snuffelen, eventueel vlaggen en dan dààr de straat oversteken. Zover ben ik nog niet met haar.

Soms verbaas ik mensen als ik vertel dat Ceres makkelijk 12 uur binnen kan zijn, 's nachts. Tussen 8 en 9 uur wandelt ze haar eerste rondje, rond 13.30 gaan we op stap, per fiets of auto om buiten de stad te wandelen en tussen 19 en 20 uur loopt ze een rondje in de wijk met een van ons.
Dat ritme heb ik van mijn vorige hond geleerd. Die kwam uit een asiel, die plaste overal, ik dacht dat ze incontinent was. Later zag ik in het asiel hoe klein zo'n verblijf is, dus dat deze hond niet begreep dat al die kamers ook bij ons huis hoorden was mogelijk wel logisch. Enfin, na een maand of 3 was het geplas in huis over en was er een ritme van 4x per dag eruit. Na nog eens 2 maanden was het november, koud en guur, om half elf 's avonds keken hond en ik elkaar aan: is een wandeling eigenlijk wel wenselijk?" Beiden vonden van niet, ik gokte erop en ja, hoera, geen plas in huis. Tja, daarna nooit meer een laat avondrondje. En Ceres, die slaapt in een bench, dus daar geen schade. Heel nuttig, laatst had ze een beetje gespuugd, bij het deurtje op het blik van de bench, ik kon het zo opvegen, haar kussen was niet vuil geworden. Precies de reden voor mij om haar 's nachts altijd in een bench te laten slapen.