Drie jaar

Morgen wordt Ceres 3 jaar!

 

Ze is wel geworden wat ik van haar verwachtte. Een heel echte, kleine hond, met de goede verhoudingen van lijf en poten. Een behendige hond, die goed in mijn leven past omdat ze naast en op de fiets mee kan gaan.  Een hond die mij verstaat en doet wat ik haar vraag. Ze vraagt mij ook af en toe iets, dat doet ze zeer beschaafd. De waakse kefferigheit heb ik niet altijd onder controle. Ook ik moet de omgeving goed in de gaten houden en niet vervallen in gemijmer. Afgelopen weken ontwikkelden we een ritme waarbij ze na haar ochtendrondje, met Paulus, met mij diverse kunstjes oefende voor haar ontbijt. Altijd binnen, ik ben een koukleum. Er is keuze uit apporteren op naam, balans houden op een gymbal, op achterpoten een rondje draaien, blaffen omdat ze aan de andere kant van de deur staat, blaffen na een nieuw gebaar: mijn hand achter mijn oor!

    Meestal doen we 's middags per fiets een boodschap. Als er geen sneeuw ligt spelen we ergens een balspel. Zodra ze niet meer apporteert weet ik dat ze even moet ontlasten. Een heel enkele keer apporteert ze niet omdat de bal te dicht bij een drol van een andere hond is gevallen. Wat dat betreft is dit een vies land.

 

 

Dit is nog een foto uit september, je kunt zo mooi zien dat er in de galop een moment is waarbij het gewicht van de hele hond op 1 poot rust. Deze ongelijke belasting kan ze omzetten naar de andere galop, maar naast de fiets sta ik het galopperen toch niet toe. Daar ligt ook nog een puntje van orde, ze heeft de neiging om te gaan hangen in de halsband, vooral op weg naar het park. Ik corrigeer het met mijn stem, soms met de lijn, soms met mijn gespreide hand en soms zwaai ik met mijn stokje, daar blijft ze achter.



 

 

We wandelden 2 keer in het Waterloopbos bij Vollenhove, hier zit Ceres voor de kunst (New Skin).

Ceres heeft zeker geen nieuwe huid nodig, ik krijg heel wat complimenten dat ze er zo mooi zwart uitziet. Dat is iets wat niet mijn verdienste is. Het enige wat ik doe is poten poetsen en straks grote borstels haar uit haar vacht halen. Van de week heb ik de stofzuiger weer geintroduceerd. Haar vacht zuigen met een borstelmond, dat scheelt rondvliegende donshaartjes.



 

 

Ze is voor rare oppervlakken vreesloos, ze volgt Paulus zonder aarzelen over het rooster. Ze deed

het ook bij een wildrooster maar dat vind ik niet goed. Als ze dan uitglijdt zit ze lelijk vast.

 

 

 

Hier heb ik een kunstwerkje van Dolfine geïntrocuceerd, ik hoopte op spectaculairder foto's. In het begin danst ze wel wat om het ding heen, maar al snel gaat ze snuffelen en zet ze haar tanden erin.







 

 

Favoriete sport: ijsvissen.

 

 Een blik in die mooie bruine ogen.

 

Laatst liet ze zich van een heel goede kant zien. Er was kennelijk een reden om met haar boodschappen te doen met Paulus' auto. Ze zat op de vloer van de bijrijder stoel. Ze wijkt daar niet van, springt niet op de stoel, laat de boodschappen, die later op de stoel stonden en ik nog even naar de apotheek moest met rust, super hond. Bijna net een speelgoedhond.