gefrustreerd

Nou ja, inmiddels ben ik gekalmeerd, de computer startte wat traag op, dus ik kreeg de tijd. Ik heb mijn wonden verzorgd, de betadine kan drogen zonder dat het mijn huidige naaiklus bevuild.

Vanochtend was ik laat, gooide mijn planning om en fietste met Ceres naar Bever om de jas te kopen die ik gisteren gezien had. In de winkel werd Ceres eerst gestoord (ze begon te keffen) door een vrouw die erna vol trots vertelde dat ze ook een goed getrainde politiehond uit het lood kon krijgen. Ben ik nu met mezelf tevreden dat ik haar niet de mantel heb uitgeveegd? Ik weet het niet meer.

Even later liep een niets vermoedende heer vlak langs Ceres die naar hem uitschoot, hij schrok, ik was woedend.

Op weg naar huis haalden we een wandelende dame in, ik besloot om de situatie te negeren maar stuurde wel iets meer naar links. Ceres schoot keffend uit. Tweede moordneiging ondrukt.

Moe van dit alles en de sneeuw die ons balplezier ontneemt besloot ik in het bos te gaan wandelen. Na de eerste 300 meter lopen we een man met drie bruine honden tegemoed. Ik laat Ceres bij me komen, ze eet een brok, ontmoet de eerste hond, de honden blijven achter me, ik passeer de eigenaar met een groet en loop door. De laatste gedachte was "zijn dit ruwharige Visla's? Vervolgens zie ik de bosgrond (stijf bevroren) vlak voor mijn ogen, een geweldige dreun door mijn hoofd, de realisatie dat ik languit gevallen ben door toedoen van een hond, enorme boosheid, pijn, verdriet, frustratie, alles passeert terwijl ik eerst maar eens blijf liggen. De man van de drie honden spreekt me meerdere keren aan.
          "Gaat het mevrouw?"     "Nee!"
 Uiteindelijk helpt hij me op mijn benen, tranen over mijn wangen, ik proef bloed, ik voel pijnlijke knieën en een pijnlijke pols. Hij laat me uitrazen, heeft zijn honden maar matig onder controle, Ceres is ondertussen ook nog keffend bezig maar gehoorzaamt uiteindelijk wel door zittend te wachten.

Ik vraag de man wat er nou eigenlijk gebeurd is, hij vertelt dat hij zijn honden vooruit stuurde, waarna Ceres achter mij aanging en tussen mijn benen door liep waardoor ik viel.
Het waren inderdaag ruwharige Visla's

De wandeling heb ik wel vervolgd, thuis de schade opgenomen: een bult boven mijn wenkbrouw, wonden op mijn neus, lippen, kin en pink en een knie zo licht geschaafd dat ik dat wel voel maar het niet behandeld heb.

De grootste frustratie is dat ik me ontzettend erger aan het waakse, bemoeizuchtige, kefferige karakter van mijn hond. De frustratie is dat ik nooit zo enthousiast over dit ras kan zijn dat ik het een ander kan aanraden. De frustratie is dat ik haar eerder naar een pension stuur dan dat ik haar door een argeloze vriend, kennis of buur laat oppassen. Dit is duidelijk iets wat ik onderschat heb, hoewel, had ik dit kunnen weten?  Mij is ook wel eens verteld is dat het een vrij sociaal ras is.
Ik weet alleen dat ik al bijna 3 jaar stinkend mijn best doe om de hond te leren wat de prettigste manier van samenleven is wat me net niet genoeg voldoening geeft. Dat heet frustratie.

PS Paulus denkt dat Ceres tegen mijn knieholten gesprongen is, dat doet ze bij hem ook wel eens.