Zaltbommel

Ceres en ik gingen op zaterdag 29 september naar Zaltbommel. Door de Vrienden van het Schipperke was er een dag georganiseerd waar niet gekeurd werd. Het was prachtig weer dus we konden veel buiten zijn. We waren te laat voor de ontvangst, ze waren begonnen met een workshop Drijfbal. De bedoeling is dat de hond een grote bal (doorsnede 65 cm) over een veld duwt. Ik ben daar van de zomer zelf mee begonnen, lang leve de Youtube filmpjes, en ga per volgende week een cursus Drijfbal volgen. Ik zal er in een volgende blog verslag van doen. Ik keek de kat uit de boom en heb Ceres even een blik laten werpen op zo'n bal. Hier was wel het voordeel dat we in een hal waren, nogsteeds afleiding genoeg natuurlijk.

Vervolgens gingen we naar buiten: "combisport". Er was een parcour van 5? poortjes (twee paaltjes)uitgezet in een slalomroute, daar moeten hond en baas samen doorheen. Je krijgt punten voor de tijd, en aftrek als je een lijn gebruikt. Als je zonder lijn loopt verlies je punten naammate je meer gescheiden bent van je hond. Helaas voor de sport ben ik nul komma nul competetief ingesteld. Bij behendigheid moet Ceres juist dingen doen zonder mij, we waren dus niet zo goed. Ik liet me verleiden tot het lopen met een hand vol brokken, foei! Het tweede onderdeel hier was een serie van 4 sprongetjes die we samen moesten doen. Ceres doet dat uiteraard liever zonder haar trage bazin en vliegt er overheen. Ze laat zich ook graag weer terugroepen om het nog eens te doen! Daarna werd het poortjes parcour aan de sprongen gekoppeld.

Met plezier zie ik dat Ceres zich gemakkelijk gedraagt. Ze is vriendelijk en als er naar haar gesnauwd wordt stapt ze opzij. Met minder plezier zie ik af en toe ruk- en trekwerk aan halsbanden door anderen. Ik zie mensen die honden lokken en dan niet belonen. Ik sprak met iemand die de (verouderde) Gaus methode, wurgketting en sleutelbos, hanteerde. Ik heb diverse verhalen gehoord waarin hondengedrag verklaard werd door slechte ervaringen in het verleden. Daardoor heb ik een aantal keren verteld over de negenjarige Labrador Roxy die 11 maanden bij ons woonde. Zij heeft van mij geleerd om te apporteren, iets dat ze absoluut niet deed. Roxy huilde bij het horen van een sirene, dat gedrag trainde ik weg door haar te leren naar mij te kijken. Roxy was spaans benauwd van vuurwerk CD geluiden in de allerzachtste stand, als pup heeft ze een rotje tussen de poten gehad. Maar op oudejaarsdag speelden we in de tuin in de sneeuw terwijl er vuurwerk afgestoken werd in de wijk. We wandelden 's middags op een recreatiegebied terwijl het naburig dorp zich bezig hield met carbid schieten. Om middernacht toen de hel losbarstte vertoonde ze nog wel een vluchtpoging naar een kast, we konden haar nog net in de bench schuiven, we deelden daar samen een gevuld eitje, daarna was de paniek over. Hoe zover gekomen? In de periode ervoor had ik altijd voer op zak. Bij elke losse knal in de wijk (dat begint al in september) was het  knal-klik-brok-en weer verder met het leven.  Om Ceasar Millan aan te halen "mensen blijven zelf te lang hangen in het verleden, de hond doet dat niet!"

Na de thee demonstreerden docent en haar dochter hoe je samen met je hond op muziek bezig kunt zijn. We kregen wat oefeningen waarbij er voor mij een uitsprong: het rondje om mij heen na het signaal een knikje door mijn knieën.  Een kolfje naar mijn hand, geen taal en wel een signaal dat ik kan onthouden!  Ceres ook trouwens. Ik zag een Schipperke rollen over de grond. Ze kunnen het dus wel! Ik dacht dat die krulstaart in de weg zat. Nu zal ik het toch maar eens aanmoedigen om dit ook te leren.

Voor mij was de dag lang genoeg geweest. Het was leuk om ontspannen tussen hondjes van dezelfde grootte te vertoeven. Ik had een camera mee, maar er was eigenlijk niemand die zonder hond rustig kon fotograferen. De blog moet het maar doen met mijn beschrijving.