vertrouwen

Gisteravond neusde ik even op de site van Sue Ailsby,
http://www.sue-eh.ca  de Canadese die haar hondenopvoed methode  op internet zette, de methode die mijn basis is. Enfin, ik las weer eens dat het toch 100% om vertrouwen draait wil je een optimale relatie met je hond hebben. Daar het er bij Ceres nogal eens aan schort, dit vertrouwen, was ik vandaag voorzichtig maar toch doortastend. We wandelden, ik wil haar graag de helft van de tijd achter me hebben, dat voorkomt een hoop ongewenst gedrag. Het nadeel is dat ik niet in de gaten heb dat ze ergens in rolt. Dat is altijd iets stinkends, dus het was zaak haar te laten zwemmen. Deze wandeling heeft die mogelijkheid alleen de oever was overal stijl.
Ze was nog wel te bewegen om er met de voorpootjes in te gaan. Het apport aan een touwtje haalde ze uit het water met de achterpootjes op de kant. Dit schoot niet op.
Wie niet waagt wie niet wint: ik tilde haar voorzichtig op, wat ze maar amper vertrouwde, draaide haar met de achterpootjes boven het water, liet haar voorzichtig zakken tot ze stond en ze eruit mocht klimmen. Dit twee of drie keer, daarna liet ik haar zakken en draaide haar lijfje zodat de voorpootjes ook in het water stonden. Apport in het water, dat ze gelukkig direct pakte en ermee uit het water sprong. Daarna moedigde ik haar aan om in het water te stappen en te gaan zwemmen. Dat laatste deed ze pas nadat ik het apport 50cm bij haar vandaag wierp. Tja en dan alles nog 10 keer, het apport tot halverwege de sloot, alles met veel plezier. Wat een overwinning.

Een veel betere wandeling dan die van gisteren rond de recreatieplas Kievitsveld. Er werd volop gewaterskied wat Ceres de hele wandeling wantrouwde. Ze ging wel het water in, maar lang niet zo zorgeloos als normaal.
Na de halve wandeling hoorde ik af en toe geknal. Ook dat stemde haar ongemakkelijk. Ik pakte de clicker zodat het een reeks werd knal-click-brok. De superbekende klik bracht haar sneller in evenwicht maar de vluchtneigingen staken ook de kop op. Na een poosje bleek dat onze wandeling door een jachtproef liep. Er waren prachtige jachthonden, waaronder de hond uit mijn vroegste jeugd, de Grote Münsterlander, bazen in schutkleuren, fluitjes. Helaas was Ceres behoorlijk gestresst dus keek ik meer naar haar dan naar de omgeving. Het was handig geweest als ik super lekker voer had meegenomen. Gelukkig had ik wel de ballenwerper bij me en kon ze een aantal keren lekker achter de bal aan jagen, dat ontspant.

Overigens heb ik haar thuis toch nog in een teiltje (dat vindt ze niks) gezet om de geuren te verdunnen.
Zware dag eigenlijk, want vanochtend zag ik heel veel losse vacht, dus de borstel en de stofzuiger kwamen er aan te pas. Ze verdraagt ze allebei. De stofzuiger staat nu nog op de zachtste stand, maar dat kan de volgende keer wel iets krachtiger. Gisteren nog nagels geknipt, nu nog tanden poetsen, het leven is misschien toch iets minder rooskleurig dan mijn logee het deze week definieerde.