zwemmend apporteren

Vandaag gingen we per fiets naar het kanaal. Onderweg heb ik wel een keer erg gemopperd omdat Ceres niet reageerde en in haar eigen wereld bleef.
Bij de zwemplek overtrof ze al mijn verwachtingen. Ze ging het water in, zwom naar de kluif, bracht de kluif naar de kant, ik pakte de kluif aan terwijl ze nog zwom en met mijn andere hand gebaarde ik haar weer het kanaal in te zwemmen, dan gooide ik de kluif en zwom ze deze achterna. Ik koos om dit 3x succesvol te laten verlopen. Dan pakte ik de kluif aan en liet haar vrij om op de wal te gaan en te schudden. Ik had geluk, er was dan net geen fietser. We hadden er beiden veel plezier in en deden dit drie keer.
Daarna wandelden we nog een poosje verder richting Vaassen tot ik op een stuk beton naast de kast van een wateruitslagplaats ging zitten en van het lekkere weer genoot.

Juist toen ik verzon dat het tijd werd om naar huis te gaan ontstond er een spektakel achter mijn rug.
Er was een race-fietser, een mevrouw met fiets, dochter en hond. Gelukkig liet de hond ons met rust maar helaas ging de hond achter de race-fietser aan.
Erg vervelend voor alle partijen, ik poog om mevrouw gerust te stellen, de hond komt weer terug, gelukkig deed ze niet lelijk tegen de hond. We praatten nog wat over het omtrainen van ongewenst gedrag en mijn stelling dat 3x een gewoonte is, komt opeens de race-fietser terug.
De man is matig boos en komt vertellen wat de regels voor honden zijn en wat de gevolgen zullen zijn voor ons hondenbezitters die kiezen honden los te laten buiten de hondenlosloopgebieden.
Ik heb diepe bewondering voor de eigenares van de hond die met onzichtbare hartkloppingen heel kalm reageert en alleen aandacht heeft voor de kuit van de man en hoe de man haar gegevens te geven. Dat lukt en ik kijk terug op een incident dat mij toont dat mensen ook redelijk kunnen blijven.

Op de terugweg verzin ik oefeningen om de hond te trainen. Een ervan is dat ik een zak pensstukjes zou nemen en de hond leren dat een stukje pens "fiets" heet. Dan kan ik elke fiets die ik zie benoemen en de hond een stukje pens geven. Als ik naar een fietser zou roepen "fiets, stop alstublieft!" zou de hond naar mij opkijken met de vraag "waar blijft die pens?"

Dan realiseer ik me dat ik Ceres bij àlle fietsers, hardlopers en paarden in het bos altijd brokjes heb gegeven in haar eerste jaar. Mogelijk is dat de reden dat ze er niet achteraan gaat. Ceres is zeker een drijver, mijn kuiten worden wel elke dag een keer aangeraakt op de drijfmanier. Daarnaast heeft ze een bal om achteraan te jagen. Het bij mij terugbrengen van de bal is, zorgvuldig aangeleerd, gedrag.

Ik wens de dame en de fietser veel wijsheid toe.

Op weg naar huis wilde ik dat Ceres langs de Vlijtseweg voor me uitliep. Vorige keer liep ze achter me, bleef ze ergens snuffelen en een moment later was ik haar kwijt. Ik vond haar: aan de overkant van de weg. Levensgevaarlijk. Ik ben toen zelf ook overgestoken en heb haar bij me geroepen. We zijn samen weer terug gegaan, zonder lijn, op een moment dat er in de verste verten geen auto was. Mijn eerste reactie was "en nu verder aangelijnd" maar na 15m bedacht ik me, ik wil daar met een losse hond kunnen fietsen dus ik liet haar weer los voor de laatste 20 meter.
Door haar nu voor me te laten lopen had ik meer controle. Grappig, want de baas voorop wordt door veel trainers geprezen, maar een van mijn trainers zei vaak dat ze juist haar honden leerde om vooruit te lopen.
Het is me goed bevallen!